Het vermakelyke minne-spel, of toneel der liefde
(ca. 1730)–Jakobus Rosseau–
Auteursrechtvrij
[pagina 27]
| |
En heel vaardig,
Ut, re, mie, van fald'ra la,
En daar na aan 't zingen, aan 't zingen,
Helder op in gloria.
Onder het lollen van Mie, Fa, Sol,
Zo zag deze jonge Bol,
Filidaatje,
Die een praatje
Zogt by Herder Koridon,
Daar meê ginge zy t'zamen rusten,
Aan een zilv're klaare bron.
Filida wat zyt gy vet,
Mogt ik eens met u een pret:
ô! Myn Fluitje,
Zoete Guitje
Geef ik u terstond op trouw,
Zo gy poez'le Meid wil worden,
Koridon zyn Egte Vrouw.
'k Weet wel alderliefste Vrind,
Gy hebt my al lang bemind,
Maar dat Trouwen,
Hoofden klouwen,
Als men meenigmalen ziet,
Dan is 't zugte, kermen, klagen,
Altyd hartzeer en verdriet.
| |
[pagina 28]
| |
Filidaatje doet het maar,
Twee maakt even krek een Paar,
Ziet ons Schaapen,
Daar als Apen
Zich verlusten met elkaâr,
't Is of zy van verre roepen,
Filidaatje doet het maar.
Koridon wel aan ik zal
My begeeven tot dat mal,
En in eeren,
U waardeeren,
Kom gaat meden na myn Hut,
'k Heb nog Room van Gyte-Melk,
En een beetje varsse Prut.
Bloet wat lachte Koridon,
Toen hy zulken gunst verwon,
Nam zyn Liefje,
Herte diefje,
By haar hand en ginge bei
Met haar wit gewolde Schapen,
Na haar Stal verheugd en bly.
't Was Koridon meer vreugd als rouw,
Want Filidaatje wierd zyn Vrouw.
|
|