Werken. Deel 5. Vanden twaelf beghinen

Respondet Deus animae, sacrae communionis avidae. C. IV.

O mensce! ic hebbe dijn ghebet ghehoirt.

Ic wil doen dat my behoirt;
Ic wil antwoerden⁽³⁾ dinen⁽⁴⁾ rouwe,
Ic wil di doen na dijn betrouwen.
Wes blide, coene ende onverveert⁽⁵⁾
Ic wilt⁽⁶⁾ al doen dat ghi begheert;
Ic wil sijn uw spise, u koc en̄ u⁽⁷⁾ weert:
Keert u te male toe my⁽⁸⁾ weert.
Mijn vleysch is wel ghebraden
Aent cruce, om uwe ghenade⁽⁹⁾;
Mijn bloet is levende en̄ heet,
Dat siele en̄ lijſ doer gheet.
Wi selen te gader⁽¹⁰⁾ eten en̄ drinken;
Ghi selt mire passien en̄ doot ghedinken,
Ende mire ewigher minnen mede.
Pleechdi⁽¹¹⁾ des, soe hebdi vrede.

(3) F. kwalyk, anderwerven.

(4) G. kwalyk. sinen.

(5) D. alleen, onvervaert. Maer dan moet men in het volgend vers ook begaert lezen.

(6) F, G. ie wil.

(7) U voor uw is gemeen by de Ouden. Surius vertaelt: Equidem cibus et hospes tuus ero. Men ziet, de koe blyft hier weg. Misschien heeft er oorspronkelyk gestaen u spise en̄ oec u weert.

(8) F, G. te mi.

(9) tuî gratia, zegt Surius.

(10) F, G. te samen.

(11) F, G. pleghedi. Sur. Nam si his te occupes et exerceas, pace perfrucris.

[p. 14]

 

Lieve, ic hebbe alsoe verstaen:

 

Ghi sout⁽¹⁾ gaerne dat Sacrament onfaen;

 

Die sacrificie der Missen es nu ghedaen⁽²⁾.

 

Sidi bereet, ghi moghet⁽³⁾ onfaen.’

(1) D. alleen, Ghi selt.

(2) In F en G. blyft nu weg.

(3) D. alleen, ghi mochtet.