Verscheyden litanien tot ghebruyck des catholijcken leghers
(1595)–Thomas Sailly–
Auteursrechtvrij
[pagina 21]
| |
Iesu dulci memoria.
Iesus is int ghedencken zoet,
Hy t'herte oprecht verblyden doet.
Maer bouen honigh, en al tgoedt,
Geeft sijn soete presentie moet.
Noyt soeter sanck, noyt zulk iolijt,
Noyt oore in t'hooren zoo verblijdt,
Noyt herte zoo met vrueght bevlijdt,
Dan dat Iesus Godts Sone vrijdt.
Iesu, des sondaers medecijn,
Hoe goedertier zijdy int biddens dijn?
Hoe goedt ist soecken, door v schijn?
Maer wat moet in het vinden zijn?
Iesu, der herten zoeten plicht,
Fonteyn des leuens, ende licht:
Ghy alle blydschap ouerschicht:
Ghy bouen alle wenschen light.
Gheen tonge en maect hier van gewach,
Noyt mensche dit gheschreuen sagh,
Niet proeft, alleen hijt weten mach,
Wat Iesum t'minnen ghelden plach.
Iesu, Coninck van wonder groot,
En triumpheerder ouer doodt:
O soeticheyt in droefheyts noodt,
Gheheel begheerlijck, en minioot.
Nu, blijft by ons, o lieve Heer,
Verlicht ons door v claerheyt meer,
Verdrijft des herten doncker weer
Versoet des weerelts bitter zeer.
Als ghy ons herte wel besoect,
| |
[pagina 22]
| |
De waerheyt haer dan schoon onthoect,
Des weerelts ydelheyt vervloect,
De liefde haer binnen dan vercloect.
De liefde Iesu, ist soetste drinck,
Noyt tonghe lieuer smaeck ontfinck.
Wel duystmael danckelijcker schinck,
Dan eenigh spreken oyt beginck.
Dat blijckt wel aen sijn lijden swaer,
Aen tstorten van sijn bloedt dierbaer:
Waer wt t'versoen ons al eenpaer
Voorst comt; en Godts aenschouwen claer.
Wilt Iesum kennen altemael:
Eyscht sijnder liefden soeten strael:
Soect Iesum vlijtelijck principael,
En crijght int zoecken nieu verhael.
Bemindt zoo die v eerst bemindt:
Dat liefde liefdens wissel vindt.
Op desen reuck loopt wel versint:
En trouwe aen trouwe sterck verbindt.
Iesus is vinder der ghenaedt,
Ons hope vanden blijdsten staet:
Fonteyn der gratie, honichraet.
Des herten spijse delicaet.
O Iesu soet, uw smaecken doet
Eens uwer liefden overvloedt:
Dat ick door v presentie soet
V Gorie zie, tot mijns behoedt.
Want ick niet weerdighs spreken can,
Zoo staet my t'zwyghen oock met an.
De liefde die verstout haer dan,
Want ghy zijt al mijns vreughs ghespan.
O Iesu, uwer liefden brandt
Is onser zielen spijse en dranck;
Versadende t'herte aen elcken cant,
En maeckende altijdts nieu verlanck.
| |
[pagina 23]
| |
Die v eens smaect, hem hongert noch;
Die van v drinckt, hem dorsten mocht:
Mocht ander, weinscht, sonder bedrogh,
Dan v, wiens liefde hem heeft ghecocht.
Die uwe liefde droncken waect,
Die weet hoe Iesus soetheyt smaect.
Wat een gheluck, diets vol gheraect?
Sijn herte naer niet anders snaect.
Iesu, der Engelen eere, en prijs,
In d'oore sanck van soeter wijs:
En inden mondt honcih, voor spijs,
In t'herte hemelschens drancks bewijs.
Ick weynsche om v, wel duysent mael:
O Iesu, wanneer werdt dien dael?
Wanneer sult ghy my speciael,
Verblijen, versaden, in ws behael?
V liefde, sonder mate, en grondt,
Die doet my quelen t'alder stondt.
En nochtans zijnde zoo deurwondt,
Ist my des leuens soeten vondt.
O Iesu, alder soetste lief,
Des zielen suchten, hope, en brief:
De tranen soecken ws gherief,
Soo t'herte sijnen voys ophief.
Waer ick my vinde, oft waer ick stae,
Weynsch ick dat Iesus met my gae.
Hoe blije ben ick, al ickt gherae:
Hoe blije, als ick handt aen hem slae.
Sulck als ick zocht, zie ick ghepast:
Dat ick begheerde, houde ick nu vast.
Door Iesus liefde, quelens last
Heeft heel mijn hert niet brandt verrast.
Als Iesus alsoo werd bemindt,
Sijn liefde gheen eynd' en vindt:
Noch flaute, noch doodt die verslindt,
| |
[pagina 24]
| |
Maer groeyt altijdts, en altijds wint.
Dees liefde brandt en blaect altijdt,
En lanck soo soeter, sonder lijdt.
Haer soeticheyt den smaeck verblijdt.
T'verblijden maect eeuwigh iolijt.
Dees liefde daelt wt s'hemels pleyn,
Maer cleeft nv in mijn herte greyn:
Mijn ziele ontsteeckt sy al ghemeyn:
In haer vermaeckt den gheest hem reyn.
O saligh vier! O blijden brandt,
Begheerte ontsteken t'allen cant,
O soet vercoelen, wel ter handt,
Godts soon beminnen triumphant!
Iesu, schoonder dan t'sonneschijn,
Welrieckender dan balsem sijn:
Soeter dan soet, in therte mijn:
Ziener dan liefde, ist minnen dijn.
Wiens smaecke soo wel in my daect,
Wiens reucke soo den gheest vermaect,
Die my soo t'herte en sin ontstaect,
Dat ickt om hem al heb versaect.
Ghy zyt myns herten troost en vreught,
Ghy sijt der liefden volle ieucht:
Mijn siel alleen in v verheught,
Iesu, des weerelts prijs en deught.
Iesus is naer sijns Vaders landt,
Besitten t'rijcks des hemels pandt:
Mijn hert is wegh. Naer welcken cant,
Tis wegh met Iesus: dat is t'verstandt.
Laet ons met lof hem volgen naer:
Met wenschen, bidden, sanck, en snaer.
Dat hy ons met hem laet aldaer,
Besitten s'hemels throonen claer.
| |
[pagina 25]
| |
Biddende Lof tot Iesum.
Iesu, vervult ons nae den gheest,
Want daer ghebreeckt v liefde meest.
Soo wie v heeft, sijns herten keest,
Die is gherust, en onbevreest.
O Iesu, wilt ons blyuen by,
Soo zijn wy vanden quaden vry:
Ons dan benijde, wie dat zy:
Ons hulpe: ons troost, dat zyde ghy.
Versterckt ons in v liefde soet,
Bewaert ons door v dierbaer bloedt:
Op dat wy naer des weerelts vloedt
Vercrijghen moghen d'eeuwigh goedt.
Amen. |
|