Namens Tamar

[p. 66]

Post

Pas toen Annette de enveloppe opengescheurd had, zag ze dat de brief die erin zat, voor haar man bestemd was. Of tenminste, want op het getypte adres had natuurlijk Peters naam gestaan, ze zag dat het niet de routinepost was die ze verwacht had, maar een met de hand geschreven brief. Toen ze er later over nadacht, was ze trouwens niet meer zo zeker of ze wel routinepost verwacht had, maar het lezen van de brief had haar dan ook in de tussentijd gelegenheid tot meer dan één achtergedachte gegeven.

De brief had vol doorhalingen gestaan, rechte strepen, waaroverheen golvende lijnen en die hier en daar nog weer ondergedompeld in dikke blokken inkt. Met pijlen in de kantlijn was naar wat doorgestreept was verwezen: ‘Het allerbelangrijkste stond hier, maar ik vond het beter om dat weer te schrappen.’ Het had Annette geïrriteerd, zoals alle complicaties haar irriteerden. Het hele bestaan van het meisje, trouwens, was door haar tot nu toe voornamelijk als een wat absurde bijkomstigheid beschouwd. Het had zo nergens mee te maken, die onverholen adoratie en die wat potsierlijke geboeide aandacht waarmee het meisje, bij hen op bezoek, naar elk van Peters geduldige woorden geluisterd had. ‘Ze is natuurlijk verliefd op je,’ had ze in het begin al tegen hem gezegd, maar Peter had erom gelachen en zelf had ze ook niet geweten wat daar verder aan te doen zou zijn. Een paar maanden geleden trouwens had het meisje, na alle geleende boeken teruggegeven te hebben, afscheid genomen. Ze was verhuisd en daarmee uit Annettes bestaan verdwenen.

Maar niet uit dat van Peter. Uit de brief bleek dat er andere aan voorafgegaan waren, en bovendien dat de correspondentie niet van één kant kwam. ‘Ik was zo blij dat je schreef dat het

[p. 67]

niet alleen maar slecht is wat ik voor je voel, dat je begreep (hier grijnsde Annette om) en er niet boos om geworden was. Het kán niet slecht zijn, want de gedachte aan jou is het mooiste dat ik heb en het enige belangrijke in mijn leven.’ Daarop volgden anderhalve doorgestreepte regel. De brief eindigde met de betuiging dat de schrijfster wist dat ze nergens op hopen mocht, en ook niets verlangde, maar niettemin gelukkig was met het gevoel dat zij voor deze man koesterde.

Mijn man, dacht Annette. Mijn man die nog te onhandig en te slordig is om te voorkomen dat ik die brief in handen krijg. Die gedachte warmde haar met vertedering. Zij vertrouwde Peter. Zij heeft hem natuurlijk gevraagd om haar brieven niet aan mij te laten zien, dacht ze. Hij weet dat ik dat goedvinden zou en dat ik weet dat hij niet verliefd op haar is. Malle meid, zo dik te zijn en zo dom, en toch verliefd worden op Peter. De rust van haar ruime gedachten vulde Annette met tevredenheid. Het was daarom een schok voor haar dat ze, in de slaapkamer gekomen, op haar bed in tranen uitbarstte. Tranen van spijt, of van schuld misschien, dat het zolang geleden was toen ze voor hem voelde wat het meisje zonet beschreven had.