Verscheyden litanien tot ghebruyck des catholijcken leghers
(1595)–Thomas Sailly–
AuteursrechtvrijNoctis sub silentio.
Als den nacht ten stilsten was,
Eens te winters tijde;
Ende my den slaep seer ras,
Gheestelijck bevrijde:
Soo sagh ick een lichaem coen
ligghen, sonder leuen:
| |
[pagina 127]
| |
Van t'welck my een visioen,
Aldus wierdt ghegeuen.
Soo ick wat in slaepe viel,
Moe van langhe waken:
Siet daer quam die droeue siel
Groot misbaer staen maken:
Ouerlaen met sonden gru,
Claghende niet suchten,
T'lichaems schulden, daer sy nv
Versch scheen wt te vluchten.
Neffens t'lichaem stont sy dan,
En sprack, met beweghen:
O katiuigh vleesch: wel an?
Wie heeft v versleghen?
Die de weerelt (soo ghy placht)
Prees in al v saken:
Waer is nv die groote macht,
Voorspoet, niet ghemaken?
Was de weerelt onlancks niet
V als onderworpen?
Vrees den niet ws woordts ghebiedt,
Steden, ende dorpen?
Waer is nv dien grooten treyn,
En knechts veelderhande?
Nv is uwen steert onreyn,
Afghecapt, met schande.
Nv en zytdy in gheen palaeis;
Nocht in ruym ghestichte.
Nv en heeft v hof niet fracis;
Nocht yet van ghewichte.
Helas! ghy zijt hier ghebrocht;
Op een cleyne bare:
Ende soo int graf gherocht;
Met schock, en niet vare.
Wat helpen v huysen al,
| |
[pagina 128]
| |
En hof, schoon van pleyne?
Nv valt v v graf te smal,
Ende in als te cleyne.
Nv en suldy niemandt meer
Met onrecht verdommen:
Soo ick door v quaet verseer,
Ben ter hel ghecommen.
Ick ben (ah!) die edel siel,
Naer Godts beeldt gheschepen:
Die v eens gheselschap hiel,
Maer nv afghenepen:
Och, alder katijfste lijf,
Wij zijn beyd' verwesen:
Wist ghy t'hels torments bedrijf,
Voor ons wtghelesen.
Met recht ghy wel claghen mocht,
Dat ghy waert gheboren:
Och, waer ick ter doodt ghebrocht
Als ick quam te voren:
Och, oft my mijns moeders buyck
Mijn graf had' gheworden:
Oft met ongheval, en stuyck,
Terstondt waer vertorden:
En voorwaer, gheen wonder waert;
Want, noch zijnde int leuen,
Ghy belettet onveruaert,
My tot deught te gheuen.
Maer tot alle boose daet
Hebdy my ghetrocken:
En daerom uit eeuwigh quaet,
Sullen wyt beyd' berocken.
Ick ben in de selfste pijn,
En altijdts moet blijuen.
Noyt tonghe, nocht handt soos ijn,
Sou connen beschrijuen
| |
[pagina 129]
| |
Een van d'alder minste wee,
Die ick proeue, int lijden.
En t'meest is; het ongheree,
Van hope, en melijden.
Waer is nv, v zandt, v landt,
Van v ghierigh haken?
Huysen, hof van hooghen standt,
Die ghy al deedt maken?
Waers v ghelt, en goet ghetast,
Tsherten strick, en banden?
Ringhen, peerlen, wel ghepast,
Tuygh van uwen handen?
Waer zijn nv v bedden sacht,
Van soo vremden doene?
Waer zijn al v cleers verpacht,
Van nieuwen faetsoene?
En soo vele specerien,
Van soo lecker smaken?
Tafelen, tapijtserien,
En al sulcke saken?
Waer is al t'wilt voghel-act?
Venesoen-pasteyen?
Creften, oesters delicaet,
Wijnen alderleye?
