Verzameld werk. Deel 7

De hellehond

De ingang van Hades, de Griekse onderwereld, werd bewaakt door Cerberus, een monsterlijke hond met drie koppen en een lange staart. Hij kwispelde tegen degenen die er binnenkwamen, maar toonde zijn tanden tegen een elk die poogde te ontsnappen.

Wie eenmaal Hades binnentrad was voor eeuwig gedoemd. Daarom was het laatste der zware werken die Hercules opgedragen werden, de verlossing van de gevangenen, een onmogelijke taak omdat niemand Cerberus kon overmeesteren. Toen Hercules, door een kloof in de aarde, daar voor de poort was gekomen, zag hij zijn twee vrienden Theseus en Peritheus, geketend aan een rots. Nadat hij ze bevrijd had, kwam hij voor Pluto zelf te staan, die hem vergunde de hond mee te nemen indien hij

[p. 621]

hem zonder wapen kon overweldigen. Hercules deed het, bracht de hond voor Eurystheus en had daarmede de werken verricht die hem de onsterfelijkheid schonken.

Serapis, de Egyptische godheid in Alexandrië, die naar zijn wezen zowel op Zeus als op Pluto geleek, had eveneens een waakhond met drie koppen, namelijk van een leeuw, van een hond en van een wolf. De oudere Egyptische Cerberus had romp en poten van een nijlpaard en de kop van een krokodil.

In Sicilië stond op de berg Actua een tempel voor Vulcanus, bewaakt door honden die de gave hadden de vromen te onderscheiden van de goddelozen, wier nadering zij verhinderden.

In de noordse mythologie is Helheim, diep onder Niflheim gelegen, het troosteloos oord waar al degenen kwamen die niet als krijger uit het leven gingen. Voor Helheim stroomde de rivier Giöll, waar een brug over lag. Aan de andere zijde daarvan hield een donkere gestalte de wacht, de jonkvrouw Medgudur, en naast haar de zwarte hond Garm, met de muil druipend van bloed.