Abbingawâld

[p. 25]

10

Boargemaster Suringa hat de hiele augustusmoanne fakânsje hân, en dy tiid mei mefrou tahâlden yn Switserlân en Súd-Frankryk. It kaam der tige op oan: by bergen op en by bergen del; krekt, dat se yn 't lêst noch in pear rêstige dagen oan de Rivièra hân hawwe, mar hjit, tige hjit. Wurch wied er, doe't er thús kaam, mar yn de acht wike dat er werom is yn Abbingawâld, is er al wer aardich bekaam.

Hy sit op syn keamer en wit net wat er dwaan sil, lykas safaak. Sa út en troch komt der wat sinneljocht troch de dûbelde finsters, mar it is net waarm mear. De grutte hurd yn 'e hoeke fan de keamer barnt; boargemaster Suringa mei gjin kjeld lije.

Oan de oare kant de strjitte hat Hessel de Boer syn auto foar it hûs set. Wêr't dy wer hinne sil? It is in frjemd spul mei Hessel de Boer, nimmen wit wêr't er einliken fan bestiet en dochs libbet it der mar op los. Hy hat in kreaze húshâldster dy't op him en syn hûs past, mar eltsenien wit, dat er ek noch wolris nei oare froulju ta reizget. Boargemaster Suringa besaut him wolris, hoefolle it mei Hessel de Boer lije kin; as in oar die lykas hy, soe hiele Abbingawâld der skande fan sprekke.

Fansels, de man is net troud en hat nea troud west. Dan hat men wat mear frijichheid. Mar it moat net oerdreaun wurde. Wêrom soe in troud man amper nei in jong frommes sjen meie en in âldfeint, lykas Hessel de Boer dochs is, dwaan meie as wied er sultan? It is in probleem, dêr't boargemaster Suringa al faak oer prakkesearre hat, mar nea útkomt.

Dan wurdt der kloppe en komt de arsjitekt deryn, syn arsjitekt.

[p. 26]

Sjesa, dat is teminsten wat ôflieding; mar de troanje fan boargemaster Suringa belûkt as er heart, dat it oer de wurkferskaffing giet. Altiten dy wurkferskaffing, men soe der mankelyk fan wurde. De oerheid hie nea begjinne moatten mei sa'n drokte.

Der is de lêste wiken net folle fertsjinne, fertelt de arsjitekt; der koe mear as ienkear net arbeide wurde fanwegen it minne waar en de tariven binne, tinkt him, ek oan de lege kant.

‘Ja, hark ris! It waar kinne wy net feroarje en de tariven binne fan hegerhân fêststeld,’ seit boargemaster Suringa. Hy is in bytsje koart.

‘Ik koe in rapportsje meitsje,’ biedt de arsjitekt oan, ‘en dan soene B. en W. faaks in brief skriuwe kinne oan 'e ynspeksje. Jonge, it is sa'n toer. En wy moasten fan 't maaityd, as it wat koe, gjin lêst hawwe.’

‘Nee, dat moat net!’ Boargemaster Suringa wurdt wat kel. Beleaven gjin lêst! Hy tinkt oan de reboelje no oardel jier lyn, doe't syn sinneblinen fjirtjin dagen eftermekoar tichtsitten hawwe, alhoewol it kâld aprilwaar wie, en hy allinnich yn it selskip fan de fjildwachter, syn fjildwachter, bûtendoar doarst te kommen. ‘Hawar, skriuw dan dochs mar in rapportsje. Wy kinne it der dan yn B. en W. oer ha. Oft it fertuten dwaan sil, is in oare kwestje.’

De arsjitekt hat it ek noch oer de skoalle yn de Suderwarren, dêr't it dak net mear fan doocht. Hja kleie dêr no tige oer it lekken. Einliken moast der in nij dak op, mar dat komt fansels nochal oan. It is al in âlde kwestje.

‘It kolleezje moat der mar ris hinne,’ ornearret boargemaster Suringa. ‘Ienkear moat de kûgel dochs troch de tsjerke.’

As de arsjitekt fuort is, heart boargemaster Suringa de motor fan Hessel de Boer syn auto oanslaan. Hessel sit efter it stjoer; Durkje, de kreaze húshâldster, stiet yn de doar. Hja wiuwt mei de hân, wannear't de auto ôfset. Dat blei wiuwt ek noch, tinkt boargemaster Suringa, en wa wit giet Hessel wol nei oare froulju ta. Sa'n frommes woe men ek wizer ha!

Alde Jaap Lolkema bringt it kuorke mei te tekenjen stikken. ‘Der is frijwat, boargemaster; drok, drok op 'e siktarije, boargemaster.’