Uitstel van executie

[p. 92]

Tweede hoofdstuk

Toen van Ruttenvelde den volgenden Dinsdag in de lichtgroene serre kwam, waar hij elken dag in zijn eentje ontbeet, vond hij tot zijn ontstemming een tweede tafel voor vier personen gedekt. Vier bordjes met messen, een botervlootje, een schaal met brood. Geen koek, geen jam, geen eieren, zooals bij hem. Hij dacht er over of het niet raadzaam was voortaan zijn ontbijt op zijn kamer te gebruiken, toen een klein meisje, van een jaar of vier in de gelagkamer verscheen. Een mollig diertje, met roode pantoffeltjes aan en een rood schortje voor. Ze liep tot aan den ingang van de serre, bleef toen echter op den ijzeren richel, waarover de schuifdeuren liepen, balanceeren, keek hem onderzoekend aan en bloosde elken keer dat hun oogen elkaar ontmoetten. Het zakje vóór in haar schortje puilde van de kastanjes en ze scheen te aarzelen of ze hem er een presenteeren zou. Voordat ze tot een besluit was geraakt verscheen haar broertje. Iets ouder dan zij, een tenger baasje in een zeemkleurig Russisch kieltje. Een ernstig kind, met lange wimpers, dat eruit zag als een prinsje uit een prentenboek. Hij overzag onmiddellijk de situatie. De verlegen coquetterie van zijn zusje stond hem klaarblijkelijk niet aan, want hij nam haar bij de hand en leidde haar cordaat naar het voor de zijnen gedekte tafeltje. Toen bleek dat de stoelen te laag waren voor hen beiden, verdween hij weer en kwam terug met twee zware boeken in

[p. 93]

kalfsleeren band, waaronder hij bijna bezweek. Uit de letters op den rug zag van Ruttenvelde dat het eene de Bijbel, het andere de Pandecten was. Het jongetje legde den Bijbel op zijn stoel, de Pandecten op die van zijn zusje, die stond met den rug naar den vreemden heer toe. Van Ruttenvelde verwachtte dat nu wel de ouders zouden op komen dagen, maar niets daarvan gebeurde.

Het prinsje maakte boterhammen klaar voor zich en zijn zusje en de kinderen gebruikten hun maal bijna zwijgend. Het meisje uitte nog wel eens een kreet van opgetogenheid, een keer toen de vuilnis-boot langs kwam puffen met zijn bergen chaotische heerlijkheid als doozen en blikjes en wielen en een keer toen een kar met schreeuwende varkens langs gereden kwam. Doch het broertje legde haar het zwijgen op, klaarblijkelijk wegens de aanwezigheid van dien meneer. Toen ze hun boterham op hadden, smeerden ze brood, dat ze legden op twee schoone borden. Hij schonk thee en ernstig van inspanning brachten zij met eenig heen en weer geloop de twee kopjes thee en de twee bordjes met brood naar de kamer achter de gelagzaal.

Dit zou zoo iederen morgen gebeuren. De ouders verschenen 's ochtends nooit. De kinderen ontbeten samen alleen. Na 't ontbijt speelden ze in den tuin met de kastanjes en eikels, die op den grond lagen, met steentjes, die ze in 't water keilden. Ze wandelden, hand in hand, langs de wei, waar de

[p. 94]

varkens gromden en schreeuwden, wanneer hun neusring werd vernieuwd, of tot aan 't witte paard van 't oude buiten.

Ook wel zaten ze als twee zwijgende kabouters naast den visscher op den berm langs de vaart die zijn hengel had uitgeworpen. Ze verzamelden kleine, witte kiezels als korrels rijst en vormden tuintjes van plakjes mos en stokjes. Regende het, dan speelden ze in hun loden kaputsmanteltjes op de overdekte waranda met kippenveeren, die ze in een aardappel hadden geprikt tot het een indiaan was geworden. Met zilverpapier en steentjes werden vijvers en paden aangelegd op het afgeschilferde cafétafeltje, dat buiten stond. Ze roeiden op den grijs verweerden ligstoel naar verre landen en ze maakten van eikeblaren, veertjes en takjes een dierentuin, waar een weggeworpen knotje grijze sajet met een loshangenden draad, de olifant voorstelde. Officieel speelgoed hadden ze nooit.

Eens gaf de blonde dame met het hondje en het bont het meisje een pop. Een pop met een roze satinetten jurk en blonde krullen. De pop leek op de schenkster. Het meisje pakte haar bedremmeld aan en zoo gauw ze het durfden verdwenen broertje en zusje achter de gesloten deur.

Den volgenden morgen waren ze onrustiger dan anders bij het ontbijt. Het jongetje morste thee over de schoteltjes.

Ze waren ongeduldig om weg te komen om te kunnen gaan spelen. Direct nadat ze hun ouders brood

[p. 95]

en thee hadden gebracht verscheen het meisje met de roze pop in de doos, waarin ze haar had gekregen. Ze liepen samen door den tuin en keken onderzoekend rond. Eindelijk had het jongetje gevonden wat het zocht. Bij het verlaten prieel, waar varens groeiden, groeven ze eendrachtig een kuil. Daarin werd in haar doos de roze pop gelegd. Ze speelden begrafenisje. En o zoo'n mooie tuin werd aangelegd boven het graf en een groote sintel was de grafsteen. Vele dagen achtereen, zoolang als het drooge weer aanhield, speelden zij met hun grafje, daarna vergaten ze het, alsmede de pop, die ze nooit trachtten op te graven.