Cort begryp van het godtvruchtigh ende deughtsaem leven van Sr. Anna van Schrieck

[p. 109]

1686. 23. Januarij.

Seer Eerweerdigen ende beminden Vaeder in Godt.

59. ICk hebbe over twee oft dry weken eenige twyffelinghe gehadt, oft het oock mijnen wegh sou zijn, dat ick my soo bloot sou derven waegen. Dese quellinge quam my aen differente reysen, te weten als het inwendigh wat vremt gonck, ick en cost somtijdts mijnen t'huys inwendigh niet vinden in het bloot wesen der Godtheydt, daer ick altijdt behoor te wesen, gelijck V. Eerw. wel weet dat wy daer toe geschaepen zijn. Maer ick beclaege datter soo vele menschen zijn aen wie dit groot goet onbekent is. Als ick in dese quellinghe was, wenschte ick somtijdts jmant die my hadt connen helpen. Had ick moghen tot Mechelen comen, soude het gedaen hebben, maer den Beminden heeft het door zijn oneyndelijcke goedtheydt weer versien; hem sy lof van alles: my dunckt dat ick nu leve sonder eenigh verkiesen, wenschten oft begeeren, behalven een point dat blyft my by: te weten, dat gedurigh wenschen uyt den gront, dat mijne siele soo suyver sou moghen staen voor het aenschyn van den Beminden, datter niet een vlecxken en sou mogen wesen dat sou mishaeghen aen sijne Goddelijcke ooghen.

[p. 110]

60. Ick bidde somtijdts den Beminden, dat ick liever mocht lijden helsche pijnen, jae liever sterven, als jet te doen dat mijne siele soude beletten te leven in haeren oorspronck. Ick soude oock somtijdts met den Beminden wel willen gehecht zijn aen het Cruys, oft roepen met de heylige Teresia, oft lijden oft sterven: maer daer schynt dan somtijdts eenighe cleyne onruste te volgen, dat ick doen tegen de ghehoorsaemheydt, om dat V. Eerw. my heeft verboden niet te bidden om lijden.

61. Van daegh naer de heylighe Communie, scheen my inwendigh geleert te worden, hoe dat ick voort-aen moest leven bloot in Godt, dit leven in Godt scheen my ghethoont te worden, hoe suyver het moest wesen, het welck my docht ick quaelijck sou connen volbrengen. Want als het inwendigh soo vremt gaet, dan staender wel eenighe begeerten op, maer my scheen in dese twyffelinge geseydt te worden mijne gratie is u genoegh. Eerw. Vaeder, ick worpe my inden geest voor V. Eerw. voeten, biddende ootmoedelijck my te helpen door V. Eerw. gebeden, dat ick van nu oprecht mach gaen beginnen, en den Beminden mach gaen getrouw zijn totter doot toe. Ende bidde V. Eerw. my met ghelegentheydt eens te schryven, hoe ick my inde boven geschreven occasie sal draeghen, oft ick my altijdt soo bloodt mach waegen, sonder eenige werckelijckheydt van mijnen kant te doen, al schyn ick somtijdts inwendigh daer toe vermaent te worden; ick can daer in

[p. 111]

bedrogen worden, maer de gehoorsaemheyt en kan my niet bedriegen.