Abbingawâld

[p. 161]

11

‘Wy moatte even prate,’ seit Wibren Berga tsjin Hessel de Boer, ‘dat giet sa net langer.’

‘Wat is it, Berga?’ Hessel de Boer sjocht wat ferheard.

‘Dy frou fan jo, no ja, dy húshâldster, dy moat it net te raar dwaan. Ienkear krij ik myn nocht, dan nim ik maatregels; dat moatte jo har mar sizze.’

Hessel de Boer besiket net te gnizen.

‘No, no, Berga, hja besiket it dochs net mei jo oan te lizzen? Dêr soe men it bêste fan hoopje, sjedêr!’

Wibren Berga sjocht de oare mei syn lytse eachjes lulk oan.

‘Jo wolle it fansels wer mei de gek beslaan. Jo witte der ek wol mear fan.’

Hessel de Boer stekt de finger op.

‘Berga, Berga, beskuldigje my net falsk. Sis wat jo op it hert hawwe, man, mar dan sa, dat ik it begryp.’

‘Earst wie der mar ien,’ klaget Wibren Berga, ‘en dêr siet ik al tige mei yn tsjok waar; mar no binne der twa, en skelle, man, skelle! Wêr't dat hinne moat?’

‘Ien fraach, Berga; wêr ha jo it einliken oer? Oer minsken?’

‘Oer minsken? Nee, oer kaën fansels.’

No giet Hessel de Boer einlings in ljochtsje op. Syn mûle ferlûkt in bytsje, mar hy bliuwt earnstich.

‘Oer kaën, hie 'k tocht!’

‘“Smearlap,” roppe se, oan ien stik wei; en myn tún ferrinnewearje se; wat hawwe sokke bisten dêr no oan?’

[p. 162]

Dan makket er him lulk.

‘Jo húshâldster har skuld; dy hat se dat leard! En jo soene der neat fan ôfwitte?’

‘Myn húshâldster hat gjin ka mear. Dy hat him fleane litten.’

‘Soa, mar it bliuwt har skuld. It kwea, dat der ienkear yn brocht is, giet der net wer út. Wat sei 'k? It giet op oaren oer. As de jongen grut binne, kin ik wol ophâlde mei de túnderij.’ Hy flibet oer 'e grûn. ‘Mar dat giet samar net. Wy sille noch wolris sjen, oft dat samar kin. Wy hawwe op 't lêst ek wetten en der hoecht net folle mear te barren, dan helje ik de polysje der by.’

‘Soene jo dat no wol dwaan?’ freget Hessel de Boer, dy't read om 'e holle wurden is, om't er net laitsje wol. ‘Dy earme bisten! En myn húshâldster, dêr meie jo ek wol wat meilijen mei hawwe.’

‘Ik haw gjin moderaasje,’ ropt Wibren Berga. ‘Jo witte der no alles fan.’ Hy stapt fierder. ‘Smoarge bisten, smoarge kringen,’ jeuzelt er yn himsels.

As er letter by Hylke' Gryt yn 'e winkel stiet, is er al wat bekaam; hy hat it oer it kado, dat se dominy's mefrou jûn hawwe. In djoer kado, mar no hat men teminsten ek wissichheid, dat dominy samar net in berop oannimme sil. Wibren hat der ek noch sân stoeren ta betelle. Fansels, somlike lju hawwe folle mear jûn, mar dy hiene ek mear te missen.

Der leit allinne mar in krûdkoeke op 'e toanbank en dy kin Wibren net goed ûngemurken by him stekke, mar de hannen derôf hâlde kin er allikemin.

‘As jo smucht op dy krûdkoeke hawwe, hy kostet twa dûbeltsjes,’ seit Hylke' Gryt. ‘It is lekkere krûdkoeke.’

‘Wel nee, hoe komst der by, fanke,’ seit Wibren kel.

Hylke' Gryt sjocht wat swart.

‘Jo fingers steane der oars al yn. Wolle jo wol leauwe, dat ik dy krûdkoeke no einliken net mear ferkeapje kin?’

‘Ik soe net witte wêrom net. Ik haw skjinne hannen.’

‘Dat sil't wol.’ Gryt is koart. ‘Nim mar mei, omke. Ik wol dat ding hjir net yn 'e winkel hâlde.’

[p. 163]

‘Sa meinimme, dat is my te raar,’ seit Wibren bliid. ‘Hjirsa, in dûbeltsje.’

Dan set er ôf mei de koeke ûnder de earm. Aansens in lekker stikje derfan ta de kofje; dat liket him skoan ta.