Nv en rieckt u cuecken meer
Naer sulcke gherechten.
Den sondaren Godt de Heer
Schickt al sulck verslechten
Sydy nv niet wel ghehuust?
Hoe staet v te sinne?
Light het dack niet effen iuust,
Op v nuese, en kunne?
Nv sluyt ghy v ooghen toe:
Nv swijght ghy al stille.
Nv en roerter, wat, of hoe,
| |
[pagina 130]
| |
T'uwen lust, oft wille.
Wat ghy tot noch hebt ghescrabt,
met seer armen plichte;
Valscheyt, woecker, loof-ghetrapt,
Fortse en valsch ghewichte:
Soo van langher handt, en tijdt,
Soo met grooten arbeydt:
Dat neemt v nv af, met spijt,
Doodt, eerde, ende waerheyt.
Nv en wordt ghy niet omrijnght,
Van vrienden, en maghen;
Als de doodt soo t'onder brijnght,
Al v schoone baghen.
Haerlier breeckt der liefden baen,
Die ghy hebt gheholpen.
Soo oock ws huysvrauwens traen,
Is nv al ghestolpen.
En wilt dan nv voort niet meer
Op v vrienden hopen:
Want v goet, schot, lot, en eer,
Sijn zy ondercropen.
Voor v Rijckdom, en thresoor,
Sult ghy eeuwwigh blaken:
Om v doodt, sal vriendt, en oor,
Seer cort gheschrey maken.
Ick en dunck niet, dat v wijf,
Kinders, Nichten, Neuen,
Souden van v landts-bedrijf,
Vijf ghemeten gheuen,
Om ons beyd', die door de doodt
Van haer zijn ghescheyden,
Te verlossen wtter noodt,
Oft wat doen vermeyden.
Nv sien wy, o katiuigh vleisch,
Hoe valsch, en ontrauwigh,
| |
[pagina 131]
| |
Is des weerelts roem, en heysch
Vol bedrogh, en rauwigh.
Glorie, en den menschen lof,
is vol drucks, en smette.
Idel, onvast, min dan stof,
Oprecht s'duyuels nette.
Ghy en hebt nv gheen rijck cleedt,
Nochte gouden spanghen.
Men soude aen dien roek, Godt weet,
Gheen drie blancken hanghen.
Ghy light in een lijnwaet smals,
Wel nauwe ghesloten.
Nv en brenght den armen hals,
Gheen tribuyt, nocht quoten.
Ende al en gheuoelt ghy nv,
Nocht pijn, nocht bestrijden:
Weet nochtans, dat pijn, en gru,
V oock staen te lijden.
Want alder Schriftueren Recht,
Dit eenpaer ghewaghen:
Dat gh'aen my noch eens ghehecht,
Met my t'last sult draghen.
Die der armen vader niet,
Maer waert een op-eter.
Nv knaeght, en eet, met verdriet,
V des wormes sleter.
Hier te staen doet my ghequel:
Dus will' ick dan henen.
Want, op al dit, dunck ick wel,
Hebdy niet, dant stenen.
Naer dat siele wt moedt, en crop,
Sprack al dese worden:
Soo rechte hem dat lichaem op,
Als weer leuend worden.
En naer veel versuchten swaer,
| |
[pagina 132]
| |
Veel schroomen, en beuen.
Vraeghdet, wie al dat verclaer
Daer hadde wtghegeuen.
En doen seydet: O mijn gheest,
Die my soo veel opleght:
Dits emmers al lueghen meest:
En ghy doet my onrecht.
Ick sal nv met reden claer,
Tooghen, en doen blijcken:
Isser yet, van al dit waer;
Dat meestal moet wijcken.
Ick hebbe v, dat kenne ick v,
Menighmael doen falen:
En der goeder deught met my,
Van den wegh doen dwalen:
Maer, alst vleesch de siele doet
Dolen, en mistreden:
Men v dat meer wijten moet,
Dan my: hoort dies reden.
