Pedro en Blondina

[p. π2]

 

Gelukkig die voor de Almagt knielen,

 

By 't sluiten van den liefdeband;

 

Die vurig saêmgesmolten zielen,

 

De trouwe hand in trouwe hand.

 

Die hemelvlam, door God geschapen,

 

By ramp-noch grafnacht ingeslapen,

 

Verdooft noch op noch onder de aerd'.

 

Ja, starren sterven, zonnen zinken!

 

De liefdevlam blyft eeuwig blinken:

 

Des Eeuwgen wil heeft die gebaerd.

 

 

 

Van Duyse. Godfried, of de Godsdienst op 't Veld.

[p. π5]

AEN DE
DICHTERESSE DER MADELIEVEN,
uit vaderlandsche hoogachting opgedragen.

[p. I]

[Voorwoord]

‘Ik heb voor mannen geschreven,’ zegt Conscience ergens; en ik, die begin te gelooven dat de tyd daer is, waerop ook vrouwen vlaemsch lezen; ik, die er zelve eenige bewyzen van bekomen heb, zou niet ongaerne zien, dat myn boek de vrouwen welkom ware. Anderen beschryven, by voorkeur, bloedige tafereelen; de hier voorkomende zyn op zachteren toon gestemd.

Vloek op zoo vele fransche romans, die, helaes! ook in de handen der meisjes vallen, en in hare harten zulke vreeslyke verwoestingen aenrigten!... Les Mémoires du Diable, een werk zyn titel volwaerdig, ziet men ook door vlaemsche vrouwen lezen..... Afgrysselyke verfransching, waer toe hebt gy ons gebragt!

Even ongunstig denken de Engelschen over de Parysche modderige romans. The Quaterly Review, in een wel beredeneerd artikel, dat

[p. II]

al het hatelyke, al het onzedige dier schriften uiteenzet, zegt onder andere:

‘Voor ons liggen meer dan honderd romans, binst de vyf laetst verloopene jaren in Frankryk uitgegeven, en allen zinspelen op onechte liefde, byna steeds op echtbreuk. Zeer dikwerf worden de bloedschande en al de afgrysselykheden van hetzelfde slach, welke gemeenlyk door zelfombrenging eindigen, er in verschoond.’

In myn boek heeft de kus zyne kuischheid, de liefde hare onschuld: is de liefde niet een der roerendste bewyzen onzer onsterfelykheid?