|
| |
| |
| |
Den grooten Bellizarius.
Eerste bedryf.
Eerste tooneel.
Bellizarius, Alvares, Fabritius, en Gevolg.
UW dapperheid alleen redde ons uit alle nood;
Gy baarde in 's Vyands Heir de nederlaag en dood.
't Heelal, verbaast van uw doorluchtige oorlogsdaaden,
Vreest voor uw arm, en roemd uw deugd en lauwerbladen.
Om u te zien, zo is met een gemeenen loop,
Het ongeduldig volk te zamen overhoop.
Het veld is zwanger meêr van menschen als van zanden,
Woestynen steden zyn, en steden yd'le landen;
Elk poogt den Held te zien, die zo veel wond'ren baard;
De boomen buigen, van te grooten last bezwaard;
De bergen, overlaân van ond'ren als van boven,
Gelyk als reuzen, uw grootmoedigheden looven,
Al hun beweegingen bestaan in uwen roem,
Al zynd' hun eenig wit en achtings eigen bloem.
Is schuldig aan myn zeeg' het allerminste teken,
Zo laat het volk begaan, en laat de daaden spreeken,
Want dat ik 't roemen leed in monden van de myn,
't Waar 't hemelsch recht geroofd, dat my wil gunstig zyn;
Hy vocht en streed voor my, hy leverde de slaagen,
Bestierde mynen arm, en stutten alle plaagen:
En deze hand die is van hem het uurwerk; maar
Die zonder zynen wil niet raakt uit 't minst gevaar.
| |
| |
| |
Tweede tooneel
Bellizarius, Alvares, Fabritius, Leontius in Pellegroms gewaad, en Gevolg.
‘ZEer wel te pas komt zich 't geval hier aan te bieden,
‘En buiten mynen schâ en kan ik 't niet ontvlieden,
‘Het woord het geen ik sprak, voorts de ordre dien ik doen,
‘Komt van de Keizerin, die my wel licht den zoen
‘Kan krygen; maar zy wil, ik zal een einde maaken,
‘Op dat we ons wreeken, of geheel ten onder raaken.
Gy, Winnaar, welkers arm, aan Gangus vloed, geëerd,
De gulde zanden tot op onzen bodem keerd,
Die hebt met bloed gemengt de kristalyne vlieten:
Die 't luk zyn volle weeld' na wensch komt toe te schieten;
Zie hier een krygsman, Heer, elendig voor uw voet,
Verzoekende dat gy een kleine aalmoes doet.
Als ik verwinnaar keer, zo vol voorspoedigheden,
Kan een soldaat dan noch verhaalen zulke reden?
't Streefd tegens mynen moed; en de meêdogentheid,
De welk hier binnen rust; voldoen wil haar beleid.
In ballingschap. ‘Ach! wat vervoering komt berooven
‘Myn ziele haare kracht? volvoer, myn arm, 't bedryf,
‘En duuw hem onverziens dien ponjaard in het lyf.
Hy heeft het Ryk gediend, was hopman lange tyden.
Zyn kloekheid even wel kon 't ongeluk niet myden,
Mits op zyn nydigers hy nimmer iets vermogt,
Die zo een ballingschap hem hebben toegebrogt.
En nu dat aan hem is gelaaten zulk een leeven,
Moet in den doodwensch hy, voor lust, geduurig zweeven.
Zyn lot dat was het myne, en ik ben neêrgeveld
Met dat men aan hem had dien droeven val besteld.
‘Wat wacht gy, laffe, noch naar meêr gelegentheden?
Hy was een vriend van 't Ryk, vol van getrouwigheden,
| |
| |
'k Heb zynen yver staâg met kracht gelyk gezien,
Den rampspoet kwam alleen hem zulken schuld te biên.
Soldaat, is 't dat ik kan voor hem genade krygen,
En wanhoopt niet, ik wil in dezen last wel zygen,
'k Zal voor myn daaden wel bekoomen zynen zoen,
En dan noch waar ik kan hem goede diensten doen,
Ik zal 't, voor een tropheen, geheel doorluchtig houwen,
Zo ik herstellen kan 't geen hem den nyd kon brouwen.
Den tyd uit myn gedacht zyn beelt'nis heeft gerukt,
Maar 't beeld van zyn verdienst'staat in myn ziel gedrukt;
En heeft den hemel my in 't wichtig voorgenomen,
De tyd zal vruchten hem myns achtinge bekomen.
