De duivenmelker

Negentiende Tooneel.

FRANS, JAN, HELENA, ANNA.

(Anna leidt Helena die in hare armen ligt en droevig snikt, op het tooneel. Frans en Jan die zich naby het zy-vertrek bevinden, deinzen met aendoening achteruit.)

helena,

uit het zy-vertrek komende.

He, laet my by myn kind, ik wil er myne laetste tranen by vergieten... 't Was myn eenigste schat... en nu heb ik alles verloren, myn arm kind, het is dood!

anna.

Neen, Helena, gy kunt daer niet blyven, het aenzien van het lyk uws kind kan niet dan uwe smart vergrooten.

frans,

ter zyde.

Hemel! wat hoor ik, myn kind, dood?

(Hy bedekt met beider handen zyn gezigt.)

jan.

Dood!

anna.

Arme vriendin! ween zoo niet, uw kind is by God en zal gelukkiger zyn dan het op aerde was!... Die gedachte is eenen troost...

helena.

O, waerom kan ik nu ook niet sterven!...

frans,

by zich-zelven.

Dood!... En ik heb myne vrouw niet geloofd, toen zy my zegde dat myn kind stervend lag... Ik heb haer ombarmhartig afgewezen, toen zy myne hulp, myn medelyden voor myn kind inriep... Ik heb myn laetsten penning liever onmeêdoogend verbrast aen myne duiven... O, ik begin te gevoelen, dat ik onmenschelyk gehandeld heb...

[p. 46]

(Zacht en snikkend.)

o God, wat heb ik toch gedaen!...
'k Liet vrouw en kind hier honger lyden,
Ik lachte soms, wen ik een traen,
Langs hunne wangen heen zag glyden!
Myn hart bleef koud voor bede en klagt,
'k Was onverschillig aen de smarte,
Myn duiven lagen slechts me aen 't harte,
'k Heb nooit aen vrouw en kind gedacht!

O ja, ik heb vrouw en kind in de armoede gebragt... Het is myne schuld dat myn kind dood is... Indien ik wat minder voor myne duiven en wat meer voor myn kind gezorgd hadde, zou het nog geleefd hebben... En myne vrouw... ach! hoeveel tranen heb ik haer niet afgeperst; hoe heb ik hare liefde miskend, hare deugd bespot!... O, ik heb gedwaeld, verschrikkelyk gedwaeld!

jan,

ter zyde.

Arme vrouw! myn hart is verscheurd wanneer ik haer bezie! Ik heb haer meer dan eens kunnen troosten, doch nu is zulks onmogelyk.

(Tot Frans.)

Welnu, baes, ziet gy nu wat het gevolg is van het gedrag, dat gy omtrent vrouw en kind gehouden hebt?

frans.

Ho, het is te laet dat ik myne dwaesheid inzie!

jan.

Neen, baes, het is nooit te laet om zich te beteren.... Wie zegt u, dat de dood uws kinds geen wenk van God is, om u van den weg des verderfs af te wenden, en u tot deugd en pligt, ja tot uwe vrouw, terug te brengen?... Welaen, baes, die wenk zy niet te vergeefs voor u; kom, kom

(Hy neemt hem by de hand en geleidt hem tot by zyne vrouw.)

Goede bazin... ach, schrei zoo zeer niet... God heeft u, wel is waer, zwaer beproefd; doch, ik heb het u nog gezegd: na lyden komt verblyden... Is uw hart nu verpletterd, de toekomst zal misschien nog gelukkige dagen voor u bewaren.

(Hy neemt de hand van Helena en legt er die van Frans in.)

O zie, de hand die u toegereikt wordt, is een waerborg dat uw verdriet voortaen door

[p. 47]

liefde en huisselyk geluk zal vergoed worden... Kom, bazin, verstoot de hand niet van hem die zich berouwvol tot u wendt, en in wiens liefde gy alleen den troost zult vinden, dien gy noodig hebt.

frans.

Helena! ach, kunt gy my vergeven?...

helena,

zich tot Frans keerende.

Frans! gy gevoelt dan, dat ik niet verdiende door u zoo miskend en verstooten te worden!... Ach! leefde myn kind nu nog!

frans,

hevig aengedaen.

Helena, God heeft uw moederhart slechts getroffen; doch my, my heeft hy zwaer gestraft, met ons dit kind te ontnemen... O, ik verdiende zulke straf! Doch, ik zweer u by het lyk van ons kind, dat ik myne misstappen zoo veel mogelyk zal herstellen... Myne duiven hebben my van u afgetrokken; zy hebben my doen vergeten, dat ik echgenoot, dat ik vader was. Welnu, hoe zeer myne duiven my aen 't hart liggen, ik zie er om uwent wille van af... ik zal ze verkoopen. Het zal my bitter vallen; maer ik wil my zelven ook straffen!

jan.

Braef zoo, baes, dat heet ik spreken!

anna,

ter zyde.

Ho! alle geluk is dan voor Helena nog niet verloren!

frans.

Welnu, Helena, mag ik hopen dat ik door braefheid en oppassendheid nog eene plaets in uw hart zal verkrygen?... Ho, kom dan in myne armen, en alles zy vergeten en vergeven.

helena,

in de armen van Frans.

Frans!

jan.

Het spreekwoord heeft gelyk: God slaet niet, of hy zalft!

helena,

plegtig.

Ja, maer het kind dat hy der moeder ontneemt, is een slag, waervan in haer harte lang, misschien immer eene

[p. 48]

ongeneesbare wonde blyft... Kom, Frans, begeven wy ons by de sponde van ons kind, laet ons met onze tranen dit heilig lykje besproeijen en God bidden!

(Frans en Helena begeven zich tot by de deur van het zy-vertrek en vallen beiden op de kniën, terwyl Frans de deur geopend heeft. Jan ontbloot zich het hoofd, en neemt met Anna, te midden des tooneels, eene biddende houding aen.)

EINDE.