Een drijtal verhandelingen over de geschiedenis der letterkunde

[p. 1]

Voorbericht.

Sedert dertig jaren is bij ons, zoo wel als in Holland, onze middeleeuwsche letterkunde het voorwerp geweest van aanhoudende en gewetensvolle opzoekingen en verklaringen. De heeren Willems, Bormans, David, Blommaert, Serrure, Snellaert, verwierven zich in Vlaamsch België eenen welverdienden roem door hunne grondige studiën van de schriften, die ons uit dit verwijderd tijdperk toegekomen zijn. Maar hunne opzoekingen hadden hoofdzakelijk voor doel, nieuwe of betere teksten aan het

[p. 2]

licht te brengen, en hunne ophelderingen bepaalden zich meestal bij het verklaren van de taal-of geschiedkundige vragen door die teksten opgeworpen.

Dit had voor gevolg, dat menig onbeduidend dichtstuk met de werken van echte waarde in hunne verzamelingen werd opgenomen, en dat, voor wie er zich niet bijzonder op toelegde, hunne werken te dor waren, om met genoegen gelezen te worden. - Voeg er nu bij, dat die werken in talrijke groote en dure boekdeelen opgenomen zijn, en gij zult licht beseffen, dat zij in dien vorm slechts nut konden stichten bij eene al te beperkte klasse van beijveraars van taal-en dichtkunde.

En nogtans was er ook iets anders te doen, namelijk den gewonen lezer, de talrijke scharen, die onze taal en hare voortbrengselen hoogschatten, in staat te stellen, die werken, hunne letterkundige verdiensten en hunne geschiedkundige waarde te leeren kennen.

Dit betrachtte ik, toen ik mijne verhandelingen in Antwerpen voordroeg, en met hetzelfde doel besloot ik tot het doen drukken dier voordrachten.

Men zoeke hier dus geene proeve van scherpzich-

[p. 3]

tigheid en geleerdheid in het oplossen van twijfelachtige vraagstukken; ik wilde niet zoeken wat ongekend was, maar doen kennen wat gevonden was; ik wilde aan zoo velen mogelijk mededeelen, wat geleerde schrijvers weten van onze oude dichters; ik wilde de meesterstukken van onze Vlaamsche eeuw doen kennen met het oog op hunne schoonheid en hunne letterkundige waarde, aan Vlaamsche aanhoorders en lezers toonen, wat machtige bron van poëzie reeds eeuwen geleden op hunnen bodem ontsprong, en zoo bij hen de hoogachting voor hunne taal en hunne schrijvers doen aangroeien.

Dit was en blijft mijn doel; moge ik er in gelukken!

M. ROOSES.

Namen, 1 Mei 1865.