En gy, op dat my niet genaake 't onbescheid,
Dat een verarmd soldaat heeft vruchteloos verbeid
Myne onderhoudinge; stut hier meê uw elenden.
Hy geeft hem een gouden Keten.
‘O mildheid, waard uw deugd, waar toe ging ik my wenden.
‘Wat nam gy voor, myn hart, wat wou gy, arm, bestaan,
‘Wat raazerny kan al die deugden tegenstaan?
‘Een ander, Theodoor, laat uwen haat vry weeten;
‘Want hy myn armen bind met deze goude keten.
Hy werpt de Ponjaard voor de voeten van Bellizarius.
Den hemel, groote Vorst, uw daaden eeuwig maak,
Mits dat ik haaren loop verdacht een snoode zaak.
Men zocht een moorder, ik beloofden die te weezen,
Dan in 't beleid gestraft, leid den verraâr, met vreezen,
Voor uwe voeten neêr, wreek u van 't grouwzaam feit,
En geef aan my de dood, die ik u had bereid;
De Haat en Wreedheid, door myn hand uw fel bestreeden,
En gy ont wapend die door uw zachtmoedigheden;
Maar laat de reden in het eind gebiên, en say
Den loop fluks af van zulk een snoô verraadery.
Die zo een aanslag leid die komt zich toe te stellen,
Op dat hem zulk een stuk noch eenmaal zoude k wellen;
Want nimmer is 'er zulk een doodstraffe opgerecht
| |
| |
Zo groot, of hy viel licht voor deze daad te slecht.
Alvares en Fabritius trekken hungeweer.
Wat opzicht ons weêrhoud?
Dryf't staal hem door de lenden.
Weêrhoud, of dezen arm die zal den moorder schenden,
Myn leeven willende, verdienden hy de dood;
Maar alles nietig is door een berouw zo groot;
Want nu hy schuldig is, en zulleks gaat bekennen,
Zo zoud gy mynen vriend voor een verraader schennen;
Den yver die hy toond die houd verbonden my,
Doch dat hem deze daad noit tot zyn nadeel zy.
Gy krenkt voorzeker my met al te zacht te leeven,
Want een verhaaste dood zou minder pyne geeven
Aan dit bezoedeld hert, als eeuwiglyk en staâg
Zal geeven aan het zelfd' het schuldige geknaag.
Dat pryslyk naberouw verbeter uwe daaden.
'k Wreek my genoeg wanneer uw hart, door myn genaden,
Word overtuigd van 't kwaad. Toon nu uw dank baarheid,
En open baar my wie deze aanslag heeft beleid
Van mynen ondergang, om myn verderf te zweeren.
Noch buiten 't onrecht dat Leontius kon deeren,
Waar van gy tegen reên schuldplichtig wierd gemaakt.
Heb ik door ordre zo een aan slag aangeraakt.
Wie let myn voorspoed, en wie derft myn onheil brouwen?
Ik heb 't geheim beloofd, duld doch dat ik 't mag houwen:
Indien gy 't hebben wilt dat ik de zaak bely:
Ziet hoe dat ik op nieuws val in verraadery.
En 'k doe u ongelyk blyf ik noch een verraader,
Nu dat gy my verbind, en maakt uw vriend te gader.
Die my ziet in gevaar, en die myn vyand weer,
En noemd zich mynen vriend, moest op'nen dat bescheer.
Geduldende de dwang, met mynen eed te breeken,
En zou ik evenwel uw vrees niet onder steek en,
Het is genoegzaam dat ik biede mynen arm,
Die met de zorg zich laad van 't oeft'nen uw bescharm,
| |
| |
In 't eind, ei wederhoud (bid ik) het vorder vraagen,
Op dat hier door 't geheim niet werde uitgeslaagen.
Door kracht of zoetigheid; wilt gy het hebben, Vorst?
Zo trekken wy 't geheim wel haast hem uit de borst.
Neen, 'k zou myn leeven dan noch min verzekerd houwen,
Als ik de zekerheid was schuldig den ontrouwen;
Eu wyl zich mynen geest maar tot welleeven biedt,
Zo kan de oprechtigheid my nooit verwyten iet.
Ik hoop den Hemel zal myn vyand tegenstreeven,
En wil, hoe dat het gaat, een stut zyn van myn leeven.
De nyd u stoorende, doet wankelen den staat,
En vind zich zelfs in last door de afgerechte daad;
Maar vreesd al even wel een vrouw in vinnig haaten.
Een vrouw, dat woord, ach! komt myn ziel met pyn omvaten.
