Vernieuwingen

[p. 37]

XXVII

Er werd gekreund, smartelijk en soms luid;
er werd geschreeuwd: niet alle ontrechten zwegen;
't was geen geheim, langs welke duistre wegen
meesters aldoor vergaarde' oneind'ge buit.

Het onrecht verkroop zich niet onder d'aard;
het zette zich breed neder op haar zetel;
het pronkte met een schijn van recht; vermetel
speelde het met der gerechtigheid zwaard.

Lang reeds bestond dees' blijde wetenschap:
in de hulp aan den zwakke van wie sterker
is, ligt het heil, de vreugde en de kracht.

Maar wij haar priesters dronken uit den nap
dier andren nog; we lagen in hun kerker
en hun geest verontreinigde ons geslacht.