Narrenwijsheid en ander onkruid

[p. 9]

Meisje

Soms is ze vrouw en groot en mijn armen gaan open van geluk. Soms is ze meisje en klein als een naaistertje en ik trek mijn dasje recht en bepeins het vraagstuk, waarom ze niet liever een coupeur van Kreijmborg genomen heeft.

Als ik haar niet begrijp, is het altijd omdat ik niet eenvoudig genoeg ben.

Ze kuste me opeens, op een donkere straathoek. Ze trok mijn hoofd naar zich toe en kuste maar, fel en onstuimig. Alleen, éventjes eerst, keek ze over mijn schouder, of niemand het zien kon.

We gingen samen langs het Rokin, van winkel tot winkel. We rekenden, hoever we nog af waren van een schrijftafel en we praatten huishoudelijk naar aanleiding van een broodplank. Haar stem was rustig en vertrouwelijk en we praatten zacht over gewone dingen. Toen stond daar opeens de wieg, hoog voor een raam, als een kleine troon, wit en glanzig en zacht en dadelijk ging ze er recht op af. Maar toen we voor het raam stonden zeide ze, dat ze er heen gegaan was om te zien, of de bloemen in de étalage wel echt waren.

We stonden 's avonds op een brug in de Utrechtse straat. Ze keerde me naar de stille gracht, waar het donker was en rustig van water en grote bomen; dit is ons, zei ze trots, en - ze keerde me naar de rammelende étalagestraat - dit is de rest.

We kochten een benen waaiertje bij een Joodse mevrouw, die van voordelig sprak om ons met goedkoop niet te kwetsen.

[p. 10]

Ze gaf me een oud visitekaartje, waar ik om gevraagd had, een van haar eerste. Het was kleintjes en weifelig en de letters stonden gekalligrafeerd met een stijfzwierig zwaaitje, als burgerheertjes op Zondag. Toen heb ik er bijgeschreven, heel fijntjes en eerbiedig, haar titel: Meisje.

Ze kan niet schrijven, haar briefjes zijn nogal onbeholpen. God verhoede het, schreef ze vanochtend. Maar ze bedoelde het goed en als ze neen zet, schrapt ze de laatste n weer door, omdat dit te stijf is.

Ik kus haar ogen, twee tere, warme schulpjes, en fijntjes kriebelen de haartjes aan mijn lippen: voorzichtig! voorzichtig!

Ze moest naar huis en voor het laatst sloeg ze haar armen om me heen, langzaam en woest onontkoombaar, haar kopje naar me op, zwijgend en roerloos als een beeld, de lippen streng en vroom van hartstocht. Maar haar ogen spraken, haar wilde halfgesloten ogen, haar verschrikkelijke ogen spraken.

Toen zag ik dat het God zelf was, die leed in mijn armen. Mijn priesteresje.

Het is stil in het lege huis nu. De middag is hoog en licht over de stad en het is klaar en koel in mijn kamer. Haar bloemen staan op tafel.

Het is zo stil in mijn kamer als het bloeien van bloemen.