Eerste verzen

[p. 100]

Beatrix.

Mijn heilige over de heide schrijdt.
Een blanke glorie overspreidt
De roode zoden waar zij treedt
In 't wuivend leliewitte kleed.
Een aureool van gouden licht
Hangt om haar sneeuwwit aangezicht
En zachtbewogen, zijden haar.
Zij houdt de handen op elkaar
Devotievol als ten gebed
En 't is of ze op het luien let
Der avondklok wier vroom gebrom
Haar roept naar 't verre heiligdom....
De wijde heide ligt zoo stil
Of zij haar tocht niet storen wil,
Die zweeft - een vredevolle droom -
Zoo licht door d' ijlen avonddoom.
En waar zij wazig verder gleê
Ging fijne heigeur met haar mee
Die wierookwaaiend om haar vloog,
Gelijk een wind doch niets bewoog.

[p. 101]

 

Nu glinsterlicht door 't schemerwaas

 

De stille zilverwitte Maas

 

Die schittert, als in 't glansgewaad

 

Mijn heil'ge er heerlijk overgaat....

 

 

 

Nu treedt zij heen aan de overzij

 

Gelijk een verre melodij. -

 

Ik zie haar nog en toch niet meer...

 

Een flauwe schijn in 't scheemren veer...

 

't Is al verwaasd... een laatste zucht...

 

Vol sterren staat de stille lucht.

 

 

 

Over mijn wijde zielehei

 

Ging uw gedachte zacht voorbij. -

 

En de avond is vol stille pracht:

 

Vol sterren staat de stille nacht.