Narrenwijsheid en ander onkruid

[p. 16]

Voor Rogiertjes Moeder

Toen we wisten dat zijn lichtje aangestoken was hebben we gezegd dat hij een heiden zou zijn en Rogier zou heten

een vrije heiden zou hij worden die daden zou durven verder dan zijn vader, die in verten zou zwerven verder dan zijn vader, die het vuur zou overnemen en zou branden, verder dan zijn mattere vader

zoals een hoge wolk, uit donkere stapel opgedreven, zijn kop verheft in het licht, zo zou hij opvaren uit de kanteling onzer krachten

toen we het wisten zijn we gezworven de lange stranden langs, want we willen hem wetten de honger naar de verte

toen we het wisten zijn we getrokken naar het Westen waar de wolken branden in den avond, want we willen hem scherpen de dorst naar bloed en goud

toen we het wisten zijn we naar de zee gegaan, want we willen hem schenken de nood om de eeuwige vernietiging

toen we het wisten zijn we gaan luisteren naar de nachtwind in de bomen, want we willen dat hij hun geheim zal verstaan

toen we het wisten zijn we gaan wandelen in de regen, want we willen dat hij mild zal zijn en berusten.

toen we het wisten zijn we geklommen op de hoogste top en we hebben de armen gestrekt naar de zon

want wij willen dat hij haar priester zijn zal en dat hij aan haar zal verbranden

Rogier zal zijn naam zijn, dat zal hem sterk maken en ruig als de boeren van mijn eiland

[p. 17]

Rogier, dat is de harde nek, dat is het donker bloed, dat zijn de scherpe ogen van de boeren van mijn eiland

Rogier, dat is de oude toren aan zee waar 's nachts de vuren branden.

Rogier, dat is de hartstocht van eiken

Rogier, dat is de macht van de basalten golfbrekers

Rogier, dat zijn de breedgeschofte paarden van mijn eiland

Rogier zal zijn naam zijn en hij zal hem dragen onder het volk als een rode mantel

Rogier, hij zal de roede voeren

een heiden zal hij zijn, dan zal hij zijn liefde niet rekenen

hij zal een stortstroom zijn van de bergen naar zee

een heiden zal hij zijn, dan zal hij naar de vrucht niet reiken

hij zal zwerven zonder doel en de aarde zal bloeien onder zijn voet

een heiden zal hij zijn, dan zal hij niet zoeken

maar de verborgen ader zal hem trekken

een heiden zal hij zijn, dan zal hij wonderen zien waar hij gaat

hij zal altijd het liedje horen

een heiden zal hij zijn, dan zal hij veranderen van dag tot dag

hij zal niets bewaren

een heiden zal hij zijn, dan zal hij aan de voeten van de grote Moeder spelen

hij zal geen grenzen kennen

een heiden zal hij zijn, dan zal hij zwijgen en verwerpen

niemand zal hem onderwerpen

niemand zal hem kennen

[p. 18]

een heiden zal hij zijn, dan zal hij begin en einde kennen

hij zal veracht zijn

een heiden zal hij zijn, dan zullen de dieren naar hem toekomen

hij zal doden zonder schuld

een heiden zal hij zijn, dan wordt de wind zijn broeder en zijn zachte zuster zal de regen zijn

hij zal de heilige verhalen verstaan

een heiden zal hij zijn, dan wordt de zee zijn vader en zijn moeder zal de diepe nacht zijn

zijn hart zal kloppen met de grote polsslag

een heiden zal hij zijn, dan zal een licht hem verblinden, dan zal een stem hem verdwazen

hij zal de weg gaan waarvan geen terugkeer is

een heiden zal hij zijn, dan zal hij verzinken

hij zal in zee steken en vergaan

dan zal hij suizen in de bladeren, dan zal hij spreken in de zee

dan zal hij ademen in de nacht, dan zal hij roepen in de wind

dan zal hij wezen over tijd en wereld