Cort begryp van het godtvruchtigh ende deughtsaem leven van Sr. Anna van Schrieck

1687. 25. Januarij.

106. ALsoo ick eenighen tijdt in een verlaetentheydt ende inwendighe vervremtheydt ben gheweest van Godt. Naer dat ick de heylighe Communie ontfanghen hadde, dede den Beminden my inwendigh verstaen eenighe waerheden, te weten, dat Godt niet en was noch duysternisse, noch licht, maer een bloot eenvoudigh wesen, dat licht en duysternissen, maer gaeven en zijn van Godt, oversulckx dat ick my maer en moest houden aen het bloot wesen Godts, dat Godt selver is: dat ick moest te vreden zijn in mijn armoede des gheests, niet hebbende, niet zijnde, oft niet begeerende, als eenen blooten pueren niet, op dat Godt al in my sou moghen zijn, ende alleen in my sou leven.

107. My wierdt oock gheleert naer het segghen vanden heylighen Apostel Paulus, dat ick alle dinghen behoorden te achten als dreck, om Christus te moghen winnen. My wierdt oock gheleert, hoe dat het licht schynt inde duysternisse, ende verstont daer van een waerheydt inden gront: dat volghens het schryven vanden heylighen Evangelist Joannes het licht schynt inde duysternisse, ende de duysternissen en hebben

[p. 137]

dat niet begrepen: verstond daer door, dat het licht gheschenen heeft inde ongheloovighe, ende dat sy dat niet en hebben begrepen. Ten anderen verstont ick oock, dat het licht scheynt inde duysternisse van een siele, de welcke ghestelt is inden duysteren nacht van het bloot gheloof, ende als in een vervremtheydt ofte verlaetentheydt van Godt, berooft van alle kennisse, ende ghewaer worden van Godts teghenwoordigheydt in haer.

108. Vele sielen hun vindende in sulck een gesteltenisse, en begrepen niet dat het licht binnen in hun is, want David seght, ghelijck zijn duysternissen zijn, soo is oock zijn licht, maer de siele dit niet vattende, keeren hun uyt tot de creaturen om troost soecken, het sy inde boecken, oft by de menschen, waer door sy somtijts noch meer verduystert worden, want sy soecken van buyten inde creaturen, het gene sy binnen in hun hebben, 't welck ick selver over eenighe jaeren, door experientie tot mijn leet wesen heb beproeft: want hoe ick my meer keerden tot de creaturen, hoe ick inwendigh meer vervremdt wierdt van Godt, en meer verduystert. Den Heere sy ghebenedijt, die mijn onghetrouwigheydt soo lanckmoedigh heeft verdraeghen.