Novellen

[p. 49]

Te laat

[p. 51]

Zo waar et begoos: ze hawwe zich in Mastreich getroffe, in de sjatte van de linjebuim oppe Vrietef. Moritz waar dae middig mit de fits nao de sjtad gekòmme, wo er get te doon haw. Gawwer vaerdig daomit es er zich gezag haw, vraogde hae zich aaf, woveur eigelik al trök te gaon. Me is neit ederen daag ònger de luuj van de sjtad; en hie vilt ummer get te kieke en te klòmmele. En zo tròf hae doe dao Albaer. ‘Doe hie?’ Ze hawwe zich eine gansen tied neit mee gezeen. ‘Es te kòns, kòm dan mit mich: ich mòt nao Sint Annadaal, nao ein Nich van mich, die dao krank lik; die gaon ich bezuike. Ze höbbe ze van Valkeberg hiehaer gebrach òmdat höör Tant, wo ze bie woont, mit et erm sjaop geine waeg mee wòs’.

‘Mer woveur zou ich eigelik mitgaon?’ meinde Moritz.

‘Ene kranke, dae in e' hospitaal lik, is ummer blie es 'r bezuik krig, van wae dan auch. Ze zouë de gansen daag luuj wille zeen en bie zich höbbe, òm euver dat sjrikkelik gevuil haer te kòmme van verlaote te zeen van ederein. Kòm mit. Et is e gouwd werk waats-te deis.’

‘Waat faelt höör?’ vraogde Moritz, mer neit sjus esof 'r angs gehad hèi.

‘Ein aafnummendheid, zègge ze. Ich weit neit waat ichzelf d'rvan dènke mòt. Dao woort al ens gezag van taering. Angere aevel

[p. 52]

meine, dat et allein mer van de maag weur, of van de ingewande. Wae zal dat zègge?’

En Moritz waar mitgegange. Ze ware jao gouwd bevrundj same.

Albaer waar et maedje geregeld gaon opzuike. Et is neit alles, es te, effe twintig jaor, dao zo kumps te ligge, en de doktesj weite dich neit te zègge wo 's te aan toe bès. Natuurlik sjpraeke ze van moud hawte, en dat et al baeter geit, ummertoe baeter. Mer et kèndj voolt zelf waal gouwd genòg dat et neit waor waar.

Of Albaer sòms get mit et maedje haw? dach Moritz.

Nei! Koos-te dènke! Me trouwt dan toch neit mit ein Nich. En daobie ein krenkelike vrouw. Nei, et waar loeter mitlieë. En wie dan neit? 't Kèndj waar weis, zònger vader of moder. Van fortuun gein sjpraoke. En Tant haw zich euver 'm erbermp, en neit ens oet grote leifde, allich veural òm van de kal van de luuj aaf te zeen; mer dan auch òm e' minsjelik waeze bie zich te höbbe, dat höör zou kònne verzörge es dat neudig zou zeen. Ein maad kump dich allich duurder oet. Mer noe haw ze zich, es-se-bleif, e' krank kèndj in 't hoes genòmme, wo ze waal geine sjteun mee van verwachte koos. Hèi ze 't maedje aan de man kònne brènge, veur dat 't zo wied mit 'm waar! Mer noe? Mesjien de kans verkeke.... En et kèndj zelf haw waal gaw gevuild, dat et te vööl waar ònger de taak van ‘de tweede moder’. ‘Ich weur gouwd aaf, es ich mer sjterve koos’, haw et de leste keer nog taenge Albaer, ziene Naef, gezag. Dat haw 'm danig gepak, wie 'r dat geheurd haw.

Fillemaenke zien grote, duuster ouge glinsterde, wie et Albaer zoug bènnekòmme in de krankezaal. Veur Moritz waar 't langer neit verlaege, wie et mer eimaol begrepe haw, dat de twee jònges gouw vrunj ware. Ze bleven en vol oer. Doe sjtòng Albaer op. ‘Geer gaot toch nog neit?’ Haw Moritz nog get tied? Jao, Moritz koos nog get blieve. En zo bleve ze samen auch nog 'n hauf oer langer.

