Liedtboeck ghenaemt de ledige uren van Jacobus de Ruyter, clerck van de weeserije der stede ende casselrije van Veurne

Het beklagh van het Nonneken, die haeren staet beklaeght in het Clooster.

Stemme: Van den lof der Smeden.

Wat groote droefheyt moet ick nu verdraghen
'k Heb my ghebrocht voor altijdt in 't verdriet,
Jck heb voorwaer wel reden om te klaghen,
Waer ick uyt 't Clooster ick en quam'er niet,
Tusschen vier meuren,
Jn 't creveceuren,
Leef ick met pijn,
'k Bid om verlost te zijn.

Had ick met al mijn gheldt liever gaen paeren
Daer med' ghekocht een frisschen jonghen quandt,
't Js waer ick was als dan nogh jonck van jaeren
Want van de wereldt had ick gheen verstant,
Quam'er een Minnen,
Men riep my binnen,
En sloot de deur,
Voor menigh Serviteur.

m'Heeft my besteedt dan in een Vrouwe Clooster
s' Jnquiteerden al naer mijn ghelt en goedt,
Daer ick moet eeuwigh leven sonder trooster,
Van droefheyt smilt ick schier in traenen vloedt,
m'Heeft my gheknesen,
Nonne te wesen,
'k Was haest bereedt,
Maer 't is my dickwils leet.

Als ick Novice was mijn beste kleeren,
Die heb ick daer met vreughden af-ghedaen,
Doen ginghen sy my de Ghetijden leeren,
Naer dien heb ick 't weerdigh habijt ontfaen,
Die rude kleeren,
Om my te leeren,
Ghehoorsaemheyt,
Tot mijne Saligheyt.

Dan quamen al mijn Vrienden ende Maghen,
Men maeckte daer een schoon bancket ghereet,
Dan seyden sy nu hebt ghy goede daghen,

[p. 106]

 

Elck seyd' dat Nonneken is net ghekleet,

 

Jn het Professen,

 

't Was Kerremesse,

 

maer korts hier naer

 

Was 't niet als droefheyt swaer.

 

 

 

Noch zijnder meer als ick die zijn in rouwe,

 

Die leven in verdriet en creveceur,

 

Mochten s'uyt 't Clooster gaen om te gaen trouwen

 

Sy souden breken gaten door den meur,

 

Gheen troost te werven,

 

't Moet hier al sterven

 

Uyt dese muyt,

 

Daer en komt niemant uyt.

 

 

 

Den wille Godts moet daer altijdt gheschieden,

 

Want al die Nonnen, 't is een wonder saeck,

 

't En gaet daer niet ghelijck met d'ander lieden,

 

Men kiest de droefheyt daer voor het vermaeck

 

't Js altijdt lesen,

 

En zijn gheknesen,

 

Van d'Overheyt,

 

Tot m'is in 't graf gheleyt.

 

 

 

Eylaes ick moet daer al mijn leven enden,

 

En altijdt wesen in een swaer verdriet,

 

Eylaes! waer ick my keere ofte wende,

 

Schrey ick, of ween ick, men beklaeght my niet

 

Mocht ick naer 't lijden,

 

My eens verblijden,

 

'k Soud' al mijn druck,

 

Noch achten voor geluck.

 

 

 

Maer laes, ick moet daer al mijn leven blijven

 

Want van de wereldt, 'k ben ghestorven af,

 

'k moet met dit Kruysken mijnen tijdt verdrijven

 

Tot dat ick daele in het duyster graf,

 

'k Moet beyd' mijn ooghen,

 

Van traenen drooghen,

 

Want eenen Man,

 

My noyt ghebeuren kan.

 

 

 

Spiegelt aen my, Dochters die rijcke wesen,

 

In 't Klooster droegh ick vijf hondert pont groot,

 

Koopt daer med' liever een Jonghman ghepresen,

 

Die u vertroost en helpen kan uyt noot,

 

Houdt mijne klachten,

 

Jn uw' ghedachten,

 

Soo komt ghy niet,

 

Jn een soo [sw]aer verdriet.

 

 

 

Men seght het Houwelijck is eenen staet van wroegen,

 

't Is waer, maer in 't Convent is daer oock geen misnoegen[?]

 

Jae dickwils, en daer by den haet en nijdt soo groot,

 

Dat som hun duysent mael daer wenschen in de doodt.