De nieuwe geboort

[p. 81]

V

Takken die 'k gisteren zoo wild zag trekken
om los te komen van hun oorsprong, dragen
hun dos nu stil recht-uit; het gras, het lage
waarin ik wind lange zuchten zag wekken,
staat stil recht-op; en waar ik hemel-plekken
nu grauw, dan blauw, tegen elkaar zag jagen
troont effen 't lichtgedrenkte grijs der dagen
waarin geen feil, geen rimp'ling valt t' ontdekken.

Gij vraagt: hoe kan dit worden, kan dit zijn,
een menschen-wereld vol harmonisch willen,
en wijst haar, verwrongen van strijd en pijn;
maar als de wind die zelfzucht opjaagt valt
zal de menschheid in rechte vrije stille
lijnen verschijnen: haar ware gestalt.