Den vyandt, en sweerelts eysch,
Sijn t'samen verbonden.
En hebben t'katiuigh vleisch
Int compact bewonden.
T'welck ist dat des gheests beuel
Vry laet, en ontbonden:
Soo valt siele, en t'vleesch revel,
In den put der sonden.
Maer soo ghy my seer wel seydt,
Godt heft v gheschepen
Edel, goet in redlijckheyt,
Vry en onbegrepen.
En nae sijn ghedaente schoon,
V seer hogh verheuen:
My tot uwen dienst idoon
Als dienstbod' ghegheuen
| |
[pagina 133]
| |
Nv dan: want ghy vrouwe waert,
Van Godt soo gheschapen;
Om hier beyd' te zijn bewaert,
met rechts redens wapen:
Waerom hebdy my ghewacht,
En soo toeghegheuen,
In mijns sins, en lust opdracht,
En niet meer doen beuen?
Ist recht, datmen t'vleesch beclaeght,
En niet meer de siele,
Die des vrauwens hoocheyt draeght,
En voor slaue haer hiele?
Want het vleesch moest door den gheest
Ghetemt zijn dat craecte,
Met vasten, en slach-tempeest,
Want den meester maecte.
T'vleesch, sonder de siele, en can
Noch quaet doen, nocht deughden:
Door des siels cracht, en ghespan,
Leeft het vleesch in ieuchden.
Dus, als hem faelt sijn behoef,
Door den gheest inwendigh:
Soor wordet, door s'weerelts toef
Versot, en allendigh.
Het vleesch, sonder gheest, en weet
Van gheen quaet te spreken:
Nocht en weet, van lief, oft leet,
Van lust, of van treken.
Doe ick u bevel, ter noodt;
Tis v schuld:, en wille:
Want t'vleesch, sonder gheest, is doodt
En t'light daer, stock-stille.
Werdt des gheests ghebodt vervult,
Door des vleeschs beslauen
Waerom tieghtmen t'vleesch de schuldt,
| |
[pagina 134]
| |
T'welck den gheest doet drauen?
De schuldt hoort de siele toe:
Diet ghebiedt, en last gheeft,
Al dat t'vleesch doet, waer, en hoe,
Soo langh-t hier, als gast, leeft.
Seker, siele, ghy hebt meer,
Dan het vleesch, ghesondight.
Volghende t'vleeschs vuyl, en teer
Lusten, soo vercondight.
Het ghedierte, en wormen fel,
Knaghen my van binnen:
Gaet van hier; ick hebs nv wel:
Ick verlies mijn sinnen.
Soo en scheen wijts (sprack de siel:
Ick wil my verstouten:
En dien clap, die v misviel,
Met recht doen eercouten.
Waerom valt ghy my dus wreedt,
O lichaem, int spreken?
Willende van als, t'beleedt,
En schuldt, op my steken?
O katiuigh vleesch, en snoo,
T'welck eens waert in leuen:
O dwaes, ydel, broosch, hoe soo?
Wie heeft v ghegheuen,
Wie heeft v dit al gheleerdt,
Dat ghy hebt ghesproken?
Ghy hebt v recht wel vermeerdt,
En sou wel ontploken.
Want, dit koninck waer te zijn,
En te staen met reden;
Dat ick teghen uwen sin
Cloeck had moeten treden:
Maer v brooscheyts cranck bestaen,
Tot wellust gheneghen,
| |
[pagina 135]
| |
Soo ter weerelt toeghedaen,
Heeft sulcks niet verdraghen.
Want als ick v wilde straf
Dwinghen, en doen waghen,
Met alsulcks, als daer toe claf,
Vasten, waecken, slaghen:
Terstondt, sweerels ydelheyt
Heeft dien toom ontnomen:
En tot haers spels sotticheyt,
V met vlijt doen comen.
En soo hebt ghy d´ouerhandt
Ouer my vermeten.