[p. 53]

‘Kòmt geer samen auch nog ens trök?’

En Moritz haw ‘jao’ gezag, mit euvertuging, mit wermte.

‘Sjrikkelik sjpietig’, moos hae bekènne, wie ze boete koume, ‘zo jònk nog; en daobie e' sjoon maedje, leif en versjtendig, en gaar neit dòm. Waat ein fien trèkke in dat sjmaal gezichske, ocherm, zo bleik esof den Dood et al in de ouge gekeken haw. Erm sjaop. E' plezeier om zo emes plezeier te doon....’

‘Gank 'm èns dèkker opzuike, es te wils, zo van tied tot tied. Dao zuls-te michzelf auch plezeier mit doon’. Hae moos nemmelik bènne kort weier nao zien aw sjtandjplaatsj trök. Auch es 'r òm de waek, of zelfs al langer, trök heivesj koum, zou er toch neit altied nao de sjtad kònne kòmme om zien kranke Nich dao op te zuike. En 't kèndj haw dao, wo et vraemd waar, toch al zo wenig luuj die 'm kènde. De Tant koum eine keer per waek, ummer oppe zelfden daag, of sòms al ens ene keer sjmörges. En dat waar alles. Die aw feeks dach allein mer aan zichzelf en leit Gaods water langs Gaods akker loupe. E' krenkelik minsjke, euverigens. Mer toch.... Enfin: Schwamm drüber. Es Fillemaenke noe mer einmaol weier oet et hospitaal weur, en weier ònger de eige luuj... Moritz haw et belaofd en haw woord gehawte.

Moritz waar dèks gekòmme, en ummer dèkser. Ze ware vrundj gewoorde, zònger muite of bedènke. Ze hawwen et deftig ‘geer’ al gaw laote valle, òm einvoudig ‘per doe’ te waerde wie aw vertroewde. Ze hawwe zich, den eine den angere, van hun laeve vertèld, Fillemaenke van et pensionaat wo et haer gebrach waar nao den dood van zie' moder (zie' vader haw et zo te zègge neit gekènd), en Moritz van zien jòngesechtige aventure, zien sjtudies en veuroetzichte: dat er gaar neit aan trouwe dach en leifs, mit pak en zak, de wiej welt weur ingetrokke; ze sjprouke same van meziek, wo de Tant noe ens gaar niks vanaaf wòs, en van buiker, wo de kwezel niks van heure wilde; ze sjprouken auch euver Al-

[p. 54]

baer, dae dan toch zo eine gouwe jòng waar. Fillemaenke vertèlde gaer euver ein vrundin, die et bie de Begiene in et pensionaat haw lere kènne en die noe, gelökkig getrouwd, aan de Rien woonde, bie Bonn, en wo et zelf haer haopde te gaon es et mer weier baeter koos waerde. - Wie haw Moritz 'm moud ingesjpraoke, ummer weier op nuuts, en zo hartelik, jao, zo gans van harte....

Esof dat geholpe haw? 't Waar veuroet gegange, langzaam mer zeker, ummer veuroet, ummer baeter. En noe haw den dokter dan gezag, dat zien daag in et hospitaal wirkelik getèld ware, dat et zeker waal mit Paosje weier nao Valkeberg trök zou kònne gaon. Vruigjaor waar entjelings in de lòch. In e dröpkesglaeske sjtònge de eesjte fieulkes bie et bèd op et nachkesjke. ‘Zèt mich toch de vinster get wieër aope, dat ich van wieds de maelder heure kan!’ De graw wolke hawwen et opgegaeve. Witte wölkskes dreve noe wie witte sjwane langs de blaw lòch, wo de zònnesjien ziene gouë glans euverhaer lag. Sieskes en boukvènke ruirde zich in de tek van de buim, die oetleipe, de kastaanjele mit dikke, glinsterende botte. Alles aosemde et nuujt sezoen. ‘Noe geit auch veur dich ein nuujt laeve beginne’, haw Moritz gezag, wie er de leste keer bie 'm in 't hospitaal gewaes waar. Koum er noe toch mer gaw weier trök, dat Fillemaenke 'm et nuujts koos vertèlle, et groot nuujts, van zien aansjtaond vertrèk, nao hoes! Op 't ènj van de waek. De Gouw-Waek waar et. Mit Paosje zou et weier in Valkeberg zeen!

