|
| |
Dertiende tooneel.
KAETJE en LYNTJE.
(Beide komen al sprekende langs den linker kant op).
En hy heeft met u den spot gedreven, zegt gy?
Ach! myn hart is als verbryzeld! - zy waren juist bereid om te vertrekken toen ik daer aen kwam. Na lang genoeg gezocht te hebben; ontmoette ik eindelyk mynheer Edward. Ik vervoegde my by hem en verhaelde hem alles
| |
| |
wat my overvallen was; niettegenstaende dat my het nieuws van hun vertrek getroffen had, voedde ik echter eene lieve hoop; maer hy dien ik zoo zeer beminde, die my beschermen moest, lachte, wyl ik weende, en zei my dat hy myn toestand niet gebeteren kon. Ik smeekte, bad hem nogmaels en herinnerde hem de liefde die hy my zoo dikwils toegezworen had; - maer de trom sloeg en hy verliet my zonder my te antwoorden. - Voorzeker heeft hy my nooit opregt bemind.
O! de ondankbare - maer van Flips?
De eerste dien ik ontmoette, was Flips; tot myn groote verwondering zag ik hem daer met Anna, de dochter uit den Wildenman, waer hy gehuisvest was. Zy hing hem aen den hals, en hy omhelsde haer teder; in 't voorby gaen hoorde ik hem eenige woorden van getrouwheid haer toespreken.
ô De bedrieger, de verrader! en ik die voor hem het huis van mynen Oom verliet, die hem zoo trouw lief had en alles voor hem zou gewaegd hebben. - Hy minde dan eene andere - o myn God, myn God!
(Zy weent.)
Gy ziet wel Kaetje dat zy ons nooit bemint hebben, dat zy ons bedrogen wanneer zy ons hunne liefde bevestigden.
| |
| |
- Hun vertrek was reeds van gisteren vastgesteld en geen van beide heeft er een woord van getoetst.
Maer zeg, Lyntje, hebt gy toch wel goed gezien, - was 't geen andere?
Ik ken hem immers te wel om my te bedriegen.
Ik verlies er my in - gister nog zei my de verrader: ach, Kaetje, wat min ik u; er is geen stond dat ik niet op u denke: binnen kort zal ik vry zyn, alsdan zult gy myne vrouw worden, gy zult aen my zyn en geen geluk zal 't uwe overtreffen - ik geloofde hem, en heden bereidt my de valschaert het wreedste lyden.
En myn Edward? - Hy zei my gedurig: Lyntje zoo eens 't ongeluk wil van dat wy hier zouden moeten vertrekken, zult gy my overal volgen, niet waer; - want nergens zal ik ruste vinden of gelukkig zyn waer gy niet zyt - en wanneer nu 't oogenblik daer is, dat ik hem volgen wilde en ik niemand ter wereld meer bezit dan hy, die my aentrekken en troosten kon, spot hy met myne tranen en laet my aen aller verachting over.
Ach, myn hemel! wie had het ooit kunnen gelooven dat zulk een knappe franschman zoo valsch kon zyn.
| |
| |
Op Edwards woorden zou ik kasteelen gebouwd hebben.
En ons zoo verraden, die ellendigen!
Maer wat moeten wy nu toch om de liefde van God gaen aenvangen? - Ach, Kaetje, ik ben wanhopend.
Maer dit kan er toch zoo niet by blyven, - ik zal hem volgen. - Ik wil Flips zien - ik zal hem spreken en hem zyne woorden herhalen die hy my vol liefde toesprak, en zoo hy my niet aenhooren wil - wee hem!
Hy zal met u spotten; zoo als Edward met my gedaen heeft.
Zoo wy liever hier bleven, Kaetje, 't ga hoe 't wille; misschien kan uw Oom en myn vader, medelyden met ons hebben, wanneer wy hun onze onbezonnenheid bekennen, en hun om vergiffenis smeeken. Vergeten wy de snoodaerts die ons hunne liefde opdroegen en ons bedrogen.
| |
| |
Neen, ik zal hem volgen; ware het slechts om hem zyne snoodheid te verwyten.
Maer gy gaet u zelven verdriet aendoen, Flips zal u niet willen aenhooren, of ten minsten hy zal u bedriegen. - Neen, Kaetje volg mynen raed, verbid uwen Oom-ik zal my op de kniën voor myn vader gaen werpen, ik zal hem smeeken my om myne dwaesheid niet te verstooten, en misschien door myne tranen bewogen, zal hy my weder als zyn kind innemen - doe het zelfde, Kaetje, 't is het beste besluit dat wy in onzen toestand nemen kunnen.
Zangwyze No. 12.
Een traen zal hun het harte breken,
Geen smeeken zullen zy weêrstaen.
ô Neen, wil my hier van niet spreken;
Wil toch myn raed niet wederstreven,
Hy strekt ons beide hier tot goed.
Een misstap zal men ons vergeven,
Waer is zy die er geenen doet. (Bis.)
Geloof my, Kaetje, gy gaet een tweede onbezonnenheid aenvangen met uw' Flips te willen opvolgen.
| |
| |
o Getroost u als ik; want ik versmaed thans den knapsten franschman.
My getroosten, is onmogelyk.
Gedenk zyne trouwloosheid.
(weenend.)
Ik zal er zinneloos van worden.
Wy kunnen immers nog wel gelukkig zyn.
Weêrhou my niet - niemand heeft ons hier nog vernomen - ik ga.
(met nadruk.)
Vaerwel Lyntje.
(zy geeft haer de hand.)
Maer wat wilt gy toch in Gods name gaen doen?
(snikkend.)
Sterven, misschien!
| |
| |
(wyl zy Kaetje tegenhoudt.)
Maer, Kaetje! hebt gy dan reeds uwe zinnen verlore?
Neen, ik zal u niet laten gaen -ach! ik begryp niet hoe gy u zulks zoo kunt aentrekken - indien er nog iets aen te doen ware, ô dan was het iets anders; maer nu, nu wy met open oogen zien, hoe verre zy ons valschelyk hadden kunnen leiden, moeten wy niet betreuren dat wy ons nog in tyds bedrogen zien. - Kom, Kaetje, laet u getroosten; misschien zien wy nog eens een blyde dag voor ons opgaen die ons 't voorleden zal vergelden. Heb moed Kaetje, begeef u in huis by uwen Oom en tracht hem te verbidden.
Ach, Hemel! Lyntje, ik bezwyk.
Zyt moedig...
(Lyntje geleidt haer tot het huis, Kaetje begeeft zich binnen.)
|
|
Auteursrechtvrij