En mijns selfs huys inghewandt
Heeft my plat verbeten.
Door des weerelts lusten soet
Volghd ick, als ghebonden;
En soo viel ick onverhoedt
in den put der sonden.
Ick ken schuldt: want op dat pas,
Heb ick my misgrepen:
Dat ick, v, die vrauwe was
Niet en heb vernepen.
Maer, want ghy met soeten toom,
My soo hebt bedroghen:
Soo ist meest v schuldt, en schroom;
En hebt my beloghen.
Hadt ghy sweerelts soet ghelaet,
En bedrogh, met listen,
Wel gheschouwt, en wel versmaedt,
Soo wy beyd' wel wisten:
Hadt ghy s'duyels valsch vermaen,
Ghehaet met vermoeden;
En dna Godts ghebodt ghedaen:
Wij waeren behoeden.
Maer, t'luste v, tot s'weerelts rey,
| |
[pagina 136]
| |
En vreught v te gheuen:
Die belooft v, naer den grey,
Een lanckduerigh leuen:
Maer, als minst was sulck ghepeys,
Wierpt de doodt al omme;
Als zy, wt v schoon paleys,
V sondt naer de tomme.
De weerelt is valsch, en snoo,
Soo bedrieghers pleghen:
Die sy meest omhelst, en soo
Meest verheft, van deghen;
Die bedrieght sy meest van al,
Door s'doodts snel aenstrijden:
En gheeft naer voorspoedts beual,
Wormen, stanck, en lijden.
Die v, als Godt t'leuen gaf,
Groote vrienden waren;
En willen v sien int graf,
Nocht daer wt bewaren.
T'lichaem, dit al hoorende,
Begonste als te vleyen:
En niet meer hem stoorende,
Sprack aldus, met schreyen.
Ach! ick, die noch leuende,
Was van machte, en hooghe:
Die my heel was gheuende,
Tot sijns lusts ghedooghe:
Die goudt, ghelt, landt, sandt, en hof,
En wellust beminde;
Meynt ghy, dat ick my int stof,
En graf, dacht te vinden?
Nv sie ick wel, en tis soo;
Maer tis nv te spade,
Dat noch goet, noch ghelt, in noo,
Noch eer hoogh van grave,
| |
[pagina 137]
| |
Noch macht, nochte wetentheyt,
Nochte cracht der cruwen,
En connen s'doodts bitterheyt,
Nohte strael gheschuwen.
Wy sijn seker beyd' verdult,
Ende voor Godt schuldigh.
Tis, ick kent, onser beyd' schuldt,
Maer t'recht is my huldigh:
V moet verre t'meeste last
Worden opgheteghen:
Dats met reden wel ghepast
V sterck opghedreghen.
Niemandt en is soo onwijs,
Oft hy en ghevroedet;
Trecht roept dat, en t'claer aduijs
Van reden bespoedet;
Dat soo wien macht, en deught meest
Van Godt werd ghegheuen;
Dat oock van hem meer gheheescht
Sijn sal, naer dit leuen.
Tleuen, en memorie,
Wille, en verstandt mede,
Gaf v Godt, tot glorie,
En der sinnen stede:
Waer met ghy de lusten quaet,
Hadt moeten bedwinghen;
En twelck was nae rechten raedt
Totter deught bestringhen.
Als ghy dan met soo veel deught,
Van Godt waert beschonken:
En ghy dwase t'mijnder vreught,
V hebt ouerdroncken:
En my, al mijn lust, en sin,
Dus hebt laeten kiesen:
Soo blijckt het, tot mijn ghewin,
| |
[pagina 138]
| |
Dat ghyt moet verliesen.
Noch meer segh ick, tot al dat,
Oock niet sonder smerte;
Hier winninck tproces al plat:
Tlight my soo op therte,
Seght eens: als den gheest wtgaet,
Doet tvleesch voorts yet meere?
