|
| |
| |
| |
| |
Den eclips der Sielen.
Laet ons wech werpen de wercken der duysterheyt. ad Rom. 13.
Stemmen: Alsvooren, pag. 19.
HIer kont ghy den Eclips verstaen,
En van u ziel, en van de Maen.
In 't midden is den aerdtschen kloot,
En heeft een schaduwe niet groot,
Als eenen kegel van gelaet,
Waer in de Maen hier ondergaet.
En als verdreven in den ban
| |
| |
Haer lieve Son niet sien en kan,
Is in den rouw, en sonder schijn,
En haest, om weer in 't licht te zijn.
In 't eynde van den droeven tijt
Van hare duysterheyt bevrijt.
Doet haren vollen glans weer aen,
En houdt haer in de lichte baen.
Alsoo de werelt u verblint,
Als ghy haer schaduwe bemint.
Wat is doch anders al haer goet,
Dat ghy doch weer verlaten moet,
Als eenen schim, als eenen niet,
Die ghy dan in u handen siet
Wanneer u d'on verwachte doot
Van al u schatten weer ontbloot,
En om een kleyn genuchtje scheyt
Werpt dan van u het duyster quaet,
Als u den wijsen Paulus raet.
En met de Maen keert haest weerom,
O ziele na den Bruydegom.
Neemt waer sijn licht, soo langh' het schijnt,
Eer dat het eeuwigh u verdwijnt.
Het uytstel is niet sonder vrees,
Hoe menigh sondaer niet verrees
Weer uyt den slaep, die wel te pas
Den avondt van te vooren was.
Het uytstel meer ge wichts vergaert,
Dat u in 't oordeel meer beswaert.
Het Godt, en al sijn hof bedroeft
Dat ghy soo langh in 't quaet vertoeft,
En blijft tot noch toe in dien staet,
Waer in u ziel verlooren gaet.
De Maen was vol, eer sy begon
Alsoo te dwalen van de Son,
Niet anders sal het met u gaen,
| |
| |
Ist dat ghy blijft de volle Maen,
Soo vol noch van hoveerdigheyt,
Die u van 't eeuwigh leven scheyt;
Vol gierigheyt, die noyt versaedt
Den Mammon dient, en Godt versmaedt;
Vol wellust, en begeerlijckheyt
Die door het vlees den geest verleyt;
Vol gramschap, die den goeden raedt
Van Godt, en goeden al verlaet;
Vol nijdt, den vyant van de deught,
Den welcken maer het quaet verheught;
Vol traegheyt in den dienst van Godt,
Noyt onderdanigh sijn gebodt.
Soo vol van onrechtveerdigheyt,
En noch tot meerder quaet bereyt,
Denckt dat u ziel' in desen nacht
De schaduwe des doots verwacht,
Waer in ghy eeuwigh blijven sult,
Ist dat ghy niet belijdt u schult.
En keert u droevigh aengesicht,
Weer met de Maen naer 't eeuwigh licht.
Gods uwe doodt niet en begeert;
Maer dat ghy leeft, en weder keert.
| |
Ende hy (Godt vertoornt om de sonden der Israëliten) sprack: ick sal mijn aengesicht (mijn gunst, sorge, beschermingen, weldaden) van hen (verkeert, valsch, ongetrouw) verborgen (wechnemen, ontrecken, hier tijdelijck, en namaels eeuwiglijck.) Deut. 32. vers 23.
Stemme: Bellissima Mirtilla.
Daer van Godt een ziele scheyt,
| |
| |
En tot de doodt verdoemt is
Om haer onrechtveerdigheyt,
Van 't eeuwigh licht verleyt
Door listen van 't Serpent
In droef heyt, en torment,
In 't lijden sonder endt,
Eeuwighlijck van 't eeuwigh Rijck!
Mensch' een mensche niet gelijck,
Met vuylen draf, en slijck.
Hoe sal den valschen schijn,
Wie sal my vleugels geven
Dat ick van die wereldt raeck,
En van haer slijck verheven
Niet die suere druyf en smaeck.
Die van het eeuwigh leven,
Die my met u liefde treckt,
En wilt my niet versmaden,
U gesicht my weer ontdeckt,
In tijts al mijn misdaden,
| |
| |
| |
Weest voorsichtigh (op dat ghy van de werelt niet verleydt en wort) gelijck die Serpenten. Matth. 10.
