Doe bleefs in mich

[p. 141]

Hònderd jaor trök

Mien grootawwesj van moderskanjt höbben in Remunj gewoond oppe Sjteinsjtraot, in daen tied ein deftige sjtraot: en dat zal ze auch waal gebleve zeen pès* op vandaag. In Remunj, zo wie veer dat van awds-haer kènne, is jao alles deftig euverigens, de sjtraote, de hoezer en de luuj, ich zou zègge pès ‘Achter me gaard’ toe en de veursjtad Sint Jakob, wo Maria Theresia destieds langs bènnegekòmmen is, mit de eesjte paraplu die 't in Europa gegaeven haet. Mie moder zag ummer, mit eine zekere greutsj*, van de plaatsj wo ze gebaore waar: ‘Remunj dreeg de lelie in et waope’; en dat waar gein kattendrek. Auch verdreeg zich et Plat, waat dao gesjpraoke wurd, zelfs noe nog gouwd genòg mit de mòndj van de fienste mevruikes, al bewaege ze zich dan auch al eesj op den hoogste graad van deftigheid es ze hoog Hollands sjpraeke.

Zo maakde mien grootawwesj dus deil oet van de ‘Pöt van Sint Antonius’; en dem zie' beeld sjtòng dao baoven op ein gruin pomp, die oetzoug esof ze van gruinoetgesjlage bròns gewaes weur, waat in wirkelikheid toch mer geweun gegalvaniseird iezer zal gewaes zeen. Mer dat haet, kèndj-zeende, op mich ummer indrök gemaak: want in Zitterd hawwe veer twee pòmpe destieds van plòmpe, naamse sjtein oppe Mert sjtaon, en die vònj ich dao-naeve dan toch mer graof. Dao hòng veur mich trouwens euver gans Remunj eine reuk, dae get gans bezònjesj aan zich haw, get wie van linjeblaar en van bluiende erica, dae ich in Zitterd gaar neit trökvònj, es ich dao weier, euver de Steivig en de Keutelbaeksbrök, van de Sjtasie nao de Mert leip.

Et hoes van mien grootawwesj loug in de Sjteinsjtraot taegeneuver dat van burggraaf van Afferde, mit ziene grote balkon, en de weuning van dokter Leurs, twee name die me dao mit respek oetsjprouk. Es ich dao, euver diezelfde Sjteinsjtraot, noe nog euver de sjtòp gaon, waer ich sjtil en loup ich lankzamer, veurzichtiger zou ich zègge, of op z'n Hollands oetgedrök ‘met ingehouden tred’; oet loeter eerbied veur de herinneringen die dao op mich aafsjturme. Ich waar zös waeken awt, wie ich veur den eesjte keer, in de erm van mie' moder, nao Remunj koum. En auch is et toch altied weier ruirend zich te zègge: op daen dörpel haet ze, es klein maedje, gebikkeld, en oet die vinster höbbe höör vader en moder toegekeke, wie ze dao aan et sjpele waar mit

[p. 142]

anger kènjer... Höör awwesj aevel* ware dood en begrave, wie ze, es jòng weis, van datzelfde hoes oet getrouwd is mit mie' vader. En es ich dan in de vinster kiek van et kaemerke aan de sjtraot, wo mie grootvader zie' kanteurke haw, kan et mich veurkòmme esof ich dae gouwe, awwe man, dae ich neit gekènd höb, dao nog zeen sjtaon, mit ziene bril en zie' floere kalotje, wie mie' moder mich dat later in höör verhaole zo klaor en dudelik gesjilderd haet.

Grootvader heisjde Kristiaan. Hae haw e' groot bedrief in koloniale ware. Es jònge man waar hae nao Remunj gekòmme, wo hae zien vrouw gevònje haw, Hubertien, kleindochter van Franse refugiés, die zich oet de vuit gemaak hawwe in Paries, bie et oetbraeke van de Grote Revolutie. Grootvader waar gebaore, waat me in et Hollands nuime zou: op Duits grondgebied. In oos Plat zègge veer daoveur: op et Prusesj. Mer me moos mie' moder aevel neit zègge, dat höör vader dus eine Pruus gewaes waar (Auch de bèste Pruus haet e paerd gesjtaole!). Maria-jozes, nei! Dan brouk de Hèl los. Höör vader waar van euver de grens gekòmme, van de Zelfkantj, en dàt, zag ze dan mit klem, dàt tèlde neit: dao waar gein òngersjeid mit gemuid!

