Vernieuwingen

[p. 21]

XI

De broederlijke menschen onzer droomen,
wij waren ze en waren ze weer niet:
in ons was nog een ander kerngebied
dan dat, door 't klare denken ingenomen.

Onze blikken waren nooit afgedaald
naar die grotten, waar d'oerstammen verzwege' en
hunkrend wachten, tot de dag komt gestegen
welks roep ze uit hun duistre holen haalt.

Wij kende' alléén van ons, wat open lag:
't lichte veld waar de jonge wezens stonden
die zich bedronken aan den klaren dag; -

tot d'aarde openscheurde en met één slag
alles wegzonk en uit d'ondere gronden
stormde' omhoog die met den daemonenlach.