|
| |
| |
[pagina *****1v]
[p. *****1v] | |
Op het Leven van Willem den Derden, In Heldendicht beschreven door den heer
Lukas Rotgans.
HEt Britsche Ryksgebied, van Thetis zoute baaren
Rondom bespoelt, gekust, en dat het Godendom
Van Nereus woeste ryk de kroon zette op de haaren,
Waar door zyn heerlykheid tot aan de starren klom;
Is menigwerf geschokt door felle burgerkrygen,
Waar door het, half ontzielt, most naar zyn adem hygen.
Wat heeft dat Ryk niet tot een moordtooneel verstrekt
Van dolle woede, daar de felle Roofharpyen
Haar rolle op speelden! Hoe is niet de grond bevlekt
Met Vorstenbloed, door wraak, geplengt aan alle zyen
Van muytelingen, dien de rykskroon stak in 't oog,
Waar op hun moorders hart zyn giftig zwadder spoog!
Maar zoo het Koningdom ten doel stont van verraders,
Die, ver van hunnen plicht, der Vorsten hoog gezag
Vertraden; en van 't ryk de zenuwen en aders
Afsneeden: hoe wierd ook niet vaak de heldre dag
Der Britten, door een drom heerschzuchtige aartstyrannen,
Ontschapen in een nacht, en uit het ryk verbannen!
| |
[pagina *****2r]
[p. *****2r] | |
De Roomsche Heuvelstadt, van 't Priesterschap beheert,
Die d'armen haars gebieds in alle heerschappyen
Der waereld slaat, en 't al door vuur en staal verteert
Wat niet van haaren wenk afhangt, noch zich wil vlyen
Slaafs onder haar gezag en oppermogentheit;
Heeft dikwyls 't Ryks verderf en ondergang bereidt.
Hoe heughlyk mag dan 't Ryk d' ontrolde zegevaanen
Nu steeken op de spits van kerk- en torentrans!
Naardien d' Oranjezon zyn troon en onderdaanen
Zoo lieffelyk bestraalt met haaren gouden glans;
Dat WILHEM HENDRIKS arm 't geslaakt heeft uit de banden,
Toen zyne jongste dag, en doodsnood scheen voorhanden.
Dit is de dappre Vorst, die, met zyne oorlogsmagt,
By 't guure winterty durft bruischen door de baaren
Van vader Oceaan; en al 't gevaar veracht,
Om 't Brittenlandsche ryk, als Schermheer, te bewaaren,
Voor wettenschennis en verhaate dwinglandy;
Opdat hy eeuwiglyk het ryk ten Heiland zy.
Praal dan, o Engeland, met recht op zulk een Koning,
Die zich in 't harnas stak, om uwen veegen Staat
Te redden. wat gy hem kond schenken tot belooning
Weegt geensins op 't gewigt van zulk een heldendaad:
Wil dan omtrent den Vorst getrouw en dankbaar blyven,
En met uw goed en bloet zyn Koningszetel styven.
Hy is die Held, die Prins, uit Keizersbloet geteelt,
Wiens dapperheit en deugd klinkt door de bruine wolken;
Die door geen pen volmaakt kan worden uitgebeeldt.
De Groote
WILHEM, 't heil, de vreugd van zoo veel volken,
Wiens naam eeuwe in eeuwe uit alom zal zyn geëert,
By elk die vorstendeugd en groot bedryf waardeert.
| |
[pagina *****2v]
[p. *****2v] | |
Wien nu ontsteekt de lust, om
WILHEMS
heldenleven,
In zuiver Nederduitsch, op wakkren heldentrant
Te zien? Hy lees dit werk, zoo meesterlyk geschreven,
Door
Rotgans
heldenveêr, als of 't Apelles hand
Naar 't leven had gemaalt. dat niet behoeft te zwigten
Voor Maroos en Homeers doorluchte heldendichten.
O Dichter van het Sticht! ô groote Apolloos Zoon!
Den Parnas toegewydt, en van de Zanggodinnen
Zoo hoog geacht, bemint, om uw volmaakten toon:
Kon Orpheus d'aandacht, door zyn zang en snaartuig, winnen
Van 't woudgedierte; uw zang wekt rotz en marmersteen,
En blaast hem 't leven in die half verstorven scheen.
Hoe wonderlyk schakeert gy uwe Heldenzangen!
Hoe wel past elks verhaal op d'uitgekipte zaak,
En in des spreekers mond! hoe weet gy 't hart te vangen,
Door zoo verscheide stoff, zoo nut, zoo vol vermaak!
't Werk is zich zelf gelyk, of 't klinkt op oorlogsgalmen,
Dan of de Liefde prykt met haare zegepalmen.