't Waar Paumendaag, wie den dokter 'm dat gezag haw. Mer 's Zòndigs koum Moritz nooit. Mörge mesjien? Nei, Daensdig auch neit. 's Goundigs koum de Tant: Alles moos veur Zaoterdig in orde gebrach waerde; dan koum ze Fillemaen mit den auto haole. Dònderdig hèi Moritz noe nog kònne kòmme. Auch neit. Vriedig? Auch de Vriedig waar zònger hööm verbie gegange. En Fillemaenke haw gein adres van 'm. Jao, dao waar Albaer jao. Dem koos et in eder geval laote sjrieve. Mer et haw Moritz dan

[p. 55]

toch zo gaer zelf nog eine keer gezeen, hie, in deez ruumte, wo ze zo mennige keer zo vertroewelik same gewaes ware, òndanks alle getoemel en gedouns òm hun haer, wo Moritz wie eine brouer veur 'm gewoorde waar: hiezelf 'm nog eine keer te kònne zègge wie dankbaar.... dankbaar....

Geine Moritz, geine Moritz. ‘Dokter, zou et neit gouwd zeen es ich mesjien toch nog mer 'n waek hie bleef? Of ich waal sjterk genòg bèn en taengen et vervuir zal kònne? Neit nog lever get aansjterke?....’

‘Veer höbbe nog nooit emes hie gehad dae verlangd hèi langer hie te blieve es den dokter dat gouwd vònj. - Gerös zeen. - En e' bitsjke flinker, kòm, kòm.’

Ze hawwe in 't hospitaal die kamer sjus weier neudig en dat bèd waar besjpraoke. De verpleegster waar daobie, wie er dat zag. ‘En de vrundj?’ vraogde ze, wie den dokter weg waar. ‘De ganse waek neit mee hie gewaes? En dae haet dan toch mer wònjere gedaon, mesjien zelfs nog méé es den dokter!’ Lachentaere köörde ze 't maedje moderlik langs zien wang.

Paosjzaoterdig, in den naomiddig, koum Moritz mit e' groot boekèt keesjeblui. ‘Wie sjpietig’, zag de verpleegster, die de bloume aannoum in gedachte, ‘ein oer geleeë is Fillemaenke vertrokke. Höör Naef en de Tant höbben höör gehaold en mit trökgenomme nao Valkeberg.’

In de Paosjwaek kump eine minsj geweunlik van alles ten deil. Dat brink noe eimaol de vakansie mit zich. Vrunj kòmme einen opzuike. Dao wurd oetgegange. Ze nummen eine mit. De daag vleigen òm, esof ze vleugele hèië. Moritz zag zich waal dat 'r weite wol wie alles gegange waar? En wie zou 't noe zeen? Die aw prumpel.... God weit waat die zich toch al in de kop gezat haet! Mer mörge allich? Es ich noe mer èns mit Albaer same daohaer koos gaon! Woveur sjrif mich dae dan auch neit èns? Same mit Albaer ene keer nao Valkeberg....