Roeret, keeret, gaet oft staet,
Luttel, traghe, of seere?
Oft siet, hoort oft segghen heft?
Dats dan claer bemoedt siet;
Den gheest ist, diet leuen gheeft:
Tvleesch, van selfs en doet niet.
Coste dan de siele en gheest,
haeren Godt beminnen,
Noyt en soude tvleeschs tempeest
Des siels cracht verwinnen.
Hadt ghy Godt oprecht bemindt,
Als ghy waert int leuen;
En der armen saeck versint,
Om goet recht te gheuen:
Nocht der boosen menschen hoop
Soo seer aenghehanghen:
Wij en waeren int gheloop,
Beyd' soo met gheuanghen.
Ick die leefde leckerlijck,
Ghecleedt met fluweele:
Siet, wat my ghereckelijck,
Blijft, tot mijnen deele:
Rotheyt, ende worm stanck,
En dit huys soo nauwe.
Dits naer sweerels lusts bevanck.
Mijn vermaeck in rauwe.
En dat meer is, weet ick wel
Dat ick moet verrijsen:
| |
[pagina 139]
| |
Godt salm' in dit vleesch, en vel,
Met v dan verwijsen,
Tot het eeuwighs doodts ghepijn:
Och, hoet bitter bete!
O doodt, sonder doodt te zijn!
Knaghen sonder slete!
Hier op riep de siele swaer,
Met schroomende worden;
Of ick noyt gheboren waer,
Nocht mensche gheworden!
Waerom schip my Godts beraedt,
Eender createuren;
Aenghesien hy sagh voor daet,
Dat ickt sou beseuren?
O gheluckigh lot, en staet
Vander stomme beesten!
Want, alst lichaem t'onder gaet,
Steruen oock haer geesten:
Nocht naer doodt en lijden sy
Eenighe tormenten.
Och waer ick nv oock soo vry,
Van dees quae lijf renten!
Doen sprack t'lichaem totten geest,
En seer crijsel-tande;
Hebt ghy in dat helsch foreest,
En gheweest in brande?
Wat hebt ghy ghesien aldaer?
Wilt my dat toch leeren.
Isser gheen hope, of ghespaer,
Door de liefde ons heeren?
Wat is voor den Edelman,
Daer bereedt, ter eeren,
Die hier salt in hoogh ghespan,
Tot sijns moedts vermeeren?
Isser hope, oft toeverlaet,
| |
[pagina 140]
| |
Van hem eens te lossen;
Met ghelt, goet of schats weldaet,
Oft met sulck betrossen?
O lichaem, v vraghe slecht,
En heeft standt, nocht reden.
Als ter hellen brandt, al recht,
De verdomde intreden:
Daer en is gheen hope voort,
Van lossen, oft slaken:
Nocht door almoessens confoort,
Nocht ghebedts vermaken.
Alwaert, dat Godts vrienden al,
Tsamen voor v spraken:
En den schat vant eerdtsche dal,
Heel voor v bystaken;
En dat al de cloosterlien,
Voor v vasten, baden,
Ghy en soudt al niet bedien,
Met al dees weldaden.
De vyandt, quaet, wreedt, en fel,
En soude niet gheuen,
Een siel, die hy met ghequel,
Houdt in sijn aencleuen,
Al gaef de hem in goeden grondt,
Hondert duyst ghemeten:
Iae en lietse om sulcken vondt,
Een wijl pijns vergheten.
Aengaende, dat ghy my vraeght,
Wat sy daer bereyden,
Voor die d'edeldom behaeght;
Soor wordt dat ghescheyden:
Hoe dat hooghst, op s'weerels pleyn,
Iemandt wordt verheuen;
Hoe hy dieper valt certeyn,
Faelt hy vant goet leuen,
| |
[pagina 141]
| |
Ist dan, dat den rijcken groot,
Werdt ter hel verwesen;
Soo valt hy in swaerder noodt
Dant anders sou wesen.
