Eerste verzen

[p. 151]

V.

Gij zijt mijn schoone zomerroode heide
Waarover vlammen van verrukking slaan
En purpergloed van passielijk verblijden
En klare schijn van schoonen levenswaan;

Waarheen om honig al mijn bijen gaan
En al mijn lammeren ter blijde weide;
Waar zich mijn droomen 't zachtste leger spreiden
En dichtgetrest der weelde bloemen staan.

Ik overschouwde uw schoone onmeetlijkheid
Van 't hooge blauwen mijner zielsafzondering
En al mijn stille glorie werd gedoofd,

Tot ik mijn hooge hart en trotsche hoofd
In bloedige aureolen van bewondering
Aan uw rood hart ter ruste heb gevlijd.