[p. 56]

En daobie waar et eine gouwen tied gebleve. Pès dat de twee jònges zich weier èns irges tròffe. ‘Noe dat ich dich zeen’, zag Albaer, ‘dènk ich auch weier draan, dat ich dich nog mòt bedanke veur Fillemaenke. Waal nog altied get sjwaak, mer angesj gans gebaeterd. Et haet mit taering niks te make gehad. Allein mer “bloedarmoede”. Zo zègge ze noe ten minste. Bloud van mich haet 'm gouwd kònne deine. Dat sjient bezònjer gehòlpe te höbbe’.

Moritz voolt get wie sjaloezie. ‘Dao höb ich dan toch gaar niks van geweite!’

‘Woveur zouë ze dich dit dan auch gezag höbbe? Euver zo get sjpraeke vrouwluuj neit èns gaer. Noe hèi ich dich in zienen naam nog mòtte bedanke. Tot sjrieve kump me neit ummer zo gaw. Zo moos ich dich auch vraoge, of 's te neit ens nao Valkeberg kumps? Zien Tant zou dich waal wille zeen. Doe kòns dènke dat et euver dich vertèld haet. Ich hèi dich dit mòtte zègge: mer ich höb dat wirkelik glad vergaete.’

Vergaete. Hae haet et neit wille doon, dach Moritz. Hae zag: ‘Kònne veer neit èns same derhaer gaon? Dan koos doe mich de waeg wieze, wie nao Sint Annadaal’.

‘Dat waar get angesj doe’. Albaer keek Moritz raodselechtig aan. ‘Weur et neit baeter das doe allein gòngs?’

‘Veer zeen gouw vrunj gewoorde, Fillemaenke en ich’. Moritz zag dat zeer kordaat. ‘En van den eesjten tied al woorte veer “per doe”.’

‘Dat weit ich jao allenèi.’

‘Ich haop van harte dat et gelökkig zal waerde, en dat wunsj ich Fillemaenke mit hart en zeel, zo wie gouw vrunj zich dat òngerein wunsje. - Mer höbs doe die vrundjsjap mesjien neit gaer gezeen?’

‘Zal ich dao get taenge höbbe?’ En Moritz vuilde: hie vringt 'm get.

[p. 57]

‘Laot òs dan get aafsjpraeke’, vroug Moritz.

‘Dao is dit’, probeirde Albaer oet te wieke, ‘dat de Tant zich get in de kop gezat haet, waat ze veur Fillemaenke neit versjwig. Es doe sòms get zous höbbe mit ein anger maedje, dan mòs doe es-se-bleif verzichtig zeen mit mien Nich. Of 't zou zeen, das doe in allen erns diene zin op Fillemaen gesjtèld hes. En dan wòs ich veuraaf gaer besjeid.’

‘Höbs doe mich destieds dan neit zelf gezag: me trouwt gein kranke vrouw?’

‘Fillemaen is neit krank mee. Vergaet dat neit.’

Moritz waar sjtil gewoorde. In gedachte vervolgde hae ziene waeg. Woveur haw hae alles zo mer laote loupe? Hae haw dan toch get veur dat kèndj gevuild, en mit zien vrundjsjap waar et 'm erns en meines gewaes. Woveur waar hae neit gegange? Hae hei dat dan toch kònne doon, hae hei dat mesjins zelfs waal mòtte doon. Jao, woveur dan neit? Ummer datzelfde mit mich, dach hae terech: neit tot e' besjloet kònne kòmme, neit gedesideierd ‘jao’ zègge; neit zich oppakken en gaon en doon. Lummel dat ich bèn! En noe is dao alweier zovööl tied euver haer gegange. Zou 't noe nog waal zin höbbe? Is 't noe eimaol neit te laat gewoorde, en höb ich mich neit veur noe en nog èns in de netele gezat?

En daobie bleef et auch. Es de twee jònges zich nog ene keer taengekoume, sjprouke ze dan waal euver dit en dat, mer toch ummertoe veurzichtig; en Albaer zag geine keer auch mer: ‘Moritz, gaon veer noe èns same nao Valkeberg?’

