Werken. Deel 6. Die chierheit der gheestelijker brulocht. Vanden blinckenden steen. Dat boec der hoechster waerheit

Regelnummers proza verbergen

Dat ·iij· uutgaen sal sijn tote sinen vrienden in den Vagheviere. C. XLIII.

12Bi wilen sal de mensche anesien sine vriende inden 13Vagheviere, ende merken hare ellende, ende hare verlan- 14ghen, ende hare zware pine. Dan sal hi anebeden en̄ ane- 15roepen die ghenadicheit en̄ die ontfermicheit en̄ die miltheit 16Gods, en̄ tonen haren goeden wille, en̄ hare grote elleinde, 17en̄ hare verlanghen na diere riker goeden Gods; en̄ ver- 18manen dat si ghestorven sijn in minnen, en̄ al hare toever- 19laet steet in sire passiën en̄ in sire ghenadicheit.

20Nu verstaet, bi wilen mochte ghescien dat dese verlichte 21mensche mochte werden gecyscht sonderlinghe vanden 22gheeste Gods vore een dinc te biddene, vore enen sondare, 23ofte vore ene siele, of vore enighen gheesteliken orbore, alsoe 24dat de mensche wel mercte en̄ proefde dat ware een were des 25heylichs Gheests, niet crijch, noch eenwille, noch nature. 26Soe wert die mensche biwilen soe ynnich, en̄ soe ontfunct 27in sinen ghebede, dat hi ontfeet ene gheestelike antwoerde

[p. 116]

1dat sijn ghebet ghehoort is. En̄ inden selven tekene ees- 2seert⁽¹⁾ die drift des gheests en̄ dat ghebet.

(1) conquiescit, zegt Surius.