Kristiaan mòt eine zachte, sjtille, zeer ernstige minsj gewaes zeen, e' bitsjke sjwaormuidig nog waal en zelfs get sjrupuleus. En zo is er gebleve pès zienen dood, wirkzaam en oppassend, allein mer bedach op zien verplichtinge taengeneuver 's Leveneer en zien mitminsje, tot et uterste bezörgd veur zien vrouw en et naogesjlach. Grootmoder waar in mennig opzich sjus et taengeneuvergesjtèlde van höre man: löstig en mònter, altied opgewèk en vol gaowe mouwd, jònk wie eine vogel, en dat auch nog wie ze höör zevende kèndj al haw: ein en al optimisme. Me haet zich aafgevraog wie twee zo gans versjillige luuj in et laeve bie-ein gekòmme ware en daobie gelökkig kooste zeen. Mer dat ware ze, zònger de minste twiefel. Ze hòlje van-ein. Ze völde den eine den angere aan, wie twee helfte van einen doorgesjneeën appel. In zien lachende, charmante en geistige vrouw haw Kristiaan den deipere gròndj gevònje, wo-op ze same hun laevensgelök kooste boewe. Op höör beurt haw ziezelf höre man gehòlpe en sjoon fortuun bie-ein te brènge van hun troew gesjpaarde penningen. Haezelf wirkde nao zienen aard, en nao et jaor 70 woort in Limburg gouwd geldj verdeind. Hae gòng op reis veur de verkoup, sjloug in waat zeen moos, hòlj puntelik zie' grootbouk bie; mit anger weurd, hae dreef de zakes. Mer et initiatief

[p. 143]

koum in de gròndj van Hubertien. Zie zoug veuroet, prakkezeirde en kòmbineirde mit höre klaore kop en zònger zich dat te laoten aangaon. Hae waar den oetvuirder, den deinende minister; zie waar de regeirende groothertogin. Mer daoveur waar ze niks minder hoesvrouw en moder, bezörg veur höör personeel, maad* en knech, mit ein aopen oug veur waat höör kènjer en höre man toekoum: ein altied gedevoeweirde* vrouw veur dae sjtille, gevuilige, serieuze man, dae es minsj zo wied van höör aafsjtòng, mer zònger dem zie neit gelökkig hèi kònne zeen en neit hèi kònne laeve. En òmgekeerd: ein hauf jaor naodat zien vrouw gesjtòrve waar, woort auch mie' grootvader nao et graaf gebrach, gebraoke van verdreit.

Wie ich al gezag höb: mie' moder waar weis wie ze trouwde. Ich höb mien grootawwesj dus neit gekènd. Mer veer hawwe hun gesjilderde portrette in gouwe lieste, groot en gouwd geliekend. Zo höb ich van-kèndj-aaf-aan dus auch ein veursjtelling van hun veur auge gehad: grootvader mit ziene ‘vatermörder’ om den hals, sjlappe kraag, ònger de kin samegehawte mit eine foulard van sjwarte zie, in ene knoup gelag (dènk uch ein figuur wie Humboldt of Viollet-le-Duc) - grootmoder, de haore in et midde gesjeigeld en euver de ore gekömp, mit ein mantilje van kantj euver de sjouwere.

Mit hun bèn ich vertroewd gewoorde en höb ich ze, wie me zègge zou, van naobie lere kènne door mie' moder en waat ze zo al van hun vertèlde. Want in höör gedachte is mie' moder, die wos waat vertèlle waar, de jaore door, wie same mit höör awwesj blieve laeve, zodat de herinneringen oet höre kènjertied en later veur mich wie e' prèntebouk gewaes zeen, e geïllustreierd en fantasievol verhaol, dat ich neit dèks genòg koos heure: wie ze zich sjtèggelden* om zien ‘toesjke’, wo e potleudje mit bedoeld waar en dat ze van 'm leene wol: ‘nei, dan krieg ich et toch mer neit mee trök!’; wie ze bie et optèlle van sumkes, mit ‘nulle’ baovenein, dan zag: 'sjrief dao die nul mer neier: doe houfs dao-bie neit te zègge ‘nol en nol is nol’; en wie et eder jaor opnuujts sjpiktakel gouf es grootvader, beveurbild 60 gewoorde, dan zag: ‘ennoe bèn ich dus in mien ein-en-zestigste’: woveur zich awwer make es me is? En wie ze toch wirkelik òm 'm lache moos, wie er dao, allein gelaote aan taofe, eine gemarineirden hering zout te aete same mit sjpekulasiemenkes van Sinterklaos en ein bottram mit sjroop. En wie hae bedruifd keek es grootmoder taenge klantje zag, die hun sjteurde bie et middigaete: ‘Gaot zo

[p. 144]

lang mer èns kieke nao de Munsterkirk; dao sjteit et graaf van Adam en Eva.’

