|
| |
| |
| |
| |
Het eynde Waer toe den Mensche geschapen is.
Ick hoor mijn Lief, ende tot my is sijn toekeeringe. Cant. 7.
Stemmen: Als vooren. pag. 19.
Volght hare Son de Sonneblom.
De Son en staet soo vroegh niet op
Of derwaerts draeyt den gulden kop,
En al den dagh' haer niet verlaet
Tot datse weder onder gaet.
Dan staetse treurigh heel de nacht,
En hare komste weer verwacht,
| |
| |
En siet alsoo gestadigh naer
Al of de Son haer eynde waer.
En is dit Sonne beeldt niet wel
Het Sinne-beeldt, dat ick u stel!
Met dese Bloem soo hoogh-geleert
Oock naer het eynd', ô mensch', u keert
Waer toe door sijn voorsichtigheyt
De Goddelijcke Majesteyt,
Die 't leven is van al dat leeft,
U na sijn beeldt geschapen heeft.
U sorge dan oock wesen moet
Te soecken boven alle goet,
En achterhalen door de deught
Dit eynd', alleen dat u verheught.
Dit eynd' is niet den aerdtschen schat,
Die niemandt eeuwighlijck besat.
Dit eynd' is niet den kleeren-pracht,
Het motten aes, en korte dracht.
Dit eynd' is niet een edel Hof,
Dat weer verkeert in ydel stof.
Dit eynd' is niet de wereldts eer,
Die met het rat gaet op en neer.
Dit eynd' is niet te zijn gesont,
Niet ongestadiger ghy vont.
Dit eynd' is niet een schoon gelaet,
Dat met de Blommekens vergaet.
Dit eynd' is niet het vrolijck zijn,
In eeck verkeert den soeten wijn.
Hier niet versaden kan den lust,
Niet buyten Godt en is gerust.
De wereldt heel in u gerolt,
Niet u drykantigh hert en volt.
Eens van het aerdtrijck heft u hooft,
Siet na den hemel u belooft.
Soeckt daer u licht, dat eeuwigh schijnt,
Soeckt daer u goet, dat noyt verdwijnt.
| |
| |
Soeckt daer u kleedt, dat eeuwigh straelt.
Soeckt daer u eer, die noyt en daelt.
Soeckt daer u huys, dat eeuwigh staet,
Soeckt daer u spijs, die u versaet.
Soeckt daer d'oprechte volle vreucht,
Godt uwen geest alleen verheucht.
De rest is al van hem bereyt
Tot uwen dienst, en saligheyt.
Het aerdtrijck draeght, en onderhout
U met haer vruchtbaerheyt, en gout.
Het vier maeckt uwen kost gereedt,
Het Schaep u met sijn woll' bekleedt.
Voor u den Sijden-worm oock spint,
Voor u soo loopt den Hasewindt.
Het eene groeyt voor uwen smaeck,
Het ander is tot u vermaeck.
De locht uyt hare wolcken-drift,
Het water op u landen sift.
Den wint brenght uyt de stuere zee,
U weder op de stille ree.
De schoone Sterren vol van schijn,
In 't doncker u lanteernen zijn.
De groote lichten Son en Maen,
Den lieven tijt u wijsen aen.
De werelt is naer uwen eys,
Gelijck een Conincklijck Paleys,
Gemaeckt van sijn Almogentheyt,
Op dat ghy weer met danckbaerheyt
Hem soudt belijden Heer, en Godt,
En onderhouden sijn gebodt.
Hem dan weer boven al bemint,
Waer van u saligheyt begint.
Het eenigh eynd', en eenigh wit
Van alle goet, dat ghy besit,
Van alle quaet, dat u bedroeft,
En u stantaftigheyt beproeft.
| |
| |
In eer, versmaetheyt, rijckdom, noot,
Gesontheyt, sieckte, leven, doot.
Siet na dit eynd' u nu bekent,
Waer toe dit u van boven sent.
