Nieuw Lied-boeck genaemt den Maegdekrans Gevlochten ter eere ende tot vermaeck
(1712)–Jacobus de Ruyter–
Auteursrechtvrij
[pagina 104]
| |
Op de wyse: Van den bedelaer.
URBANUS.
JOuffrouw' wilt my uw' jonste toonen,
Die om aelmoes bidt seer schoone,
'K sal u oock gedachtigh zijn,
Daerom jouffrouw' denckt op mijn,
'K storte voor u mijn gebeden,
Och aen-hoort doch mijne reden,
Geeft om Godts-wil spijs oft dranck,
Want ick ben van honger kranck.
ISABELLE.
Mijn vriendt Godt wilt u bewaeren,
Gy zijt een vremdt bedelaere,
'K geve maer aen die ick weet,
Dat ter degen is besteedt,
Die hier binnen stede woonen,
Die wil ick mijn liefde toonen,
Want hier zijn veel arme lien,
Van vrouw' en kinders voor-sien.
URBANUS.
Wist gy wat honger ick lijden,
Gy soud' hebben mede-lijden,
Eer ick gaen soud' uyt de stadt,
Gy soud' openen uw' schat,
Gy soud' dan een weynigh geven,
Om my t' houden in het leven,
Och Godt gaev' dat gy my kend',
Soo waer mijn verdriet ten end'.
ISABELLE.
'K segh u wilt van hier vertrecken,
My dunckt gy komt met my gecken,
'K en ben tot geven niet gesint,
| |
[pagina 105]
| |
Gaet sien of gy anders vindt:
Hy staet stil gelijck van klagen,
'K moet hem eens gaen onder-vragen,
Sprack de jouffrouw' tot de meyt,
Desen bedelaer my greyt.
URBANUS.
Jouffrouw ick en ben niet vremde,
'K wenschte dat gy my maer kende,
Want ick ben hier van geboort',
Binnen dese stadt en poort,
'K hebb' hier moeders borst gesogen,
Sy heeft my trouw op-getogen,
'K hebb' geweest een man van staet,
Maer fortuyn my tegen-gaet.
ISABELLE.
Wel hoe zijt gy soo gevallen?
Is 't door drincken, tuysschen, mallen?
Gy zijt d' oorsaeck van uw' leedt,
Soo ick kan verstaen en weet,
Dese jonffrouw' docht mits desen,
Soud' het wel Urbanus wesen?
Wil het quaedt hem rouwen gaen,
'K zal hem in genaed' ontfaen.
URBANUS.
'K ben verjaeght ende verstooten,
Mocht het hert' weer zijn ontslooten,
Van daer ick op hopen moet,
Dat soud' voor my wesen goedt,
Ach mijn lief! mijn echte vrouwe,
Rechten toets-steen van de trouwe,
Mocht ick haer beslaepen weer,
'K soud' dan wesen als een heer.
ISABELLE.
Hoe voel ick mijn herte woelen,
'T is mijn man soo ick gevoelen,
Die in bedelaers-gewaet,
Hier droef voor mijn oogen staet,
Wil ick hem een soentjen geven?
| |
[pagina 106]
| |
Die soo langh heeft wech-gebleven,
Holla neen, noch niet geraen,
'K wil hem voorder vragen gaen.
URBANUS.
Gy zijt mijn vrouw verheven,
'K ben die gy eens hebt verdreven,
Uyt mijn huys het welck my rouwt,
Maer het was mijn eygen fout.
'K kom' katijvig voor uw' oogen,
'K bidd' u hebt met my mee-doogen,
Ontfanght my doch in genaed',
Want siet ick bekeer' van 't quaed'.
ISABELLE.
Wech gemaeckten bedelaere,
Want gy zijt een vrouw'-verraere,
Hoe durft gy hier komen staen?
Om een aelmoes te ontfaen?
Gy doet al mijn bloedt beroeren,
Wilt maer trecken naer uw' hoeren,
Ick hebb' schand' genoech geleen,
Daer en helpen geen gebeen.
URBANUS.
Ach hemel! versacht haer sinnen,
Dat ick magh de gratie winnen,
Van mijn alder-liefste vrouw,
Die ick treurigh bracht in rouw:
'K buygh hier neer voor uwe voeten,
Wilt doch mijnen druck versoeten,
Mocht ick naecken uwen mondt,
Ick waer uyt den rouw' terstondt.
ISABELLE.
Doen g' als man mijn plaets bekleede,
'K hebb' veel smaedt van u geleden,
'K was in 't lijden en verdriet,
Uw' bidden en helpt al niet,
Gy en achte niet mijn klagen,
Maer veracht' my alle dagen,
Mijn gouden kruys en peirle-snoer,
| |
[pagina 107]
| |
Hebt gy verdroncken met een hoer.
URBANUS.
Vergeeft doch al mijn misdaeden,
En ontfanght my in genaeden,
'K zal u sweiren op mijn eedt,
Dat ick u zal doen geen leedt,
Ach mijn lief! wilt my aenveirden,
'K zal u houden nu in weirden,
Ach mijn liefste Isabel!
Helpt my doch uyt het gequel.
ISABELLE.
Uw misdaedt ick u vergeven,
Maer verandert doch van leven,
Anders soud' ick u versmaen,
Soo ick eertijdts hebb' gedaen,
Ach mijn lieven man! komt binnen,
Die ick als mijn ziel' beminne,
Gy zult beyd' uw' kinders sien,
En u eens met my verblien.
URBANUS.
Wat een vreught gaen ick genieten,
'K soud' terstondt mijn bloedt vergieten,
Voor mijn alder-liefste vrouw,
Die my helpt uyt druck en rouw,
Al mijn leedt is nu vergeten,
'K ben weer by mijn lief geseten,
Ons trouw' wordt niet meer geschendt,
Voor mijn of haer leven endt.
Urbanus gonck hem vermaecken,
En verfoeyen d' ydel saecken,
Die voor desen zyn geschiedt,
Als hy sijn huys-vrouw' verliet,
Maer door sijne soete woorden,
Quam weêrom, sijn vrouw bekoorden
Door gesmeeck en soete reên,
Quam vol vreught in 't huys getreên.
|
|