Kristiaan waar altied erg bedechtig en dach zich sjtil et zient; mer hae koum nooit in verzèt taenge zien vrouw. Ziezelf waar vööl te löstig, es dat ze zich de kop hèi kònne braeke mit klommelerieë. En zo auch sjprouk ze wie et höör inveil. Taenge eine te vruige bezuiker zag ze: ‘Geer valt dan toch ene minsj ten deil, nog veur dat 's Leveneer zien sjlòffe aanhaet!’ Koum emes bie höör aan mit waat me ‘e sjterk verhaol’ nuimp, get onmuigeliks, dan heisjde et: ‘Meister, geer zoudt mich jao doon geluive, dat 's Leveneer in eine keesjeboum gezaeten haet.’ Bie zo get keek grootvader dan waal et bitje euver zie; mer dan zag ze: ‘Kòm, kòm, neit zo sjwaor oppe handj: 's Leveneer is gei' kniesoor en auch geine krènteteller. Höbbe veer Limburgers hie baove neit onze eige Leveneer, dae òs versjteit? Veer höbben et mer gouwd mit Hööm te meine: dan meint Hae et auch gouwd mit òs!’

Me moos bie höör noe einmaol neit aankòmme mit floese*: gein allegasie* en gein kunstemaekerie. En wie weier èns get nuuj Hielige in de mode gebrach woorte, gòng ze dao glad taengen-in. ‘Waat is dat mit zo eine Gerardus Majella’, zag ze. ‘Hawt uch aan die van awds, S. Jozep en S. Antonius, S. Rochus taenge de raozernie en S. Apollonia taenge de tandjpien; die höbben ene langen deinstied achter de rök en versjtaon de kuns òm òs te helpe; die höbben hun chevrongs verdeind.’

Merkwaerdig höb ich ummer dit gevònje, dat grootmoder in höör jòng jaore Vader Cats gelaezen haw. Wie haet ze dao dan waal de handj op kònne lègge? In oos Limburg hawwe de luuj destieds gein buiker; ze louze niks angesj es de ‘feuilletons’ in de gazet. Van Cats kènde grootmoder zelfs nog ganze sjtökskes van boete, en zo herinnerde zich mie moder e graafsjrif, dat de fameuze poëet gemaak haw op eine konkurrent, wo grootmoder zich mit geamuseird haw:

Hier rust, hier rot, hier stinkt de prul der poch-poëten;
Ter ere van zijn naam, dient op zijn graf...

En zo wiejer. ‘Hae zaet et wie er et meint’, zag grootmoder, en dat is mich lever es eine dae mit kaskenades* aankump.’ Dan sjöddelde grootvader ziene grieze kop. Haw Hubertien neit ummer geliek?

E pienlik ougeblik waar et in 't hoes, es mama, löstig en waalgemoud, es boete de vruigsjaorszòn zo dapper sjeen, ein bezònjer gouw buuj haw en zich in de keuke, tösjen alle bedrieve door,

[p. t.o. 144]

Limburgs Volkslied van Willem Andriessen op tekst van Felix Rutten (1957). Verzameling Felix Rutten, Gemeente-archief Sittard, doos 10.

[p. t.o. 145]

De laatste foto van Felix Rutten, genomen door Sjef Vink op 13 december 1971.

[p. 145]

aan et zènge gouf. Van de keuke koos me door e deurke in et kantoor kòmme, en zo hoort grootvader dan waal wie laat et waar. Hinjerde 'm dan die monterigheid biej zie' geciefer, dat waar neit erg. Hae leit höör begaon. Mer, ai!, es ze dan weier èns et leidje entameirde, dat begoos mit de weurd: ‘Wo maag miene leive Kristiaan zeen, in Rusland of in Pole’: dan sjtòng hae op van zien kantoorkrök of leit hae zie' pupitterke in de sjteek en sjtouk hae de kop door de deur haer nao bènne: ‘Mama...’

