Onder schoolkinderen

IV

Ik stak met Bernie, Dick, Dave en Barney de binnenplaats over.

‘Leugenaar! Leugenaar! Je krijgt geen auto. Stinkende rot leugenaar!’ Dave roeide met zijn armen om zich op de been te houden.

‘Een Foxwagon. Wèl waar. Krijg ik geen Foxwagon? Vraag het aan mijn moeder. Vraag het aan Miss Yoffa.’

Bernie zakte nu bij elke stap even ver door zijn heup als Barney. Zijn heupfractuur was twee dagen geleden spontaan begonnen, hij hield het vol tegen alle spot in. Dick liep naar de grond te kijken, zijn armen voor zich gestrekt.

‘Waarom loop je niet gewoon?’ vroeg Dave.

‘Omdat ik mijn heup heb gebroken, lul,’ zei Bernie.

‘Lul jezelf. Haal die hand eens uit je zak,’ zei Dave.

Bernie schrok en gaf een kort schel lachje.

‘Hij speelt met zijn vlees,’ zei Dave.

‘Ik krijg wel een auto, ik krijg wel een auto. Vraag het dan aan mijn moeder.’

‘Haal die hand uit je zak. Ha ha ha,’ gierde Dave.

‘Hou je bek,’ beet Bernie hem toe. Hij deed zijn handen op zijn rug, zijn kin in de lucht.

‘Zag je dat,’ schreeuwde Dave.

‘Dat is wel genoeg, eh, Dave,’ zei Barney.

[p. 150]

Dick dacht over heel andere dingen.

‘Hallo boys,’ zei Jennie, de telefoniste die van de overkant de binnenplaats was opgekomen.

‘Hallo Miss, eh, Jennie,’ zei Barney met een scheve knik.

‘Waar zou Ron zijn?’ vroeg Dave insinuerend. ‘Waar is Ron, Miss Jennie?’

‘Hou je gemak, Dave,’ gromde Barney. Miss Jennie was doorgelopen.

Ik ging met Bernie de pottenbakkerij in. Sylvia die nu bij ons werkte sloeg me vrolijk gillend op de schouder. Bernie ging aan een tafel zitten en vouwde zijn handen op zijn buik.

‘U moet doorwerken,’ zei Miss Yoffa tegen een nieuwe patiënt, Mrs Seif.

‘En jij moet naar je eigen afdeling gaan,’ zei Miss Yoffa tegen Enrico.

‘Yes, Miss Yoffa.’

Enrico bleef Mrs Seif bekijken. Zij was dik, lui en goedlachs, een Egyptische vrouw met beenklachten die Arabisch, Grieks, Frans en wat Italiaans sprak en die mij had verteld dat haar man op zee verongelukt was en dat ze graag weer wilde trouwen. Ze vlocht een mand, daarvoor kon ze ook bij ons in de pottenbakkerij terecht.

Enrico legde een hand op haar rug, voorzichtig, onderzoekend. Ze lachte verrukt. Enrico's hand schoof naar haar billen en bleef daar. Mrs Seif vond dat nog prettiger. Enrico boog voorover en knipperde snel met zijn oogjes. Hij nam zijn hand terug, ontknoopte de lege broekspijp en stroopte hem op zodat zijn beenstomp bloot kwam. Mrs Seif keek er nieuwsgierig naar. Onder de knie zat een lap vlees zonder bot, in de vorm van de staart van een vis.

‘Enrico, je moet naar je eigen afdeling,’ zei Miss Yoffa.

‘Goed, Miss Yoffa. Kijk, kijk,’ fluisterde hij.

Hij liet de lap vlees op en neer kwispelen. Mrs Seif lachte geluidloos. Ze stak er een vinger naar uit. Enrico liet het vlees vlugger bewegen. Mrs Seif raakte het met een vinger aan en griezelde. Enrico greep haar hand om haar te dwingen het nog eens te doen, maar zij trok hem kirrend terug.

‘Enrico!’

‘Goed, Miss Yoffa.’

Hij legde zijn hand op Mrs Seifs nek. Zij wierp haar hoofd achterover en schudde haar haar over de hand. Enrico bleef zo een ogenblik

[p. 151]

staan met een milde glimlach op zijn gezicht. Dan sprong hij ineens op zijn krukken de kamer uit. Mrs Seif bleef ontredderd achter.

Bernie zat nog met zijn handen op zijn buik.

‘Ze lopen graag met hun ellende te koop, die Italianen,’ zei Mr Payne, aan wie niets ontging.

‘Maintenant!’ riep Miss Yoffa, de opmerking negerend, ‘vous, vous, vous -’

‘Weet jij wat mand is?’ vroeg ze mij.

‘Le panier,’ zei ik.

‘Le panier!’ zei Miss Yoffa. Mrs Seif lachte erkentelijk.

‘En wat is maken?’ vroeg Miss Yoffa.

‘Dat ben ik vergeten.’

‘Vous make vous panier!’ beval Miss Yoffa driest.

Ze zag er de laatste dagen nogal hysterisch uit.

‘Panier,’ babbelde Mrs Seif haar na.

‘Vous avez -’ zei Miss Yoffa.

Mrs Seif nam het begin van haar mand van de tafel.

‘Oh dear,’ zuchtte Miss Yoffa, ‘ik kon nooit goed leren. Mijn broer wel, die heeft medicijnen gestudeerd. Hij heeft geen moeite met leren.’

‘Ik ook niet,’ zei ik.

Bernie ging deze ochtend beslist niets doen. Ook niet praten. Hij zat tot het eind van het uur zonder zich te verroeren en Miss Yoffa's aanvuringen en zelfs het gekrioel van de spotlustige Sylvia om hem heen lieten hem onbewogen.