Ha! dat geslacht dat is 't hartnek kigste in de wraak,
En, voerende die uit, vergeeft noch nauw de zaak:
Maar nooit voor vrouw kwam ik in 't minste my te ontstellen,
Die ik niet en voldeed met eigen zelfs te vellen?
Die u begeeren zou, moet hebben wisse magt.
'k Beken dat elke vrouw door schoonheid heeft haar kracht;
Maar na ik overdenk myn innigste gepeinzen,
Nooit kwam my vrouw haar toorn bewyzen, maar wel veinzen:
Daar ik in schuldig was, nooit uur ik denken mag,
Dat ik, of myne plicht misdeed, of het gezag.
Gy, die zo dikmaal hebt tot myn behoud gestreeden,
O Steun der vroomen! gy kend myn onnozelheden,
En mits myn held'ren glans uw oog tot tulgen heeft,
Myn ziel heel onbeschroomd haar in uw zorg begeeft.
| |
Darde tooneel.
Theodora, Camilla.
HAar Majesteit die moot, geliefd het haar, vergeeven,
Zulk een verwondering, waar in ik ben gedreeven.
| |
| |
Mits gy door zyn gevaar doet waggelen den Staat,
En, hem vernielende, u eenen arm afslaat;
Want ziet van al het leed dat 't Ryk vreesd of kan schaaden,
De dood van dezen Held is 't hoogst' van alle kwaaden,
Gy hebt begonnen my verk laaringe te doen,
Van 't geene dat u let, wilt vorder daar in spoên.
Zyn dat de lauw'ren die hem werden toegedreeven,
Nu dat hy aan uw Ryk den Nyl doet synze geeven,
Den Tyber onderbragt, en Ganges, en Euphraat,
Als stylen, nieuwelings steld onder uwen Staat?
Ik haat hem, en vergeefs komt gy dit al ontblooten;
Want pryzen 't geen ik laak, is mynen haat vergrooten.
'k Weet zyn verdiensten, die ik heb te zeer bezind,
En ik en haat' hem niet, had ik hem niet bemind.
Want dit een uitwerk is van myn gestoorde liefde,
Die hy on waardig was, waar meed' hy my ontriefde,
Eer dat den Keizer had geslaagen 't oog op my,
En aangebooden de eer van zyne heerschappy,
(Door eene vryigheid die 'k sederd moest ontkennen)
Op dien Laatdunkende, kwam ik 't gezicht te wennen.
Doch hy verstiet myn oog, myn zuchten, en gelaat,
't Geen Caesar wel beviel, verdiende zyne haat.
Myn mond, en myn gezigt, kwam van myn pyn te spreeken,
Maar de oogen, noch myn stem kon zyne borst ontstecken,
En zo lang als hy had myn geesten in den dwank,
Had ik voor myn gebeên maar spyt en kleinen dank,
Ik kwam myn gunst in een ondankbre ziel te gieten,
En nu ik alles zeg, en alles uit moet schieten,
Anthonia die kreeg tot myne schâ de kracht,
Die ik met allen ernst had langen tyd verwacht.
't Leed dat ik zederd moest zo tegen 't hert verdraagen,
Vergroote met myn eer, dus wil ik hem nu plaagen,
Ja brouwen zyn bederf, met deez' gelegentheid,
Eu straffen hem, terwyl hy is in myn beleid,
En nu ik Caesar bood 't geen ik hem wilde geeven,
Betoond' hy zyne keur, en liet my treurig leeven.
| |
| |
Wanneer den tyd nu heeft veranderd uwen staat,
't Is wonder, dat het zo niet met uw gramschap gaat,
Te wreeken zulken hoon voegd niet aan Theodoore,
Nu zy den ondergang en opgang van Auroore
Beheerscht en wetten steld; en schoon gy zyt gehoond,
Toen gy het hoon ontfingt, en waart gy niet gekroond.
Trek uw verlichting dan uit moedig te vergeeten.
Ik ben een vrouw, en haat, laat hem myn gramschap weeten.
Wel hoe! weet gy dan niet dat hy myn haat steeds kweekt?
En 't geen myn raazerny noch meêr tot hem ontsteekt,
Is, dat hy 't krygt na wensch van zyne dartelheden,
Dat hy den Staat beheerscht in alle zyne leden.
Ik kan Philippus, die namaagschap is van my,
Niet meêr vervord'ring doen als komt van zyne zy.