‘Waat is et?’

‘Zou s-toe dat toch mer neit lever laote?’

‘Hinjer ich dich?’

‘Nei’, zag er mit bedrök gezich, ‘ich mein allein mer: veur de kènjer!’ De kènjer hèijë daobie den eerbied kònne verleize veur et awwerlik gezag...

Eine kaoën tied waar et ummer weier veur grootvader, es et taenge Paosje gòng en de luuj draan dachte om hunne Paosje te hawte. Sjrupuleus wie haer waar, gòng hae zich in 't jaor mer eine keer biechte. Mer dat haw dan auch get in! Daag lank van te veure gòng dat sjpeel aan de gang. Dan begoos hae zie' gewete te òngerzuike. Hae leip dan mit ernstig gezich, nog ernstiger es angesj, en mit neirgebaoge kop door et hoes. ‘Laot papa mer sjtil gewaerde’, zag grootmoder, ‘en doot esof geer niks mirkt.’ Dat deige de kènjer dan auch, want ze hòlje van hun vader, neit minder es van hun moder. Zie zelf hòlj bezörgd ein uigske in et zeil. Nao gelang grootvader zich dan weier op ein zunj bedach haw, sjreef hae dat op; en zo vònj grootmoder dèkser van die biech-breifkes, sjnipperkes papier die hae verloor en irges leit ligge. Zònger òmsjtenj* brach zie die dan weier sjtillekes in zie' bereik. Mer eine keer is et höör daobie dan toch èns te mechtig gewoorde. Doe haw ze e papirke gevòngje wo-op sjtòng, in de taal die grootvader van jòngs aaf biegebleve waar: ‘Ich bin mürrisch gewesen gegen meine Frau und Kinder.’ Doe haw ze dan auch rech-oet gezag: ‘Nei, Kristiaan, euverdrieve is veur nemes raodzaam en dit hie is gekkewerk.’

En dan koum taenge daezelfden tied eder jaor auch weier ein anger kwestie oppe proppe: zien kleiage. Grootvader haw nemmelik ein apaart kostuum veur de veir hoogdaag. Waar de beste van zien montoeringe* noe nog waal aansjtendig genog veur den hogen daag van Paosje? Natuurlik waar die nog gouwd genòg. Mer et ènj van vööl euverlèg waar dan ummer, dat toch

[p. 146]

mer weier eine nuje sjlubjas van sjwart lake derbie koum veur den hoge Paosjdaag.

Noe waar Kristiaan mit zien plechtige bedaardheid daoveur toch gaar geine sul, wie me allich zou kònne dènke. Auch wòs hae zeer gouwd waat hae wol. Mer hae koos noe einmaol niks wille, waat zien Hubertien hèij taengegesjtange. Taengen-euver de kènjer waar en bleef hae den draeger van et vaderlik gezag. Zo woort dat dan auch dudelik oppen daag, dat zien awdste dochter van hoes waar weggeloupe - nog waal nao Posterholt - wo ze op et pensionaat gewaes waar, om dao begien te waerde. Doe zat grootvader, onverwield, zich ziene hogen houd op, noum zich ziene wanjelsjtek mit de zilvere knop en marcheirde hae onmiddellik, zònger zich te bedènke, d'rop los, om dao de Moeder Overste bie de kraag te pakke en de les te laeze, omdat ze et opruirig kèndj durfde in et geliek te sjtèlle taenge den eige vader. Hae brach zien dochter mit trök, natuurlik in traone. Mer neit lang daonao kooste de jònges zègge: ‘Oos begien haet zich bekeerd tot pomme d'amour.’ Dat geveil grootvader waal neit erg, mer grootmoder zag: ‘Goddank dat et bie tieds tot baeter inzich gekomme is; en noe zuut me auch al weier dat et is wie et gezèkde zaet: begiene zeen neit wie ze sjiene.’

