Vernieuwingen

[p. 11]

I

Wij waren uitgegaan tot groote tochten.
We wisten: de zeeën zijn vol gevaren,
maar we vertrouwde' op ons kompas. We waren
zeker, te koersen naar het langgezochte

land van geluk. We roken al zijn geur,
wij voelde' al door de zoelte zijner strande' ons
omluwd. Wij lachten om de maning van de
wijze oudren, wij verwachtten 't groot gebeur,

het zek're, morgen. Morgen kwam. De zeeën
werden wilder en donkerder de verre
horizonten. 's Nachts verschrikte de gloed

van raadselachtig-vijandige sterren.
In het hart begonnen de eerste weeën
van den twijfel, haar koorts steeg door het bloed.