Werken. Deel 5. Vanden twaelf beghinen

Regelnummers proza verbergen

De altera charitatis libra. C. XLV.

6Hier na volghet die ander waghe der minnen, die alle dine 7ghelijc en̄ effene weghet⁽³⁾, en̄ yeghewelken dat sine gheeft. 8Die minne Gods ghevet ons gracie, en̄ doghede, en̄ tijt, en̄ 9yeghewelc van desen ‧iij‧ effene ghedeilt in tween⁽⁴⁾. Nu 10merct die waerheit hier ave. Die minne Gods ghevet ons 11haer selven en̄ hare ghenade, en̄ si eyscht ons weder ons 12selven, doechde en̄ waerheit, in rechter meyninghen en̄ 13minnen. En̄ alse wi hare aldus antwoerden, soe weecht 14die waghe effen en̄ ghelijc; want die minne leecht⁽⁵⁾ in hare 15waghescale haer selven en̄ hare gracie, en̄ wi legghen in 16onse waghescale ons selven ende onse doghede met rechter 17meininghen ende minnen: en̄ alsoe steet die waghe effen en̄ 18ghelijc in beiden siden. En̄ alsoe als doghede en̄ onse minne 19wast in onse waghe, die wi Gode offeren, alsoe merent⁽⁶⁾ die 20gracie Gods en̄ sine minne in sine waghe, die hi ons weder 21gheeft: en̄ alsoe weghen wi effen en̄ ghelijc, en̄ bliven altoes 22één met hem in minnen, en̄ ghelijc in gracien en̄ in dogheden.

23Die minne Gods hevet oec den tijt effene en̄ ghelijc ghedeylt 24in tween; want die sonne gheet op in midden den

(3) Sur. aequabiliter ponderat omnia.

(4) Sur. et horum singula in duas ex aequo partes distributa.

(5) Versta legt.

(6) F. merct.

[p. 118]

1winter, en̄ si hoghet altoes tot in midden den somer. Dan 2is die tijt half, en̄ alsoe lenghen die daghe en̄ corten die 3nachte; en̄ si gheet weder tote in midden den winter, in dat 4selve teken daer si op begonst te gane⁽¹⁾, en̄ dan is jaer ende 5tijt volmaect. Alsoe ghelikerwijs, die sondare leeft aldus in 6midden den winter quaetwillich, cout en̄ droghe, en̄ sonder 7vrucht van dogheden; mer alse hi hem bekint, en̄ bedrueft, 8ende oetmoedicht, en̄ gheloeft, en̄ hoept, en̄ suect ghenade, 9soe gheet die sonne der gracien op in sijn herte: en̄ dat is 10die ierste dach inden tide van gracien. Eest alsoe dat hi metter 11sonnen der gracien op gheet⁽²⁾, en̄ haer volghet met dogheden 12en̄ met heyligher oefeninghen, hi comt in midden den 13zomer, dat is daer hi cleeft ane Gode in minnen, sonder vrese, 14en̄ sijns selves los en̄ ledich es en̄ alre creaturen, en̄ dat is 15die hoechste doghet in op ganghe der gracien Gods. En̄ dan 16gheet hi metter sonnen der gracien, in oetmoedigher ghelatenheit 17sijns selfs, in allen doghene⁽³⁾, en̄ in al dat God 18wilt met hem selven en̄ met allen creaturen: des is hi ledich 19en̄ wel ghetroest. En̄ alsoe vint hi in hem den gront der 20oetmoedicheit en̄ der saechtmoedicheit die niet verladen en 21mach werden met ghenen doghene dat inder tijt ghevallen 22mach⁽⁴⁾. Daer is winter en̄ somer ghelijc, en̄ hi hevet vrede 23en̄ raste van herten en̄ van consciencien in allen dinghen; 24en̄ die heylighe Gheest die rust en̄ woent in hem inden gront 25sijnre oetmoedigher ghelatenheit; en̄ wy rusten en̄ wonen 26in hem overmits minlijc aencleven in vrier weerdicheit: en̄ 27aldus steet die waghe effene en̄ ghelijc tusschen ons en̄ Gode 28in minnen.

(1) D. kwalyk op begonste op te gane.

(2) Dit werkwoord ontbreekt in D.

(3) ad omnem perpessionem, zegt Surius.

(4) Sur. quod (fundum) nulla, quae in praesenti possit vita accidere, perpessio vel afflictio potest opprimere vel praegravare.