Doet gy de Zeenimf aan haar watermaagdenstoet
Verhaalen, hoe het pronk van Hollandsch Admiraalen,
De dappre Michaël, verft Thetis schoot door 't bloet
Zyns vyands; en zyn arm de zege kon behaalen,
Op Fransche en Britsche vloot: wie schrikt niet voor 't gevecht?
Maar wie die d'eerkrans niet om 's Dichters haaren vlecht?
Daar schokt de waereld uit haare assen, door het donderen
Van 't zwangere metaal, zoo vreeslyk door zyn kracht.
De hemel kraakt. de kolk des afgronds gaapt van onderen,
En toond den vlooteling hoe 't zoute graf hem wacht.
O
Rotgans
, gy voert ons met Neerlandsch waterhelden
In 't heetste van den slag op Nereus pekelvelden!
| |
[pagina *****3r]
[p. *****3r] | |
Maar als gy, moê van kryg, de minnewimpel steekt
Op 's Vorsten steng, en doet uw zangnimf hem geleiden
Door 't zout, naar Karels hof: hoe ziet men daar gequeekt
De zuivre kuische min, van tochten afgescheiden,
In
WILLEMS
hart! hoe teêr streelt dan uw heldendicht
Het oor! 't oog spiegelt zich in 't aangenaam gezicht.
Doet ge ons de huuwlykspraal en 't bruiloftsfeest beschouwen
Des Vorsten; wat is hier al Koninglyke pracht!
Hoe ryst uw heldentoon by 't Vorstelyke trouwen!
Wy voelen ons met U in Withals zaal gebragt:
Wy zien Prins
WILLEM
en
MARIA
in den tempel,
Daar 't blyde heilgeschal klinkt over trans en drempel.
Maar als gy, in den nacht van 's Vorsten Bruiloftsmaal,
Den braaven Benting doet den droeven staat vermelden
Van Nederland: wie schrikt, wie yst niet voor 't verhaal?
Hoe gilt de naare kreet noch over stroom en velden!
Wiens oog herschept gy in geen brakken traanenvloed,
Daar 't droevig tafereel noch rookt van 't lauwe bloet!
Als gy dan
WILHEM
weêr met zyne veldbanieren
Vertoont, daar hy een vest op sterke stad bespringt;
Of daar zyn heldenvuist behaalt de krygslaurieren,
Als hy op 't brieschend ros door 's vyands benden dringt;
Wat slaat uw Zangnimf dan geen hooge Mavorstoonen,
En sierd des Vorsten kruin met groene zeegekroonen!
Wanneer uw Klio, na d'orkaanen, 't zonnelicht
Van vreede voor ons oog zoo gloeijende op doet daagen;
Hoe vleit die zuivre glans, door 't luisterryk gezicht
Ons oog, thans vrygemaakt van oorlogsgloet en plaagen!
Hoe schel, hoe lieffelyk klinkt uwe vreêbazuin
Door alle kreitzen van den Nederlandschen tuin!
| |
[pagina *****3v]
[p. *****3v] | |
Maar als ge uw' toon verheft, sieraad van Neêrlands Dichters;
Daar gy den grooten Vorst ten hoogen rykstroon voert;
Dan weidt gy in den lof van Brittens vryheidsstichters,
En geesselt hem, die 't ryk in banden had gesnoert.
Hoe klinkt Prins
WILHEMS
lof tot 's hemels hoogste boogen,
Als wy hem door uw' zang zien op den throon verhoogen!
O
Rotgans
, Utrechts pronk, door hoogbegaaft verstand!
Wierd heldt Achill geacht van Koningk Alexander
Gelukkig, dat Homeer met zyne vlugge hand
Beschreven had den roem van zynen zegestander,
En leven: 't baart gewis ook in des Koningks oog
Genoegen, dat gy hem voert aan den starrenboog.
Dat dan de Hemel u, ô Dichter, spaare in 't leven,
En gy, langs 't eigen spoor, 't bedryf van Brittens Vorst,
Des Grooten Koningks, ook aan Nederland moogt geeven,
Daar zyne heldenarm den zwaaren rykslast torst:
Terwyl zyn eerbazuin klinkt boven lucht en wolken,
En hy den ryksstaf zwaait begrimt van d'afgrondskolken.
Maar nu Europe weêr, door 't oorlog afgestreên,
Den glans der Vredezon op zyne kim ziet straalen,
Moogt gy fluks anderwerf op 't groote schouwburg treên,
En door uw zwaaneveér den heldenlof afmaalen
Der Britsche Majesteit, van daar hy stygt ten troon;
Tot daar ge uw rol besluit met Ryswyks Vreedetoon.
F. Halma
.
|
|
Auteursrechtvrij