Iehova, Godt, die noyt begon
Van my geschreven in de Son,
Die 't al geschapen heeft van niet,
Waer na mijn Sonne blomke siet.
Klimt opwaerts. Luc. 14.
't Is al goet
Wat Godt doet.
| |
Wie my volght, die en wandelt niet in de duysternissen; maer hy sal dat licht des levens hebben, seght den Heer. Joan. 8.
Stemme: Hoeffnungh is mijn beste freudt.
ALs eens by geval mijn oogh
Na den schoonen hemel vloogh.
Ick terstont in al dit licht
Van de waerheyt onderricht,
Sagh hoe dat alleen de deught
Na dit leven ons verheught.
Hoe den Hemel is ons wit,
Waerom dat den mensche bidt,
Waer alleen men eeuwigh leeft,
Daer ons toe geschapen heeft
Godt van hemel, en van aerdt,
En hierom ons noch bewaert.
Hoe sijn and're schepsels al
Niet en zijn tot onsen val,
Maer tot noot, en saligheyt
| |
| |
Van sijn goetheyt ons bereyt,
Om daer uyt te kennen hem,
En te leven na sijn stem.
Oock na sijnen wijsen raet
Te versmaden, dat vergaet,
En eerst soecken 't eeuwigh Rijck
Aen de wereldt niet gelijck.
Van sijn heyligh woordt geraeckt,
Was bereydt om Jesum naeckt,
En aen 't Kruys voor my gedoot
Na te volgen naeckt, en bloot,
Van de wereldt oock veracht,
Die de raden Godts belacht.
In dit opset bleef ick staen
Met mijn Kruys ben na-gegaen.
Meer my trock de saligheyt
Als het werelts ydel goet,
Dat my nimmermeer voldoet.
Dan uwen pijl vlieght van dit wit,
Wanneer de wereldt u besit.
| |
Anagr:
Op Godt en docht den Rijcken niet,
Soo quam den Vreck in sijn verdriet.
Ait DIVES.
| |
Anagr:
I. DEUS.
Sonder Godt.
Sonder lot.
| |
| |
| |
Een ander.
Stemme: C'est troup courir les eaux.
Hoe blindt is u verstandt,
En dwaelt, en dwaelt, en dwaelt
Van 't licht dat eeuwigh straelt,
Van 't eenigh eeuwigh goet!
Dat ghy, dat ghy, dat ghy
Ghy loopt een bobbel naer,
Die maer een luttel schijnt,
Soo haest met u verdwijnt.
Den lust, den lust, den lust
Niet, als ghy qualijck meynt,
U geeft, u geeft, u geeft,
Die 't al geschapen heeft
| |
| |
En doolt niet van u licht,
En houdt, en houdt, en houdt
In sijn rechtveerdigh recht
Verkrijght den hoogen loon,
Gelijck den goeden knecht.
En siet, en siet, en siet,
Als ghy de sonden vliedt,
| |
Een ander.
Stemme: O fille de Sion: Of Ignatius om hoogh.
Soo met recht ick u noem,
Siet op, daer toe verheven,
En van die Bloem gedreven,
O mensch na 't eeuwigh leven.
En naer hem hoogh gesteelt,
Die 't al geschapen heeft,
Genoemt na Godt den Soon,
| |
| |
Daer men hoort sijnen lof,
Hier met sijn bloet besproeyt,
En van sijn woordt gesnoeyt.
U soo hoogh naer het licht;
Sijn liefde neer gedaelt,
Heeft u soo schoon bestraelt.
Die Son altijt u schijnt,
Siet op daer toe verheven,
En van die Bloem gedreven,
O mensch na 't eeuwigh leven.
| |
| |
| |
Opklimmingen,
Ofte Oeffeningen van Ootmoedigheyt uyt alle Schepselen.
Stemmen: Als vooren pag. 19.
Ons beschaemt
het Aerdtrijck.
WAer dat ghy, mensch', u oogen slaet,
Het Aerdtrijck u te boven gaet.
