Vernieuwingen

[p. 26]

XVI

Hoe gingen we in trots hoog opgericht,
en zagen op alle anderen neer,
op hun willen en denken! Ons gezicht
was hard van hoogmoed; om ons was zijn sfeer.

Ons woord en ons gebaar weerde' af vol hoon
al wat vroeg te worden binnengelate' uit
and're sferen. Wij noemde' elk geluid blaten
waarin niet klonk 't metaal van onzen toon.

Van al des levens zachte zonnigheid
wendden w'onze oogen weg; aan 't rijk van nacht
en schaduw bleven onze blikken hangen;

al de zoetheid der dinge' en al hun pracht
stelden w'aan gene zijde van den tijd
en voedden ons met dáárnaar te verlangen.