51. NAer dat ick de heylighe Communie ontfanghen hadde, versocht ick vanden Sone Godts, dat hy door de verdiensten van sijne heylige Wonden, sou ghelieven te voldoen aen sy selven, ende aen den hemelschen Vaeder, voor al het gene ick aende Goddelijcke rechtveerdigheydt schuldigh was, op dat mijn siele teenemael mocht ghesuyvert zijn, van al het gene aende Goddelijcke ooghen sou konnen mishaegen. Soo scheen ick op eenen subiet
[pagina 105]
[p. 105]
in mijn inwendigh te sien mijne siele, inde gedaente van een seer witte Lelie, inde tegenwoordigheydt vande heylige Dryvuldigheydt; ende my dochte met mijne lichaemelijcke ooghen noyt diergelijcke wittigheydt gesien en had, waer vande dry blaederkens eenige goude plexkens ophadden; 't welck ick verstont te zijn de liefde die ick hadde tot Godt, en tot de bekeeringe der sondaeren, ende tot de Sieltiens in het Vagevier, verstont oock dat die wittigheydt van die Lelie teenemael in gout moest veranderen door liefde, ende gevoelden in mijn inwendigh een stercke begeerte om den Heere door een alder-suyverste ende alder-sterckste liefde alleen aen te hanghen.
Auteursrechtvrij