Ghy veelderhande vruchten siet
In haren schoot, in uwen niet.
Het Water.
HEt water is u by der handt
Als ghy zijt dorstigh, en u landt.
En ghy den armen niet en laeft,
Die tot den sweet sijns aensichts graeft.
Vier.
HEt krachtigh vier 't metael versoet,
En u den kost wel smaken doet,
En ghy verhert in uwen haet
Doet uwen naesten alle quaet.
Locht.
DE Locht u leven onderhout,
En honich op u landen dout.
In sijnen dienst, die 't leven geeft
Ghy noch, ô mensch', onachsaem leeft!
| |
| |
Hemel.
DEn schoonen Hemel u behaeght,
Met sulck een order omgejaeght.
En u terstont het vlees verleyt,
Den vyandt van geregeltheyt!
Son, en Sterren.
DE Son verlicht het Firmament
En al het licht daer in geprent.
En ghy de duysternis onthaelt,
En niet het licht, dat eeuwigh straelt.
Wolcken.
SIet hoe den Hemel u beschreyt,
En tot berouw soo langh verbeyt.
En ghy soo dorr', en soo versteent
Niet eens om al u sonden weent?
Vogels.
HOe singht den Vogel in de locht
Tot lof des Heeren opgebrocht,
En niet en sorght dan voor de noot,
En vraeght oock niet als dag'lijcks broot.
Beesten.
DE Beesten met haer groote kracht
De menschen dienen dach, en nacht,
Die door de sonden zijn verkeert
In beesten, als ons David leert.
Miere.
DAt in den Oogst het Miertje gaert,
Voorsichtigh voor den Winter spaert.
| |
| |
En ghy vergadert nu geen deucht,
Die na dit leven u verheucht?
Serpent.
VOor 't Jagers listigh instrument
Sluyt bey sijn ooren het Serpent,
En ghy den boosen geest noch hoort,
Die tot de sonden u bekoort?
Schaep.
HEt Schaepje spijst u, en bekleet,
Altijt tot uwen wil gereet,
En nut het niet tot gulsigheyt,
Noch kleet u tot hoveerdigheyt.
Hondt.
DEn Hondt, die wederom de muyl
Steeckt in sijn spoogsel, acht ghy vuyl.
O sondaer ghy noch vuylder leeft,
Die tot het quaet u weer begeeft.
Hert.
DEn Hert van uwen pijl geraeckt,
Terstont na sijn fonteyne snaeckt.
En ghy niet denckt op u fonteyn
Soo vol van wonden, en onreyn?
Zaet.
VOor weynigh graentjens, die ghy saeyt,
Wel hondertfout ghy weder maeyt.
En Godt voor sijn weldaden al
Niet eenen danck weer hebben sal?
| |
| |
Kruydt.
DE kruyden klimmen all' om hoogh,
En ghy niet eens heft op u oogh
Naer 't eeuwigh licht, het eenigh endt,
Waer toe dat ghy geschapen bent!
Boom.
HOe soete vruchten draeght den boom,
Gewortelt by den soeten stroom.
En ghy, die 't woort des Heeren hoort,
En brenght noch geene vruchten voort.
Bloem.
HEt jammert u, dat alsoo ras
Verdwijnen moet dit schoon gewas.
En ghy van schoonheyt u beroemt,
Een blomken in de Schrift genoemt.
Honich.
HOe soet is u den honich-raet,
Die 't neerstigh Bietjen achter laet.
Als gall' aen uwen Godt mishaeght
U sonde, die ghy niet beklaeght.
De reste.
DIt al, en meer heeft u bereyt
Den Schepper tot u saligheyt,
En dagelijcks voor oogen houdt,
Op dat ghy beter leven soudt.
| |
| |
| |
Noch meer ons beschamen ons binnekrachten, en sinnen.
Semme: O Bourgonjon mon Compaignon,
| |
| |
Raeck.
Den goe Den Go Dt en Heer
|
|
Auteursrechtvrij
