Vernieuwingen

[p. 29]

XIX

Ik denk aan hen en denk aan wat ik deed.
Hoe vaak niet heb ik hun steenen geschonken
voor brood; hoeveel zuivere liefdesvonken
trapte ik uit, achteloos. Ik droeg uw kleed.

o liefde, ik kende al uwe namen,
maar uw wezen had ik nog niet verstaan;
ik dacht dat ge kondt wone' in 't hart te samen
met haat, met hem in één gespan kondt gaan.

En mijn waan wierp ik in de schare, ontzinden
zaaier gelijk, die doormengt het zaad
van ed'le tarwe met giftig gewas:

zoo zaaide ik uit vergif mèt brood, en was
trotsch op mijn werk, jammerlijk verblinde, en
werd veel zaad-van-liefde verstikt door haat.