Portretten en verzen

[p. 34]

[Keer in tot het verborgen zelf]

Keer in tot het verborgen zelf,
waar denken ophoudt en de ritselhagen
der uren gansch verstild zijn, wilde vlagen
tot rust gebracht; keer in nu, delf en delf

tot waar de wortels van den tijd niet reiken,
geen adem dringt van morge' en avondwind -
keer in tot waar het murmelen begint
der bronnen uit onzichtbre rijken.

Keer tot het tijdelooze in, mijn kind.