Zo ik Anthonia hem wil tot Minnaar geeven,
Komt Bellizarius myn opzet tegenstreeven;
't En zy hy met my werkt, myn werk onaardig staat,
'k Ben Keizerin met naam, hy Keizer met 'er daad.
Ach! deez' belydenis moet zynen lof versteeken,
Van daar komt myne haat, hierom wil ik my wreeken.
| |
Vierde tooneel.
Anthonia, Theodora, Camilla.
ZIe Bellizarius, Mevrouw, trots toegerust,
Komt van den ooster kant, daar Phoebus voeten kust
Het neêrgeboogen graauw, hy doet alreê verschynen,
In 't nederhof, de pracht van zyn geleden pynen,
En zie den Keizer, die tot uwe kamer treed.
Maakt u deelachtig aan de vreugde hier verbreed.
‘Die dartele kost dan haar blydschap niet weêrhouwen,
‘Maar moest myn droeve ziel noch meerder onheil brouwen.
‘Dien lof in haaren mond, als een verhitte schicht,
‘Een vuur, dat heftig brand, in deze boezem sticht.
‘Leontius, hoe, gy meineedig! dus versteeken?
| |
| |
‘Ziel, vol verraadery, kost gy belofte breeken!
Anthonia, uw vreugd die blykt hier opentlyk.
Maar 'k zweer (dat mynen eed niet uit uw heug'nis wyk)
By d' Hemel, en by 't licht dat gy ons ziet verschynen,
Om 't Ryk in zyne roem of goed niet te verkleinen;
Is 't dat gy teekens toond, 't zy stil of openbaar,
Door uw beweeginge, van blydschap, of bezwaar.
Zo Bellizarius gy komt uw liefd' te toogen;
Of met de minste gunst verschynen voor zyne oogen;
Is 't dat gy nieuw'ling bied nieuw voedzel zynen brand,
Of met een eenig woord doet liefden onderstand.
‘Wat hemel! hoor ik hier?
Gedaan is 't met zyn leeven,
Gy zult met de eerste gunst aan hem den doodsteek geeven.
De teekens die gy bied die zullen giftig zyn,
In 't eind, gy brengt hem om voed gy zyn minnepyn.
Dat liever zulk tempeest my werde toegedreeven,
Helaas! gebied my niet onredelyk te leeven.
Philippus is het deel dat ik ten keur u zet,
En uwe smaak die heeft van my nu haare wet.
‘De haat van eene vrouw is niet om voor te komen,
‘En weiger my toch niet dat ik zy opgenomen,
‘O Goôn! in uw beschut, vermits ik niet en kan,
‘Myn vriend, u gunstig zyn, daarom ik u verban.
| |
Vyfde tooneel.
Justiniaan, Theodora, Anthonia, Philippus, Narces, Camilla.
MEvrouw, voegd uw geneugt by onze vrolykheden,
Want Bellizarius nu binnen komt getreeden,
Omringt met glory, en met lauw'ren overlaân,
Om van zyne oorlogsdaân den rechten loon te ontfaân.
Laat ons met goed onthaal zyn wederkomst vereeren,
En tot de hulding van zyns naamsgrootachting keeren.
‘Myn oogen, zyt geveinsd; weêrhoud u, myne haat.
| |
| |
Ik acht de Vorst te veel 't geen hy voor ons begaat,
Om niet gevoelyk my aan zyn geluk te toonen,
Of om met wedervreugd zyn diensten te beloonen.
‘Daar komt hy, myne wraak, verwacht gelegentheid,
‘En borteld hier niet uit, of schaamte is my bereid.
| |
Zesde tooneel.
Justiniaan, Theodora, Anthonia, Bellizarius, Alvares, Fabritius, Philippus, Narces, Camilla, Leontius vermomt.
Kom aan, bezit de vreê die gy alhier doet woonen,
Gy Steun van onzen staat, Pylaar van onze kroonen,
Die glorytekens drukt door t uitwerk van uw doen;
Veel verder dan zich dorst met snelle vlerken spoên
Den arend: heilig ons, doe tot omhelzing open
De bliksemen des krygs, op dat ik daar in loopen,
Die armen open spreid, die my de gantsche aard
Verdeelde met de zon, in hoogheid en in waard'.
In die gemeene vreugd, zo wenschelyk als te achten,
Is roemig het geluk het welk gy kost betrachten,
Bezit de ruste dan, zo gy die zelver geeft,
Uw deel neemt aan de vreugd die ieder door u heeft.