Stemme: Siet gunter komt.
HOorthoe Matthaus van den Heer bekeert,
En onderwesen ons de wijsheyt leert.
Ons door 't Serpent geweken van ons endt
Hy wederom doet keeren door 't Serpent.
Wilt ghy geraken weer in 't Paradijs
Weest, seyt den Leeraer, als Serpenten wijs.
U sondigh leven drijft u na de hel;
Met het Serpent doet uyt dit oude vel.
Wanneer het door sijn vasten is gereet,
Dan gaet het soecken eenen engen spleet,
Daer kruypt het door, en 't vel heel achter laet,
En soo vernieuwt, voortaen het beter gaet.
Na dit exempel, en na mijnen wensch',
O Sondaer oock doet uyt den ouden mensch',
En weer den nieuwen doet ootmoedigh aen,
Soo sult ghy dese wijs heyt wel verstaen.
Den wegh is naeuw, gelijck den selven seyt,
Die tot het eeuwigh leven seker leyt.
Het Rijck der hemelen ons voorgestelt,
Door vasten, boet, en tranen lijdt gewelt.
Het dier geeft al sijn leden voor sijn hooft,
Soo wort het eeuwigh leven ons belooft,
Als met d'Apostels oock wy lijden roof
Van all' ons goet, en leven voor 't Geloof.
Oock het Serpent de warme Son bemint,
Waer in het kouwe dier sijn sterckte vint.
De liefde Godts verstercktons in de deucht,
Als ons sijn tegenwoordigheyt verheught.
| |
| |
Ten lesten ist voorsichtigh, en het waeckt
Op dat niet onversiens den jager naeckt.
De wacht beveelt den Heer ons dagh en nacht,
Op dat de doot niet komt ons onverwacht.
| |
Keert weder, keert weder Sulamite, (dat is vreedsamige) keert weder, keert weder, dat wy u aenschouwen. Cant. 6.
Hier kan den Sondaer overdencken, hoe menighmael hy geroepen wort, om weder te keeren, ende ghenoeght van de Sonne der Rechtveerdigheydt, om aengesien te worden, ende beweeght als Petrus.
Stemme: Rosemont waer ghy vliedt,
MEnsch om een korte vreucht
Hoort de soete stem van den Bruydegom:
Keert O Sulamite wederom.
Eer ick tot het oordeel kom,
Met de Coninck David schreyt.
Met u tranen oock wast u vuyl gesicht,
Afgeweken van het eeuwigh licht,
Waer na mijn Arcke vlucht,
Eer ick tot het oordeel kom,
| |
| |
Hoort ghy noch dertel dier
Naer het locken van de Lier,
Vreest het soet gewelt van het snaren-spel,
Dat u ziel doet dansen na de hel.
Eer ick tot het oordeel kom,
't Is u gulsigheyt, die u ziel daer af
Heeft gedreven tot den vuylen draf.
Eer ick tot het oordeel kom,
Arme ziel blijft ghy noch
Liggen aen de sonden-troch?
Slaept ghy soo gerust op den vollen dagh,
Daer de klock u slaet den lesten slagh.
Eer ick tot het oordeel kom,
| |
Antwoordt.
't IS genoegh, Bruydegom,
Voor mijn deur geklopt ick kom.
| |
| |
Siet mijn hert is op, ick bely mijn schult,
Weer met u genade my vervult,
Eer ick in u oordeel kom,
Mijn gesicht soo bestraelt,
Dat het niet weerom en dwaelt.
Uwe liefd', en vrees tegen alle macht
Van den vyandt is mijn dobbel wacht.
Treckt my voortaen om hoogh
Eer ick in u oordeel kom,
Suchten met den Publicaen;
Met een open hert roepen over al
U genaden in het tranen-dal.
Eer ick in u oordcel kom,
U Sulamite, keert weerom.
| |
Ick sal opstaen, ende gaen tot mijnen Vader. Luc. 15.
Stemme: Heureux se jour de Parthenisse.