Zo waar et september gewoorde. Doe wòs Albaer mit ein zeker satisfaksie te vertèlle, dat de vrundin van de Rien waar gekòmme om Fillemaenke op te zuike. Et kèndj zelf waar flink en flot gewoorde, en wirkelik auch e' sjoon kèndj - get angesj es wie et in Mastreich oetgezeen haw - en dao waar wenig veur neudig gewaes om 'm euver te haole om daohaer te gaon. Of et toch neit erg gouwd gòng mit de Tant? Of et verlangde òm auch ens get

[p. 58]

van de welt te zeen? Et waar dèkser nog al ens get tristig gewaes. Of dao auch get mee achterzout? Bie jòng vrouwluuj kan me dat jao nooit zo presies te weite kòmme. En wae wit of et zich dao zelfs noe gein betrèkking zou zuike? Wie dan auch, Fillemaenke waar veur eine langen tied et landj oet en weg!

Albaer en Moritz bleve zich zeen, mer et waar tösje hun twee toch neit mee wie vruiger. De aw vrundjsjap waar et neit mee. Dao waar get, wo geine van de twee zich euver oetleit, en geine auch gaer euver gesjpraoke hèi. Allein zag Albaer eine gouwe keer, dat er toch waal get vraemds vònj aan die ganse historie van dat gaon nao et Prusisj en dat lang oetblieve. ‘Ich höb et neit erg op de Pruse sjtaon. Me zaet jaowaal, das-te mit zo eine ene zak zawt kòns aete, en dan kèns doe 'm nog neit. Wie of Fillemaenke zelf dao noe euver dènk? Et zou dao einen höbbe lere kènne, dae 'm naoleip wie gek. Duite! Jao, dan kòns te allich get gedaon kriege. Mer et weur eine sjoeë, eine lelike kael, mit al zien marke; ich zèk dich, veur mich make de kleiër de man nog neit. Fillemaen zou aevel gezag höbbe, dat et neit op et Prusisj zou wille laeve. Dat neit. En noe zou daen eigeste kael ein villa aan 't boewe zeen in Sjlenake’.

Effektief, dao koum ein villa ònger daak en Fillemaenke trouwde ziene rieke Pruus. Eine paesjkoupman. Hae sjtouk 'm in de zie en in de floer. Et waar ein sjoon vrouw gewoorde, en ein deftige madam. Nog gei' jaor en ze hawwen auch al e' kindje. Moritz kreeg ein annonse van de geböörte. E' maedje. Et woort Ireneke geduip. Moritz hèi mit gein weurd kònne zègge, wie 'm dat aan 't hart gòng....

En op ene keer in 't volgend vruigjaor tròffe ze zich per toeval in Valkeberg, wo Fillemaen haer gekòmme waar mit ziene man, op reis veur zakes. Zelf waar hae de sjtad in gegange; zien vrouw bleef op 'm wachte ònger de veranda van ein van de grote restau-

[p. 59]

rants, die boete-langs ligge. Moritz voolt op èns zien hart sjtilsjtaon, wie er 'm dao zoug en herkènde. Wirkelik, wirkelik?

En Fillemaenke zelf kreeg wie einen duzel in de kop. ‘Moritz’, reip et, ‘Moritz!’, en wenkde op'm: ‘Moritz!’

Moritz waar sjtil blieve sjtaon, wie van get gesjlage, de mòndj hauf aope. Dao waar geinen tied òm zich te bedènke. Hae sjturmde veuroet. ‘God in den hemel, waat ein verrasjing! Geer!’

Wie ze reip, haw ze zich hauf opgerich; noe waar ze weier gaon zitte, de ouge wied aope op 'm gerich, sjtraolend. Ein echte mevrouw, prechtig. ‘Zous-te langs gegange zeen, zònger mich te kènne, Moritz?’

‘Wae hèi dao bezèi van gehad! Wie koos ich waal denke, mevrouw....’

‘En bèn ich zo wied oet dien gedachte gegange, dat miene naam dich vraemd gewoorden is?’