Want in hoe meer lust, en schijn,
Hy nam sijn vermaken;
Hoe hy sal in strangher pijn,
En tormenten blaken.
Naer dat de siel sulck misbaer,
En clacht hadd' bewesen:
Soo quamen twee duyels daer,
Peck-swart, voort gheresen:
Soo afgrijsich, dat noyt handt
Die soude beschrijven:
Oock de schilders, van al tlandt,
Souden te cort blijuen.
In haer handen hadden sy
Yseren moordt spieten.
Sulffrich vier, en vlam daer by,
Saghmen die wtschieten.
En haerlieder tanden fel,
Schenen scherpe spaden.
Wt haer nuese gaten snel
Spronghen slanghsche raden.
D'ooren stonden haer seer wijdt,
Vol van thelsch gherecsel:
En het voorhooft wel bevrijdt
Met het hoornigh decsel
Wt der hoornen eynden lanck,
Sy fenijn wtspanden:
En haerlier claeu-naghels stranck,
Als felle euers tanden.
Dese hebben, met ketens straf,
De siel opghegrepen;
En die soo, van suchten laf,
| |
[pagina 142]
| |
Ter helle gaen slepen.
Terstondt, vele duyels fel,
Te ghemoet quamen:
Die, in sté van dans, en spel,
Crijsel-tanden t'samen.
Soo heb zy die siel ghetoest,
En wilcom gheheeten:
Som met swepen, wel doorsnoeft
Hebbense ghemeten.
Som met ysren haecken groot,
Doorschuert, en doen troten;
Ander haer ghesmolten loot
In haer mondt ghegoten.
Ander naemen beeste mest,
En dat haer in dreuen:
Som haer int aenschijn, voor best,
Andre snoodheyt vreuen:
Som die metten tanden blie,
Knaeghden, wel ter deghen,
En ten laetsten, als een prie,
Hebbense ghevleghen.
Doen riepen die duyuels al,
Als vermoeyt van quellen,
Dits den toef, en dits tgheschal,
Van ons goe ghesellen.
Ghy mocht nv wel ouerluydt
Roepen, dat ghenoegh es:
Maer dats al voor niet ghetuyt,
V pijn, ons ghevoegh es.
Daer naer gaf die arme siel
Een gheschrey met suchten:
Maer soos y in dulheyt viel,
Momde wat, al duchten.
En als sy des helschs paleys
Muyle intardt idone;
| |
[pagina 143]
| |
Huylende, riep sy, met greys,
Iesu, Dauids sone.
Dan die duyuels, omt ghemeyn,
Riepen al te samen:
Ghy aenroept te spae, certeyn,
Ws Godts hulp en namen.
Thelpt voorwaer al luttel nv,
Heer, doet my ghenade.
Nocht hope, nocht ruste, is voor v:
Want tis al te spade.
Nv vortaen en sult ghy meer,
Sonne sien oft mane.
V schoonheyt, en al v eer,
Beghint seer te gane.
Ghy sult van nv voort met ons,
Een ghemeynschap maken:
En int gloey des helsche gronts,
Eeuwelijcken blaken.
| |
Den Auteur.
Als ick sulck een wonder sagh,
Creegh ick een verscroomen:
En soo ick verschrickt daer lagh,
Spronck ick wt het droomen:
En terstondt met groot ootmoedt,
Riep tot Godt almachtigh:
En badt dat hy my verhoedt
Van sulck lijden clachtigh.
Dies, al s´weerels ydelheyt,
Heb ick, sy, versmaden
Van goudt, schat, en heerlijckheyt,
Heb ick my ontladen.
Soo al het verganghigh goet
Hebbie my ontgheuen,
Ende in Christus handen soet,
Steld ick al mijn leuen.
| |
[pagina 144]
| |
Siet: de weerelt steect de moordt,
In boosheyt begrauen.