‘Bezien wy, zo verkleed, wie ons zal tegenstreeven,
‘Ofhy beleefd zal zyn naar de beloft' gegeeven.
‘O wonderlyken man! daar dienen opgericht
‘Altaaren tot uw eer, zyt gy zo ed'len licht.
Die gunst voor onderdaans is al te veel genaden.
'k Ben schuldig al vry meêr aan al uw oorloogsdaaden,
Geloofd dat geene gunst gelyk haar is, en dat
Geen Keizer ooit verdiend na achtinge dien schat.
Dat gantsch de waereld doen te schrikken en te vreezen,
Veel minder is, als Bellizarius te weezen.
Mits de aard te winnen, om die iemand aan te biên,
Veel grooter is, als die is onder zich te zien.
Gy, zonder myne hulp, krygt alles van u zelven,
| |
| |
Uw kloekheit die komt nu myn heersching overwelven,
G' hersteld, vermeerderd, en zyt steun van mynen staat,
En tot myn heerschappy is 't noodig dat gy laat
Uws arms bestier aan my, met recht zyn al myn kroonen
Voor u zo wel als my, kund gy die dan verschoonen?
Uw arm slaat niet vergeefs van 't geen uw oog bemikt,
Staat in uw kloekheid niet wat lastig is gestrikt?
‘Houd, houd, baldaadige, houd de oogen neêrgeslaagen,
‘Sluit deze blydschap op, sluit op dat welbehaagen,
‘Of dezen yver zal het leeven kosten dy.
‘Weêrhoud u, myne min, doet, Hemel, recht aan my.
Vorst, op uwe onderdaans uw straalen weder schynen,
Die hun verachten doen gevaarlykheid en pynen,
Dien hoffelyken geest, zo krachtig, als wel zoet,
Wanneer wy dienen hem, gemeenschap aan ons doet.
Baand wegen, plaatzen die niet waaren om genaaken,
Bied winning overal, kan ons onsterflyk maaken,
Door hem gantsch Asia in schrik en angsten staat.
Hoe! Parssen andermaal leefd dan op onz' genaad'?
Ja, Vorst, gantsch Oosterland laat uwe wetten blyken,
De dag, verschynend', kust de voeten van uw ryken;
En ik verwonder my, met wettelyke reên,
Hoe 't buiten tyd en stond, met zulke stoutigheên,
Wanneer Justiniaan komt 's waerelds toom te houwen,
Het Parssiaansche Ryk zo veel hem dorst vertrouwen,
Dat het den Arend stoord' zo dood'lyk aan elk land.
Die de Afrikaansche Leeuw heeft duizendmaal vermand,
De Tygeren gehoond van Asia, wanneer zy,
Vervoerd door yd'le waan, t'zaam bragten het geweer by;
Maar nu ten einde is, en in dezen trotzen staat
Gelaaten goede straf, recht even met de daad.
En hebt gy, groote Vorst, den bliksem zien verrasschen
Ooit tooren of gebouw, en brengen gantsch tot asschen:
Of hebt gy ooit een vloed, door krachten van zyn loop,
Wat hem te vooren kwam zien werpen overhoop;
Zaagt gy de uitwerking ooit met krachten t'zaam gespannen,
| |
| |
Dat nat, en zo een brand, dat waaren onze mannen.
't Gerucht van al ons doen den vyand was tot straf,
En niemand bleef behoed die zich niet op en gaf.
'k Heb, trots al hunne magt, uw heersching onderworpen,
Al wat den Tyber komt of Ganges in te slorpen.
En ziet de Euphrates, door zo zoete diensten bly,
Bekend alleenelyk de zon voor voogd, en dy.
Twee Koningen in 't net van Persen en van Meden,
De laatste hand'ling van dit treurspel hier ontleeden,
En beiden overlaân van spyt meêr als van last,
Getuigen hoe myn arm op uw gebooden past.
Vermids daar niet en is gelyk uw moedigheden,
Betaal ik die met recht als met myn eigen leden,
En 'k waar ondankbaar gantsch aan uw doorluchtig doen,
Bood ik u minder prys, als die gy woud behoên.
Laat uwe hertenlust alom volkomen blyken,
Bezittende den Vorst, bezit gy zyne Ryken,
U zyn zy, en zy staan gedweeg voor uwe wet,
'k Doeafstand maar van 't geen gy my hebt bygezet,
Deez' ringen, die gemerkt des Keizers Arend draagen,
Die zullen tekens zyn, hoe ik tot myn behaagen
U even stel in magt: voorts alles wat gy doet
Zal noemen allen tyd den Keizer waard en goed.
