Toen de tijden jonger waren dan nu

[p. 20]

Bij het graf van den Nederlandschen onbekende soldaat gevallen in de Meidagen 1940.

Dit graf is al wat er aan Nederlandschen grond
ons nog gebleven is om Nederland te noemen;
alleen hier waait de vlag en ademt vrij de mond,
alleen hier schept het voorjaar Nederlandsche bloemen.

Zoek troost hier, Nederland. De bijen die hier zoemen
schrijvend zoemend Uw naam om 't naamloos graf in 't rond.
Wees trotsch. Kondt gij voorheen u ooit op meer beroemeen
dan op hetgeen een zoon om uwentwil doorstond?

'Was Pinksteren; 't was waarlijk Pinksteren dit keer.
De vuurdoop, door uw sterfelijke zoons ontvangen,
doopte u, o land, o moeder, met onsterfelijk vuur.

Beklim het duin, of zet op bronzen heide u neer,
of daar waar wolken diep in spiege 'lend water hangen,
en sla u, zingende, 't kleed om van 't wijd azuur.

Dit sonnet werd door den dichter van

De Blauwe Schuit geschreven in een

stil dorp ergens achter Nederland 's

dui[n]e[n] in April 1942.

M. NIJHOFF!