Wievööl ze op ein ware aangeweze, waar eder jaor weier dudelik op dae bepaolden daag in September, dae erger waor es Gouwe Vriedig en Allerzele bie-ein-gebònje in ei lepke. Dat waar es grootmoder veur twee daag, mit deze of dae, op pelgrimage nao Kaevelaer gòng. Eder jaor. En dat waar alles wat ze zich aan oetgaon permitteirde. De luuj van doe koosten et zònger vakanties doon. Ze reisde dan per wage mit twee paerd, euver Venlo en Gelder, nao et bedevaartsplaetsjke mit de zovööl kirke, en koum eesj de volgende daag daovan weier trök. Die daag koos grootvader et onmuigelik op zie' kantoor oethawte. Dan haw er rös noch doer. Hae leip dan mit de henj oppe rök door hoes en haof, en wòs neit wo et 'm faelde. Hae leip veur et hoes zelf op en neir euver de sjtòp, en keek op zien oer. ‘Wo zouë ze noe zeen? Es hun toch mer niks euverkòmmen is! Es ze toch mer weier trök ware! En de lòch betrèk zich. God bewaar, es et mer gein ònwaer geef, ee dat ze weier dao zeen.’ Hae leip door den haof in ene krènk. In et gans hoes koum me 'm taenge. ‘Nog zo lang, en de oere kroepe: den tied geit neit verbie...’ Pès dat et dan toch èndjelings taenge de laten aovend gòng. Dan waar hae van de deur neit mee weg te sjlaon. En es de koetsj dan toch wirkelik

[p. 147]

koum en Hubertien 'm taengelachde, voldaon en mònter, dan leipen 'm de traone langs de wange van gelök. Ze waar weier dao!

Zeker, ederein hòlj van höör. Ein vrouw die midden-in et laeve gesjtange haet en veur hören tied al betrekkelik modern gewaes is. Ze haw minsjekènnis, ze haw doorzich; höre bèste raodgaever waar höör eigen hart. Wo ze helpe koos, waar ze present. Ze hòlp mit raod en daod. Allein koos ze gei' gefemel oetsjtaon, gei' kònkele en gein dreeë. ‘Laot geinen duvel op dien hart barsjte’, waar en sjpreuk van höör. Wie ein awwer maad, die ze jaore in hoes gehad haw, zich mer neit decideire koos om ‘jao’ te zègge taenge de man dae höör gaer getrouwd haw, omdat ze neit van höör aaf koos gaon (wie ze zag), sjloug ze mit ein voes oppe taofel: ‘Doe trouts 'm, en daomit oet; de res is larie; en ich hawt hie in mien hoes veur uch de broelof.’ Höör laeveswiesheid haw ze oet gein buiker, mer des te mee oet de volksgezèkde die in omluip ware. Twee sjpreuke ware daobie, wo-op ze höör rechtsjapenheid geboewd haw es op e sjtevig fondament: ‘Wie 's-te deis, zo et dich geit’: en ‘Me mòt laeve en laote laeve.’ Dan koume de waarsjuwinge taenge den hoogmoud: ‘Gein floeze make wie eine wèndjbujel; neit méé aan de vaan hange, es de processie waerd is.’ Hören optimismus verdudelikte ze in et gezèkde: ‘Wae euver den hòndj kump, dae kump auch euver de sjtart’, en ‘Es den hemel invilt, valle alle mösje dood.’ Veur sjpeciaal den hanjel bedoeld, waar: ‘dat me mit ein braodwoosj nao 'n sjenk mot werpe.’ Hoeselike wiesheid waar, ‘dat me zich de eige naas neit mòt versjangeleire*, - zich ziene kees neit mòt laote numme en me zich zienen eigen drek zelf mòt bie-ein kaere.’ Gans aangepas aan de liberalen tied, wo-in ze gelaefd haet, waar, dat ‘begiene oet de hèl gekraope zeen, wie dat den duvel sjleip’, en ‘sjtoot taenge geinen drietötel*, want dan wènke ze alleneij pès Rome toe’ (womit de sjteek van de geiselikke bedoeld waar). Dit ware zo get, zou ich zègge, wie höör eige Sjteine Taofele, die ze aevel neit zònger de anger Twelf Geboden höör kènjer haw ingeprent. Naeve höre man, ware de kènjer höör alles. Ze begreep waat hun toekoum, es ze zich al èns dao-euver beklaagde dat Papa nooit lachde. Mit höör kooste de kènjer mònter zeen. Ze haw höör maedjes op gouw pensionate gedaon, wie zich dat heurde; mer die mooste neit mit e' bouk in et zomerhuske gaon zitte. Dao veil in hoes, oppe neekamer, genòg te sjtoppen en te sjtrikke. Doe gòlj dan ouch et woord, dat ein vrouwe-handj en

[p. 148]

eine paesjtandj neit sjtil maagde sjtaon. Höör jònges maagde mit höör wuilese* wie ze wolle. ‘Zolang es ze mit mich vrieë,’ zag ze, ‘kònne ze gei' kaod’. En de jònges sjörgde* mit höör, zònger ach te sjlaon op hören omvank. Ze zatte höör baoven oppe keukekas, es ze get van höör wolle waat ze neit wol gaeve: dan moos ze waal ‘essebleif’ zègge, es ze weier trök wol kòmme oppe begaone gròndj.

