Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 89]

Over het ongeloof der menschen aan de liefde die geestelijk is.

Het zachte aanschijn van mijn verzen stelt
oogen gerust op hen gericht vol strijd:
menschen wantrouwen dezen toon altijd
om dwalingen waarin zij zijn gekneld.
Hun hart leeft met alles wat voorbijsnelt
en als een onder hen bevend belijdt
‘niet hieraan heb ik het mijne gewijd’
dan worden ze ongeloovig of ontsteld.

En al het licht ebt uit hun oogen weg,
hun monden spotten met het woord van dezen
dat een gedachte hem ontroert waaraan
al zijne zinnen vreemd zijn: maar ik zeg
dat diepste ontroering voor den mensch kan wezen
zoodanig een gedachte te verstaan.