Tusschen tijd en eeuwigheid

[p. 29]

Rondgang door het jaar

[p. 31]

I

Glanzende wolkenstoeten zijn gekomen,
hebben de einders met hun pracht gevuld,
bewegende geluidloos als in droomen
soms menschen doen, - zijn langzaam, als op loome
wieken verder geschoven, blank en guld.

De heete dagen en de schrale nachten
hadden de aarde van haar kroon beroofd:
haar bloei verwelkte in overzware drachten,
toen kwaamt gij, gezegende wolken, verzachten
het heete schrijnen, donzig hemel-ooft.

Menschen, heffend hun verlangende oogen
naar d' einders, waar die stille stoeten gaan,
door zachten ademtocht zacht voortbewogen,
voelen hun harten, na het harde en droge
ontbere', in volheid weer van liefde slaan.