Uit Sowjet-Rusland

[p. 134]

IX.
Tot slot.

Wij zullen U niet zien, Lichtende Vrede,
wij zullen niet voelen Uw weligheid
van onze lippen naar ons hart gegleden
en zullen niet wikklen onz onze leden
de weeke plooi Uwer broederlijkheid.

Wij zullen niet wone' in het voorportaal
dier eenheid glorieus, waarnaar wij staren
met huivring van ontzag, en niet de donkre scharen,
eendrachtig tot de worstling op zien varen:
wij zullen hen niet in hun roem zien gaan.

De groote Denker met den fellen blik,
hij heeft het lot van dit geslacht voorteekend,
heeft ons wanklen voorgerekend,
het droeve, het armzalige beschik.

Wij zijn het geslacht, dat moet vergaan,
opdat een beter oprijze uit onze graven:
wij zijn het geslacht dat zich moet laven
aan zijn gebrokenheid en smartelijken waan:
wij zijn het geslacht welks gansche have
is als 't flauwe schimsel van d'eerste maan.

[p. 135]

 

Onze besten heeft het noodlot bereikt:

 

zij vielen in de ongewisse uren;

 

en andre grooten, levenden, verduren

 

de kwellingen, die donkre machten sturen:

 

verschiet, dat nabij scheen en weder wijkt.

 

 

 

Voor hen uit ging een stralend licht...

 

zij vlogen, zij voelden zich als bevleugeld,

 

hun wil schoot vooruit, onbeteugeld...

 

Nu hullen zij in zwijgen hun gezicht.

 

 

 

Nu klemmen zij de lippe' opeen

 

die zoo heerlijke lach bloeiend omspeelde;

 

zij zijn als boomen die een dor seizoen vergeelde,

 

en diep in hen, als in het dicht struweel de

 

bron weent, is het verborgen zielsgeween...

 

 

 

Wij zullen U niet zien, Lichtende Vrede;

 

wij zullen niet worde' in Uw glans gewijd;

 

d'extase van den laatsten aardestrijd

 

zal niet zette' in gloed onze leden

 

en vulle' ons hart boordevol zaligheid.

 

 

 

Wij zijn de bouwers van den tempel niet.

 

Wij zijn enkel de sjouwers van de steenen;

 

wij zullen niet doen rijze' en zich vereenen

 

zijn stoute pijlers; wij krielen dooreenen

 

omlaag, in verwarring en haar verdriet.

 

 

[p. 136]

 

Wie 't niet kan willen en standvastig blijven,

 

hij verlate ons en keere niet weer,

 

hij ga nog heden en late ons onze eer,

 

hij neme mede zijn geluksbegeer

 

en late ons, verscheurde ziele' en lijven.

 

 

 

Wij zullen in het grauw gewaad

 

onzer kleine en schaarsche daden schrijden,

 

wij zullen hunne schamelheid belijden

 

met heldren blik en ons hierin verblijden

 

dat zij van heerlijkere zijn het zaad.

 

 

 

Wij zullen U niet zien, Lichtende Vrede;

 

wij zullen niet voelen Uw zaligheid,

 

een golf van glans, omvloeien onze leden;

 

wij zullen 't hunkeren naar uw zachtheden

 

meedrage', ongelescht, door de eeuwigheid.