Tgaet al anders dant behoordt:
heeren werden slauen:
Wijs werdt sot: Recht, en Godts dienst,
Werden wtghebannen.
List, twist, nijdt, strijdt, sijn nu sienst:
Voorts, druck, anxt al spannen.
Siet: de weerelt gaet ten endt,
En light op haer steruen.
Iupiter, en Phebus gient,
Commen weer in eruen:
Want die ghelt heeft, ende goet;
Oft groot is van machte.
Men hem, als Godt, eere aendoet,
Met herte, en met crachte.
En die deughden, diemen seght,
Goddelijcke crachten,
Gheloof, hope, en liefde recht,
Nv bynae versmachten.
Valscheyt, cracht, en ghiericheyt,
En al sulcke hanssen;
Op die pijp der weerelt reyt,
Tmoet al daer op danssen.
Sijt ghy edel ende goedt,
En soet van ghelate,
Sachtmoedigh, en vol ootmoedt,
Zebaer bouen mate:
Dit en helpt v toch al niet,
Is armoede v suster:
Want rijckdom dits theel bediedt,
Gheeft schoonheyt, een luster.
Can ick slechts seer rijckelijck
Gaen ghecleedt met zijde,
En met veel knechts blijckelijck,
| |
[pagina 145]
| |
Omringht t'allen sijde:
Soo werd'ick recht, goedt, en fijn,
Wijs, en van god leuen;
Dan ben ick v lier confijn,
En ghy al mijn neuen.
Maer als dat rat stille staet,
Dan vergaet al mede;
Al ons maesschap, ende graed,
Werdt van doodt vertreden:
Iae, soo valt de kennis af,
Dat oock my afwijsen,
Die, als ick veel hadde, en gaf,
Niet en deen dan prijsen.
O sotte ydel ydelheyt:
O weerelts lust schadigh:
O rijckdoms bedrieglijckheyt:
O fenijn verradigh:
Waerom ghy ons soo bedrieght,
Met sulcks te doen minnen,
T'welck veel snelder henen vlieght,
Dan t'ghepeys der sinnen?
Cost weerelt den rijcken mensch
Drie dinghen ghegheuen:
Een ionckheyt, met ieught, nae weinsch,
Een onendigh leuen:
En daer kinders crijghen by,
Schoon, fraey, goet, welvaeren;
Soo mochten de rijcke vry,
Goet, en ghelt vergaren.
Maer, eylas, denckt hier op wel:
De doodt doet al deruen.
Wie was oyt soo cloeck, soo fel,
H yen moest eens steruen?
Hedent desen leeft, en lacht:
Morghen sal hy rotten.
| |
[pagina 146]
| |
De doodt nerghens op en acht;
Hoogh, neer; wyse, oft sotten.
Alst comt, dat de mensche sterft,
van de doodt verbeten
Waer hy dan voorts werd ghe-erft,
Niemandt en cant weten.
Door sulcks eens, een seer wijs man
Sprack met reden stercke:
My comt een groot schromen an
Als ick wel bemercke
Wat ick ben: en waer ick gae:
Watmen my beredt heeft.
Ick ben stof: doodt is my nae:
D'eynde my groot leet geeft.
Al en dachter ick niet op;
Nochtans moet ick sterven:
Den slach hanckt my op den cop;
Ick moet eens bederuen.
Soo oock peins ick op de doodt;
Eis al druck, en weene,
Steruen vloet ick, dits den noodt,
En dat doen alleene:
Maer, wanneer? oft waer? oft hoe?
En waer sa lick varen?
Daerom, bid ick met ootmoe
Godt om sijn bewaren.
O Heer Godt, bermhertich Godt,
Weest mijns toch ghenadigh:
Houdt my vast, op v ghebodt,
En ter deught beradigh,
Dat ick mijn ghelooue cloeck,
Belijde, en beleue:
Op dat ick, naer s'doodts besoeck,
V mijn siele gheue. Amen.
|
|