Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 119]

Hoe het oordeelen naar den schijn der dingen ons hart telkens teleurstelt en bedriegt.

Want zoolang we ons een beeld van 't wezen maken
naar de verschijningen - doende als wie door 't
onsamenhangend opgevangen woord
voorgeeft tot een vast weten te geraken -
en we uit daden en and're onzek're zaken
die uit elk hart stijgen naar 't zichtbare oord,
besluiten over 't groote vuur, dat voortbrandt
diep verborgen en niet te genaken, -

zoolang zullen we telkens met smart leeren
dat ons hart weer verschalkt werd, en aan dingen
toeschreef wat schijn was, en hun gansch ontbrak:
waar we rots waanden zal een bron opspringen
en als we knielend bogen over meeren
tot drinken, was het klare water brak.