‘Vraemd gewoorde, neit: mer ich meinde, nao alles waat zich haet toegedrage....’

‘Is dao get mit verangerd tösje dich en mich?’

‘Saer dat geer....’ Hae koos et woord ‘getrouwd’ neit euver de luppe kriege.

Ze keek, wie oet de heugte, e' bitje traeterend op 'm neier. ‘Den tied blif neit sjtilsjtaon’, zag ze.

‘En 't geit uch gouwd?’ Aan höör handj zònger hèisj, die ze oppe taofel gelag haw, glinsterde de diamante van höör ring. ‘Ich zeen et’, zag er, ònbehòlpe. ‘En wie gezòndj dat geer oetzeet, bluiend. Ich kan neit angesj es uch gelök wunsje’.

‘Womit?’ vraogde ze, en hören ougopsjlaag woort weik en zach. ‘Mit alles! Eur oetzeen, eur veurkòmme, eur....’ En zien oug veil op hören trouwrènk.

Zie pauseirde effe. ‘En doe, - best-te nog ummer wie vruiger?’ Hae heurde dat höör sjtöm ònvas waar.

‘Jao’, zag er, ‘ònverangerd’.

[p. 60]

‘En?’ vraogde ze. Mer Moritz sjeen dat neit te begriepe. ‘Albaer haet mich dèks genòg euver uch gesjpraoke en mich auch van alles oppe heugde gebrach.’

‘Zelf koos doe nooit mee get van dich laoten heure!’

Dat woord maakde 'm verlaege; hae kreeg 'n kleur: ‘Ich bèn aevel toch ummer aan uch blieve dènke’.

Fillemaenke zuchde sjtil, mer Moritz mirkde 't toch: ‘Ich auch höb niks vergaete van de sjoon oere, das-te mich gelökkig gemaak höbs in mie verdreit en veer vrunj ware, vrunj gewoorde sjene.... veur et laeve.’

‘Wie ich de leste keer gekòmme bèn om uch in Mastreich te bezuike, daags veur Paosje, waart geer, 'n oer geleeë, sjus mit Albaer en eur Tant vertrokke’.

‘En daobie höbs doe et gelaote, Moritz. En toch has doe mich zovööl van dich gegaeve, méé es ich dich zègge kan, en zègge durf. Doe bès neit trök gekòmme, höbs alles laote valle en verlaore gaon: want doe höbs dich destieds gedach dat ich toch waal, òndanks de baetersjap.... et neit wied brènge zou.’

Haw ze 't geraoë? Waar dat de rae gewaes? Moritz zout wie e' hulpeloos kèndj te kieke, gans mit zien gedachte in de kamer trök, wo hae naeven höör bed gezaete haw, en zie same gelökkig gewaes ware in hun einversjtendnis. Mer, wie zie zag, hae haw alles laote valle en verlaore gaon.

‘Fillemaenke’, zag er en keek nao höör op, òngerwòrpe, mit eine blik wo zien ganse kènjerlikke zeel in loug: ‘Zèk mich, bès doe gelökkig?’

Ze zuchde deip: ‘Dao is vööl veur neudig om gelökkig te zeen’. ‘Mer doe höbs dan toch zo 'n gouw partie gedaon!’

‘Wie de luuj dat zo zègge’, zag ze sjpottend. ‘Jao, waat dát aangeit, waat eine minsj veur geldj en gouw weurd zich kan aansjaffe, kan ich kriege. Mer ich waar zeker gelökkiger in mie' katoene klèdje van doe, wie 's te mich gekènd höbs, es wie in de

[p. 61]

zieë kleiër die ich noe mòt drage, òmdat miene man dat zo höbbe wilt.’ En daomit keek ze nao de ring aan höör handj. ‘Ich zal jao neit zègge dat er niks om mich geef; en ich höb mie' kindje. Mer veur hööm is 't genòg es ich 'm ziene zin gaef en ziene gank laot gaon, en doon waat er gaer haet: es ich angere de ouge oetsjtaek mit de klòmmele die ich òm en aan höb. Wieër kik 'r neit. Veur hööm is dat alles. Veur mich sjus neit!’

