De nieuwe geboort

[p. 107]

VII

Maar streven wij naar stoffelijk vertalen
waar blijft de weidsche onbeperkte baan?
Op een eng veld dat nauwe grenze' ompalen
vindt elk geringe ruimte en klein bestaan.

Alle dingen raken elkaar hier aan,
de voet mist afstanden om in te dwalen
en geduchte schokken van ginds herhalen
zich als het lichte slingren van een kaan.

Het leven schept genoopt zich eigen maten,
't is hier verdwergd als een kruidsoort in kloven
en weet niet meer, anders te zijn geweest.
Weg is de grootheid die we in waan bezaten
zoodra we ons deel dragen van 't menschelijk sloven;
Holland ge biedt geen ruimte als aan den geest.