Daar, neemt met dezen aan de helleft van my zelven,
Laat al myne onderdaans uw'heerschinge overwelven,
Op dat uw goed'ren zo gemengeld met de myn,
Ons maar een ziele doen in twee lichaamen zyn.
‘O Goôn! kund gy myn reên, noch uw gebruik weêrhouwen,
‘En, zonder dat ik barst, die woorden overknouwen.
Ha, Vorst, de uitwerkinge van uw genegentheid
Gaan boven myn verdienst en myn eergierigheid,
Wilt met een minder gunst uw slaave doch genaaken.
Staat op, wat maakt gy hier? kan iemand zonder laaken
Bemerken, hoe ik ly den allertrouwsten vrind
Zo ned'rig, die zyn beeld in mynen boezem vind.
Gy bidden, daar gy moogt volkomentlyk gebieden,
| |
| |
Bewilligt aan u zelfs dat gy wenscht te geschieden;
Voldoe vry uwen wensch, en weiger aan u niet,
Put vry uit uwe kracht dat gy in myne ziet.
'k Verzoek, ô groote Vorst, Leontius genade.
‘O deugd, aanbiddens waard, en zonder wedergade!
Hy die door rechte gunst in uwe zorge leefd,
Is waardig dat men hem van als kwytschelding geeft;
En zyne schuld die schuift geheel uit myn gedachten,
Nu dat gy zulk een eer hem waardig kwam te achten,
De nyd die heeft voor hem zo kwaaden rol gespeld,
'k Bewillig zyn verzoek, zyn magten vry hersteld.
'k Aanvaard', voor 's Vorsten voet, zo groote gunstigheden.
‘Nu alles is mislukt, heeft hy die stoutigheden;
‘En Bellizarius verzoekt hem de genaad'.
‘Gy zyt, rampzaalige, verkocht; ô snood verraad!
‘'t Beleid dat is ontdekt, en kenlyk alle lieden.
Dat k leed kwam twyffeling aan myn gezigte bieden,
Vermits myn and're helft uw wederkomst vereerd,
Treed daat'lyk in myn Hof, en uwen staat vermeerd,
En denkt dat mynen vriend dit alles kon verrichten.
Zie ik voldoeninge met deez' myn laage plichten,
Neen ik, al myn bestaan maakt noch ondankbaar my,
Groot wonder van de deugd, eer van deez' heerschappy.
Dat kleed, verduisterende voor my uw edle krachten,
Bedroog my het gezigt, verrukten myn gedachten,
Vergeef het my, myn vriend, ten spyt van deyverzucht,
Gaan wy een vriendschap in, die nimmer ons ontvlugt
‘Is dat den brand, ô schelm! die ik in u zag zwerven,
‘Gedienstig myne wraak, en dezen guits bederven?
‘Verkrygend' myn genâ, die gy my hebt beloofd,
‘Kan ik hem noemen dan myn vyand? kan dit hoofd
‘Wel huigen zynen nek tot snoô ondank baarheden?
‘Ik zal 't u loonen wel na uw gedienstigheden.
Tegen Autonia.
Ten einde, lieve Zon, zien wy dien blyden dag!
| |
| |
‘Maar hoe! die koeligheid weêrhoud myn liefde, ach! ach!
‘'t Schynt dat zy met voordacht komt myn gezicht te myden,
‘O twyffel! achterdocht! wat kwelling doet gy lyden;
‘Maar 'k doe haar ongelyk, die groote koeligheid
‘En spruit uit wreedheid niet, maar uit welleeventheid.
‘Moet dezen overlast, myn oogen, u mishaagen,
‘Waarom word het gebruyk u mede niet ontdraagen?
‘Gy houd veel minder pyn in zulk een blindigheid.
Mevrouw, hy werd van my na zyn vertrek geleid,
Om ruste, die hy zockt, geen tegenstand te bieden,
Gelyk betuigd ons kroon, en de overwonnen lieden:
Ik ga met zoetigheid 't gemak hem bieden dan.
Die weldaad meer verdiend als ik verdienen kan.
‘Niet een gezigt van haar myn harte doet verblyden,
‘Ik zie myn twyffel is niet ydel, ach, wat lyden!
| |
Zevende tooneel
Theodora, Narces
Een woord gedienstig tot uw baar,
En dat uw rust, en my op 't hoogste mede gaat.
|
|
Auteursrechtvrij