Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 33]

III

Vandaag waren de winden uit hun holen
ontsnapt: hun verscheurend geloei
maakte den zomerdag vol luid misbaar.

't Hart, moe van door hun klankenwoud te dolen,
voelde getrokken zich hierheen en daar,
totdat zijn vrede ganschelijk verwoei.

Tegen den avond viel er eene stilte
en nog een en nog een: de winden zwegen.
Natuur lag als een marktplein, overstroomd
daags van veel volk, dat het met luid bewegen
bezit. Maar's avonds ligt het, stil verdroomd
in maneglans...

In d'avond hervond ook het hart den wil te
leven, voor zich, aan stille trans.