‘Vlaegels dat geer zeet: is dat ein moder mishanjele!’ en ze sjloug lachentaere mit de sjotelplak om zich haer. ‘Es eur vader dat wus!’ Mer de jònges krege wat ze gaer gehad hèijë.

Zo waar et dan auch gebroekelik dat et, op oer en tied, dao ech feestelik toegòng en de namesdaag gevierd woorte. ‘Ene baog kan néit altied gesjpanne zeen.’ Mer et grootste fees waar de awwesj hunnen trouwdaag. Dan zat zich grootvader den hogen houd op en gònge ze sjmörges same nao de Mès, die ze dan leite laeze op Sint Antonius zienen altaor, ‘dae zien chevròngs verdeind haw’. Mit dat de kènjer aanweisse*, kreeg auch Vastenaovend in hoes zien beteikenis. Veural later waar de groten ‘diner’, dae dan woort aangerich, et evenemént van et vruigjaor, en eesj vollèndj wie de eesjte kènjer al getrouwd ware. Daobie woort dan niks gesjpaard en niks ongemuid gelaote. En zo haw grootmoder dan ene keer gezag: ‘Dit jaor komt geer mich aevel auch verkleid.’ Essebleif: dao hawwe ze ore nao. En papa zou en moos mitdoon.

Den ermen hals. Hae zout daen aovend zien kènjer aaf te wachte in zien zaedelsjtoul*, mit ein mötsj op van bóntj papier, ein witte, aerde piep tösje de luppe, de lange sjteel verseird mit bòntjestrikskes. Wo waar dae zevekleurige sjamberloek vandan gekomme, dae 'r aanhaw? ‘En doe zelf dan, Hubertien?’ haw 'r geprutteld. Mer zie moos dan toch in de keuke sjtaon òm veur alles te zörge en te zeen dat alles op zienen tied vaerdig woort'! En dao koume de kènjer, den eine wie eine pijas, den angere in de blawwe keil van ene boer, de maedjes kakelbòntj wie bloumekörf, mit papiere roze in de hoog opgekömde haore. ‘Kènjer, waat zeet geer sjoon! Wae et neit gezeen haet, zal et neit kònne gluive! Mer laot mich miene gank gaon en gaot pappa gezèlsjap hawte bènne. Ich kòm zo gaw es ich mit alles vaerdig bèn!’

Ze zatte zich, vol verwachting, en wawwelden en moelden.

‘Mer waat noe?’ Dao koum dich, wie dat get gedoerd haw, einen dikke bekker, gans in et wit - of waar dat eine sjlechter? - de zaal ingesjprònge: witte mötsj oppe kop, witte boks aan,

[p. 149]

die van veure neit toegòng, mit lange, witte sjolk dreuver-haer, dae de henj inein sjloug en sjreefde: ‘Laot et uch sjmake, kènjer, ich höb mie bès gedaon; laeve de Vastelaovend!’

‘Mama’, zuchde grootvader, perplex, en de mòndj bleef 'm aopesjtaon. Hae haw höör in den eesjte jao neit hèrkènd. Mer de jònges waren opgevlaoge van hun sjtuil en dansde mit de witte bekker om de taofel haer. E' laeve wie ein oordeil.

‘Hubertien’, zag grootvader mer de gansen tied; hae koos neit van zienen eesjte sjrik bekòmme: ‘Wie bès-te op et gedach gekòmme? Wie höbs-te...?’

Wie de aw luuj daen aovend weier allein ware, koum grootvader, mit zien ernstigste bedènkingen aan: ‘Die witte kleijer höbs-te toch zeker in de naobersjap geleend? Die motte trök. Mer waat zulle de luuj zègge?’

‘Niks’, zag ze. ‘Die kleier sjik ich mörge trök mit et maedje, - mit de komplemènte van den awwen heer bie òs; geer weurt auch zeer bedank!’