Eerste verzen

[p. 71]

Dichteravondgang.

Stoor niet zijn avondgang, wanneer hij - te end'
Den dag, bij 't zonnezinken - heel alleen
Naar 't hooge heuvelveld zijn stille schreên,
Naar 't stervend West zijn peinzende oogen wendt,

En - als de zon in wijde wolkentent
Wegwijkend - in mystieke heerlijkheên
Van gouden dichterdroomen en gebeên
Verzonken, de aarde ontzweeft en hare ellend.

Licht-englen treên uit d' avondglans hem tegen
Met bloemen - woorden die wij niet verstaan:
Wij zien de lucht vol rozen en gou-regen. -

De zanger staart het wonder spraakloos aan,
En keert... En morgen zal die hemelzegen
Goudglanzend in zijn lied te bloeien staan.