Verzameld werk. Deel 7

[p. 641]

Vondel De smidt en den hond

Een Smidt zyn leven sleet in 't midden van de voncken:
Van 't kriecken van den dagh tot dat de sterren bloncken
Hy aen zyn smisse stond, en gantsche daghen langh
Was bezigh met het stael, de moker en de tangh,
Doch voor d'ondraeghlyckheyd zyns arbeyds zonder treuren
Hem nauwelycx droogh brood en water mocht ghebeuren,
Terwyl zyn traghen Hond, nae zynen eyghen lust,
Vast onder zyne smisse en blaes-balck nam zyn rust,
Die daghelycx om brood zyn meester quam feesteren.
De Meester om den Hond zyn traegheyd te verleeren
Riep moeyelyck op 't lest, Ghy rechten bedelaer,
Wat eyschty brood van my? ghy ziet hoe jaer op jaer
Ick nauwelycx onderhoud magh voor myn zweet ghenieten,
Terwijl ghy vet en grof u 't wercken laet verdrieten.
Ghenoeght u, zegt het Beest, ick ben zulcx langh ghewent,
U leven loopt zoo wel alst myn zeer haest ten end.
'De prachers die met schyn haer prachery verweeren
Zich van eens anders zweet niet schamen te geneeren:
Zy zuypen 'snaesten merch en uyt-gheteerde bloed,
Verslempende al het geen hy dier bezuren moet.