Eerste verzen

[p. 75]

Meiwei.

De Meiwei lijkt wel een mirakelland:
Opeens ontgloeid in blonden bloemenbrand.
En vreugdevlammen; 't donker grasfluweel
Vol millioenen vonken, goud en geel,
En zóóveel wit, dat 't al een blanke schijn
Bedekt, als 't blanke manna de woestijn.

Waar is, o Heer, nu 't uitverkoren volk,
De wondren schouwend der genadewolk
Die heeft deez' mannawitte weeldepracht
Hier neergeregend in den stillen nacht?
Waar is nu 't volk, dat om uw schoon verblijd,
Met liefde U looft, en dankbaar benedijdt? -

De morgenzon stolt diamant uit dauw,
De leeuwrik draagt zijn jubel hoog in 't blauw;
Ver sluimren zwijgend nog der menschen woôn; -
En 'k sta alleen in al dit stralend schoon
Der blonde, bloesemende Meiwarand'...
O God, is dit niet mijn beloofde land?