VErlooren Soon wilt weder keeren,
En wilt niet meer den draf begeeren,
| |
| |
Alleen den hemel kan versaden
En u bevryen van de quaden,
Het is maer draf, dat u voor oogen
Wilt ghy van haer niet zijn bedrogen,
Haest u verandert in een vercken
Van u verwerpt die boose wercken
En laet niet meer u oogen dalen
Maer siet eens na die schoone zael
Staet op, en gaet naer uwen Vader,
En siet, hy selve komt u nader,
Siet, in sijn armen wilt ontsangen
Hier toe gereckt aen 't Cruys gehangen
Van onse ziele, die verlooren,
Was afgeweken door 't bekooren
Niet naer u doot; maer naer u leven
U schulden wil hy geern vergeven,
Van sijne goetheyt, en genaden
Voor die met sonden is beladen,
| |
| |
Voortaen naer u begeerlijckheden
U van de werelt gaet ontkleeden,
Doet Jesum Christum vol van deuchden,
Op dat ghy leeft met hem in vreuchden
Hy den hemel al verblijdt
Die sijn sonden al belijdt.
| |
Het Gebedt des Heeren.
Stemme: Daer is een dier, dat in het branden.
O Menschen, Broeders allegader,
En kinders van den alderhooghsten Heer
Tot hem wyroepen: Onsen Vader,
Die van der eeuwigheyt beminde meer
Ons als den Vader, en de Moeder,
Die op der aerden zijn, en zijn geweest;
Is onsen trooster, en behoeder,
En door de doot van sijnen Soon geneest.
Tot u wy door 't geloove loopen,
Alleen het wit van onse saligheyt.
In u met uwen David hopen,
Ootmoedigh bidden om bermhertigheyt.
Wat kan u kinders liever wesen
Als desen naem, en wesen eeuwigh goet!
Noyt meerder liefd' is opgeresen;
Noyt soeter naem, die ons betrouwen doet.
Met den verlooren Soon ons oogen
Gaen op naer u, die in den Hemel zijt,
Van uwe goetheyt opgetogen
Naer uwen hemel, daer ghy ons verblijt.
| |
| |
In ons gedachten, woorden, wercken
Alleen Geheylight uwen Name zy.
Wilt ons in uwen dienst verstercken,
En laet ons loven u van sonden vry.
Met den Verlooren Soon wy keeren
Tot onsen Vader, en weer aengenaem
Verkrijgen al dat wy begeeren
Van u door desen aldersoetste naem.
O soeten naem in ons gedachten,
En boven alle smaeck in onsen mondt,
In all' ons wercken, vol van krachten,
En onsen ancker in den lesten stondt.
Ons in genaden wilt ontsangen;
U liefde noyt een goet berouw versmaet.
Verhoort ons suchten, en verlangen:
O Vader ons u rijck toekomen laet:
Komt door u gunst in ons regneeren,
En stellen in ons herten uwen throon;
Niet meer en laet, ô Heer der Heeren,
Weer gaen verlooren den verlooren Soon.
De naem van kindt zijn wy niet weerdigh,
O goeden Vader, ons van nu voortaen
Altijt tot uwen wille veerdigh,
Neemt vooru alderminste slaven aen:
Hier op der aerden soo geschieden
Als in den Hemel uwen wille laet.
Niet meer laet onsen wil gebieden,
Die buyten uwen wil verlooren gaet.
Verhoort genadigh ons gebeden,
Niet meer den sonden-draf ons smaken laet:
Ons daeg'lijcx broodt verleent ons heden,
En met u heyligh woord' ons ziel versaet.
Wilt ons voortaen alsoo bewaren,
En onse schulden ons, ô Heer, vergeeft
Gelijck wy doen ons Schuldenaren:
Want u barmhertigheyt geen eynd' en heeft.
| |
| |
Laet ons niet vallen in 't bekooren,
En wijcken af van uwen goeden raedt,
Waer door ons Siele gaet verlooren;
Maer ons verlossen wilt van allen quaedt.
Alsoo wy bidden al te samen,
En maer, dat saligh is, ons hert begeert
En all' eendrachtigh roepen: Amen.
Van uwen lieven Soon alsoo geleert.
| |
Mijn genucht is te wesen met de kinderen der menschen. Prov. 8.
Een suyver hert onthaelt my.
Een goet Gebedt omstraelt my.
Een goet berouw vermaekkt my.
Oock maer een traentjen smaeckt my.
Den goeden wille lust my.
| |
|
|
Auteursrechtvrij
