Met verschuldigde hoogachting

[p. 84]

Vakantie

Eerste dag

Vanmiddag hier, in Saintes Maries du Mistral aangekomen. Het is hier verrukkelijk. Stel je voor: stralende zon over een diepblauwe zee met schitterende witte golftoppen, een volkomen verlaten strand, een dorp dat achter luiken schijnt te slapen, geen toerist te bekennen. Het is mij een raadsel waarom ze dit prachtige strand niet al lang verpest hebben met hotels en nachtclubs. Maar waarschijnlijk kwam hier nooit een buitenlander, we hebben een ontdekking gedaan. Toen we, na een mooi en simpel huisje gehuurd te hebben, met een grappig kacheltje waar je in de winter mee kunt stoken, nog even over het strand liepen (niet lang, want het woei een beetje), dachten we even met medelijden aan iedereen onder de grijze lucht in het koude Zandvoort.

Tweede dag

Hier is het hoofdkwartier van de zigeuners van Europa. Over een week hebben ze hun jaarlijkse feest en daarom zie je er hier al heel wat lopen. Ze zien er prachtig uit, we voelen ons, als echte trekkers, met ze verwant. Twee, eerst een vrouw en toen een jongen, kwamen aan de deur om ons de hand te lezen. We hebben ze met een paar vriendelijke woorden weggestuurd. We hadden de auto voor de deur gezet omdat het nog steeds flink waait - een grappig gevoel onder zo'n wolkeloze lucht - en in zijn luwte zaten we ruim een uur in de zon. Vanavond gaan we voor de gezelligheid de kachel maar eens aansteken.

Derde dag

Toen we vanochtend naast de auto zaten, stopte er een andere auto voor ons hek. De man die eruit stapte vroeg ons in onvervalst Rotterdams of we hier een hotel wisten. Hij had zeker ons nummerbord gezien. We zeiden dat hij maar in het dorp moest informeren (ha, ha). Als de wind gaat liggen, zal het hier nog mooier worden. Eén ding is jammer: mijn fototoestel en Brams radio zijn verdwenen. We waren even tien minuten op het strand om hout voor de kachel te jutten en toen we terugkwamen waren ze weg. Bram zegt dat hij de vrouw die ons de toe-

[p. 85]

komst wou voorspellen in de tuin van het huis hiernaast heeft gezien, maar ik denk niet dat zij bij ons zou stelen. Als je vriendelijk tegen ze bent, stelen zigeuners niet. In het dorp blijven de luiken dicht, op het postkantoor heb ik de beambte gevraagd waarom er hier niet veel meer toeristen zijn, hij wist het niet. Regent het hier wel eens? Hij keek verbaasd en zei dat het dat nooit deed. Bram is een beetje verkouden en we bleven binnen naar de stevige bries liggen luisteren.

Vierde dag

De Rotterdammer kwam ons vroeg wekken. Hij en zijn vrouw, en zijn schoonzuster met haar dochter hadden, toen ze geen hotel konden vinden hun tent opgezet, maar die is in zee gewaaid. Bovendien is hun auto 's nachts verdwenen. De zigeuners? We hebben ze de voorkamer van ons huisje aangeboden, want in die storm konden we ze niet wegsturen. Ze zijn nogal lawaaierig, dat valt vooral in de stilte van de natuur op. Ik ben nu ook verkouden, we bleven vandaag dus maar gezellig onder de wol. Dat kwam goed uit want ons hout is op. Buiten schijnt de heerlijke Mediterranée-zon; we houden de ramen dicht, omdat anders het zand naar binnen stuift.

Vijfde dag

De Rotterdammers zijn weg, maar onze auto ook. Naar de politie om ze aan te geven, maar daar hadden ze niet veel aandacht voor ons, omdat er net een rel met de zigeuners geweest was, die om het bureau stonden te joelen. Er was nogal wat meubilair kapot en ik had de indruk dat de politie op punt van vertrek stond, er was tenminste nog maar één agent en die schreef niets op van wat we hem vertelden, maar stond zo'n beetje zenuwachtig te telefoneren. In huis is het nu tenminste rustig, ook omdat we watten in onze oren doen tegen het geluid van de storm dat ons nerveus maakt. Nu de auto weg is, kunnen we niet meer in de zon zitten. Ik wou dat we de radio nog hadden. Bram is erg humeurig, door die watten in onze oren hebben we vaak misverstanden.

Zesde dag

We zitten al een uur op het station, de trein is laat. Ja, we gaan

[p. 86]

naar huis. Gisteravond begon Bram te schreeuwen en toen ik de watten uit mijn oren deed, ging hij ermee door. Hij kan niet goed tegen vakantie, geloof ik. Hij zegt dat het mijn schuld is, omdat ik gezegd had dat ik Frans kende. Maar hoe kon ik nu weten wat mistral betekent? Ik dacht dat het een wijnsoort was, dat is meestal zo met Franse woorden.

Vanochtend nog even langs het politiebureau geweest. Een andere agent in slordig uniform, vroeg ons op norse toon ‘uw handlijnen alstublieft’. Zijn Frans was zo slecht, dat we maar weggingen. Als de trein maar tegen de wind in kan. Waar blijft de kruier toch met onze koffers?