Narrenwijsheid en ander onkruid

[p. 159]

Vertikaal

1

voor Pierre Kemp

er is deze middag een wonderlijk licht
elk ding is nu blijkbaar van groot gewicht
ieder ding werd onmerkbaar oneindig diep
ik wist dit eerst niet misschien dat ik sliep
elk ding is nu duidelijk uitverkoren
ik mag dit vooral niet verstoren

dit volkomen
sublieme dromen

ik wil nu ook maar stil blijven staan
ik mag niet meer bewegen
het heeft geen zin meer dat verder gaan
ik had er allang iets tegen
maar nu het dan eindelijk ontdekt is
dat elk ding in zichzelf volstrekt is
maar stil oneindig in zijn eigen zegen
nu doe ik afstand van alle wegen
nu zou een verder zoeken alleen maar lomp zijn
bovendien zou het doodgewoon stomp zijn
het is niet meer nodig
volmaakt overbodig
ik kan nu beter niets meer doen
dan enkel wezen een klein visioen
daar waar ik net toevallig was
in dit waterglas

[p. 160]

2

ik moet nu volkomen stil zijn
ik moet nu dood van wil zijn
dat het sneeuwen beginne
dat nu het losgekomene zich bezinne
en zachtjes dale
tot het ten bodem verzonkene
het voor goed verdronkene
dat niet meer verroert
op mijn zeebodem
slaap

staan zal de leegte
staan zal ik
niets
waterzuil zuiver doorzichtig
tijdloos volstrekt evenwichtig
zal ik alleen nog luisterend zijn
naar wie daar dood en fluisterend zijn
in mijn modderbodem
slaap

wie roept me?

[p. 161]

3

voor Willem Kloos

ik ben een grot in 't diepst van mijn vernemen
een grot van bijna zwart geruis
van niet aflatend donker zwemen
dat om- en omgaat in mijn huis
het is mijn bloed dat duizendjarig eeuwig bloed
dat bloed waarom ik aldoor luisteren moet
hoe het zijn omgang doet zijn omgang doet
er slaapt een groot geheim onder mijn puin en gruis

het is niet moeilijk introvert te zijn
met deze stage maning in het oor
met deze vreemde zoete pijn
waar ik aan toebehoor aan toebehoor
ik geloof dat ik alleen besta daarvoor
dat ik moet leven enkel om dit eind-loos telefoneren
langs een verborgen lijn
waarvan ik ééns de zin zal leren
er wordt mij dag en nacht iets aangezegd
ik kan de hoorn niet vinden iemand heeft hem weggelegd
maar het houdt aan het blijft maar roepen van onnoemlijk

ver

het komt misschien wel van een verre ster
ik kan ik mag ik wil die telefoon niet laten gaan
ik blijf maar staan ik blijf maar staan
ik mag hier nimmermeer vandaan

van dit aanhoudend stil herinnerend vragen
dit plagen dat mij zo volkomen bindt
als wel het klagen van de wind
er moet een woord zijn en ik wacht een nacht

[p. 162]

 

dat ik de toegang vind

 

eens komt het en dan breekt het vlies

 

dat ons nu scheidt en bindt

 

 

 

dan opent zich het groot verlies

 

dat alle onrust overwint

 

 

 

en ben ik weer een kind

[p. 163]

4

het is niet dat ik een Pierrot ben
maar nu er zoveel witte papieren dalen
nu is het of ik me als zodanig herken
of het me langzamerhand tot een domino gaat bepalen
het is zo ook wel een passend figuur
deze zuivere wade ontmoet een behoef
er zijn nu wel dingen die ik voor de eerste maal proef
toch wou ik soms dat het maar ophield met regenen
want als dat zo doorgaat dat papieren zegenen
zal ik discreet verdwijnen op den duur

ik kan dit gaandeweg vervagen
van mijn contouren nu niet al te lang meer verdragen
het is wel aangenaam dat wijde witte wezen om je heen
dit stil beleefde sneeuwen
maar het voelt soms ook wel erg alleen
ik ga zo dadelijk geeuwen
want ik word zo zachtelijk
helemaal overdrachtelijk
een Pierrot is eigenlijk puur
literatuur

ik droomde vannacht van een afgrond
die allemaal witte papieren verslond
een brullend vuur

wie heeft er een lucifertje?

[p. 164]

5

toen ik een jongen was
werd ik mijn lichaam me bewust
en ik ging graag in zee
om het gewaar te wezen
aan de volkomen goedheid van het water

toen ik een man was
werd ik mijn denken me bewust
ik bouwde hoge torens
ik schreef de grote figuren in het zand
en ik heb de zeven gezichten gezien

nu ik oud ben
word ik mijn skelet me bewust
ik luister naar zijn kraken
ik laat het exerceren op de maat
en het gehoorzaamt

met ironisch grijnzen

[p. 165]

6

elke nacht word ik wakker
op hetzelfde uur
dan wordt het mij voorgelezen
in groot formaat
ernstig en met nadruk
leest mijn hart het voor
maar ik luister niet
ik pak een krant en overweeg de koersen
ik zet de poppetjes op en laat ze dansen
kasavoeboe en loemoemba
chroestjow en ike
de gaulle en ferhat abbas
verwoerd - ik sla hen aandachtig gade
of wel ik grijp een boek
en ik verlies mij in zijn straten
soms neem ik een stuk wit papier
en ik beschrijf het met mijn tekens
het is aleens wat of ik doe
ik luister niet en ben weer gauw gewoon
beschaafd en rustig
en voor het oog vergeten
dat het weer werd voorgelezen
ernstig en met nadruk
in groot formaat
mijn doodvonnis

[p. 166]

7

een snaar zijn
die wacht
wat komt
soms even zacht
wat bromt
en weer verstomt

een vlaggelijn
die zachtjes klist
aan een mast
een vast
en monoloog
betoog
dat niemand mist
dat nergens past
en maar eenzelvig
ebt en wast

een roerloos
een onhoorbaar
onverstoorbaar
een door eeuwen droom
verloren
constant boren

dat
uiteindelijk
zich vindt

in
wit

[p. 167]

8

in het huis is de kamer
in de kamer is het bed
in het bed is ik
ik is heel stil
ik ademt zachtjes
ik hoeft niets
ik is

alles is
ik is
is-vis in is-water