‘Geer woont zo sjoon, haet Albaer mich gezag,’ trachde Moritz aaf te leië.

‘Ich kan dich onmuigelik zègge, òm èns bie òs aan te kòmme’. Höör sjtöm woort op èns ònzeker. ‘Miene man is sjaloes, mee es ich dich zègge kan, ocherm, - en Albaer zelf is ònveurzichtig genòg gewaes òm dat neit te bedènke wie hae, in et biezeen van miene man, van dich sjprouk.’

Moritz vuilde ein grote melankolie in zich opkòmme. ‘Jao, ich höb zeer sjoon oere mit dich doorgebrach’.

‘En saer höb ich doe ummer nao dich oetgekeke. Ich höb e' jaor lank, en mee es ei' jaor, gewach. Mer doe bès neit trökgekòmme nao et krank maedje dat ich waar. Dao is toch neit vööl van te verwachte, höbs doe gedach. Albaer hèi zich hie verdeinstelik kònne make: mer dat is Albaer zienen aard neit. En zo waar dan toch niks d'raan te doon; en ederein òm mich haer presde mich, wie miene man zich veur gouwd haw oetgesjpraoke. Es doe, in daen ougeblik.... Mer ich begreep dat alles verbie waar en aafgeloupe, alle wachte vergaefs.’

‘Nei, sjwieg, Fillemaenke, sjwieg: woveur mich dat zègge?’

‘Eimaol geef et laeve òs allemaol ein kans. Veur mich waar ze verkeke. Doe höbs zeker auch baeter verdeind. Waat mich aangeit, ich mòt zeen oet te kòmme, mit waat ich gekrege höb, en dat haet jao oug ziene gouwe kantj.’

Moritz hei et kònnen oetsjreve van sjpiet. Mer hae verruirde zich neit; hae keek veur zich oet wie verwaeze. Doe lag ze höör handj

[p. 62]

op zien handj: ‘Waat verbie is, is verbie, Moritz. Ich kèn mien plichte van vrouw en moder. Laot veer dankbaar zeen veur waat veer gehad höbbe, en vergaet mich noe wieër mer. Eine raod gaef ich dich: zörg das doe ein gouw vrouw krigs, die bie dich past en die dich gaer haet: doe höbs 't in dich òm angere gelökkig te make’.

‘Ich? Woveur?’ Hae zag mer zo get. In hööm waar 't wie opsjtandj.

Ze zag niks mee. Doe waar et Moritz op èns of 'r moos opsjtaon, om die vrouw nao zich toe te trèkke, ze bie zich moos numme òm ze weg te vuire, wied, wied weg, òm ze in veiligheid te brènge. E' vuur sjloug in 'm op, dat hae neit kènde, dat 'm van bènne wie in brandj zat. Hae zoug wildj òm zich haer, keek höör aan.

‘Moritz’, zag ze, mit ein sjtöm die brouk, ein kael die zich toekneep: ‘gank doe noe lever, laot mich allein hie. Miene man..’ ‘Diene man!’ brulde Moritz wildj.

‘Miene man kan noe eder ougeblik kòmme. Doe wits waat ich dich gezag höb. Ich zou veur gei' geldj van de welt wille, dat er graof taenge dich weur’.

Doe is Moritz weggegange, weg wie eine gesjlagen hòndj. De deftige mevrouw keek 'm nog nao, zolang es ze 'm zeen koos, wie er oet höör ouge verdween. Höör ouge ware vòchtig gewoorde, höör luppe trilde. Ze vertròk höre mòndj krampechtig. Doe verbòrg ze höör gezich in höör hènj, en de traone leipen höör langs de wange.